ตามหัวข้อเลยครับ คนที่ยังรักกัน คิดถึงกัน แต่ต้องยอมรับความจริงว่ามันอาจจะไปกันต่อไม่ได้หน่อยครับ หรือว่าผมควรจะทำยังไงต่อดี

ตัวผมกับแฟนอยู่คนล่ะจังหวัดไม่ใช่ปัญหาครับ ไปมาหาสู่กันอยู่ ฝ่ายแฟนเข้าบ้านผมได้ปกติ เพราะแม่ผมยอมรับ แต่ผมยังเข้าบ้านฝ่ายแฟนไม่ได้เพราะทางบ้านเขายังไม่ยอมรับผม ปัญหามันอยู่ที่เรื่องฐานะ การเงิน หน้าตา และสังคมของเขา

ซึ่งยอมรับตรงๆว่าผมเป็นคนที่ขยันทำงาน แต่ด้วยงานที่ทำมันขยับไปไหนไม่ได้เลย มันฟิกเวลามาก มันเลยทำได้แค่หาเงินได้เพียงช่องทางเดียวในตอนนี้ ซึ่งไม่ได้เยอะมากเท่าไหร่ และยังไม่มั่นคง ต่อเดือนผมรับแค่ 16,000-18,000 หักค่าใช้จ่ายนั่นนี่ ผมจะเหลือไว้ใช้แค่ 4-5พัน

ส่วนแฟนผมเอง เป็นคนที่มีฐานะ หน้าตาทางสังคม หน้าที่การงาน การเงินมั่นคงทุกอย่าง ต่างกับผมแบบฟ้ากับเหวได้เลยก็ว่าได้ครับ รายได้เขา 200,000++

อาจจะมีทะเลาะในบางเรื่องที่ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ยังไม่เคยคิดจะปล่อยมือกัน ยังคุยกันทุกวัน ยังบอกรักกัน

ซึ่งปัจจุบันนี้ผมมีปัญหาเรื่องงานด้วย อาจจะต้องหางานใหม่ ที่เงินเดือนที่น้อยลง มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกดาวน์ลงไปอีก

ตัวเขาจะพูดเสมอว่าไม่เคยอายเลยนะ ที่มาคบกับคนอย่างผม เขาพูดแต่ว่า หนูเป็นกำลังใจของพี่ หนูเป็นดาวนำโชคของพี่ ยิ่งเขาพูดให้เรารู้สึกว่า ดีแค่ไหนที่เขาเข้ามาในชีวิต มันยิ่งทำให้ผมคิดว่า ควรปล่อยเขาไปดีไหม

ผมรักเขามากเลยนะครับ ผมไม่เคยยุ่งกับเงินของเขาเลยสักบาทเดียว ไม่เคยขอร้องอะไรเลย ไม่ต้องซื้อของให้ แค่เจอหน้ากัน กอดกัน หอมแก้มกัน ผมก็มีความสุขแล้ว แต่บางทีที่เขาอยากจะทำอะไร เช่นอยากทานอาหารดีๆ เขาก็ไม่กล้าไป เพราะเขารู้ว่าถ้าไป ผมก็จะเป็นคนจัดการให้ และมันก็ไปบ่อยๆไม่ได้ อย่างเที่ยวก็ไม่ได้ไป

ผมไม่อยากให้เขามาลำบากกับผม ชีวิตเขากำลังดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ชีวิตผมกำลังดิ่งลงไปทุกวันๆ เข้าใจนะครับว่าถ้ารักกันจริง อย่าไปสนใจเรื่องนั้น ผู้หญิงเขาอาจจะไม่ได้สนใจตรงนี้ แต่ถ้าเขาไม่มีผม ชีวิตเขาคงดีขึ้นกว่านี้ เจอคนที่ดีกว่าผมหรือเปล่าครับ ขอความคิดเห็นหน่อยครับ