....เรื่องมีอยู่ว่าเราสองคนคุยกันก็ซักพักนึงแล้วเพราะทำงานที่เดียวกันแต่คนละแผนกเลยได้มีโอกาสรู้จักกัน โดยการรู้จักเป็นการที่ผมเข้าไปทำความรู้จักก่อนและก็คุยๆกันเรื่อยๆมาและความรู้สึกมันก็มากขึ้นทุกๆวัน มีโทรคุยกันบ้างบางเวลาและก็มากขึ้นๆจนวันนึงเลยขอสารภาพต่อเขาไปว่าชอบและอยากคุยอยากรู้จักกันมากว่านี้แต่คำตอบที่ได้คือ เขายังไม่พร้อมและหวงความเป็นส่วนตัวเป็นอย่างมาก บางครั้งก็รู้สึกอยากถอยออกมาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเราสองคนเจอกันทุกวัน กลับบ้านด้วยกัน เพราะผมยอมที่จะได้กลับบ้านช้าเพื่อรอเขา เพื่อให้ได้เจอหน้าเพื่อให้ได้คุยกัน แค่นี้ก็สุขใจและมีความสุขแล้ว ถึงแม้บางครั้งผมจะดื้อบ้าง เคยขอไปหาเค้าที่คอนโดบางทีก็ได้ไปบางทีก็โดนปฏิเสธจนหลังๆก็เริ่มไม่ขอแล้ว เพราะอย่างที่บอกเค้ามีโลกส่วนตัวที่สูงมากๆไม่ชอบให้ใครเข้าไปกวนหรือยุ่มย่ามในชีวิต แต่ก็ไม่เป็นไรขอแค่ได้เจอหน้ากันทุกวันและได้มีช่วงเวลาดีๆด้วยกันก็พอ
อย่างนี้เพื่อนๆคนอื่นคิดว่าเค้าจะใจอ่อนและทลายกำแพงกั้นได้ไหม เพราะบางทีก็คิดว่าจะหยุดแต่มันก็ทำไม่ได้ ถ้าหยุดเลยตัวผมเองเนี่ยแหละที่จะเจ็บมากๆเลยปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติของมันและหวังว่าวันนึงเค้าจะมีความรู้สึกดีๆที่มากขึ้นให้ผมบ้าง