เมื่อวานคุณยาย ที่อยู่ที่กรุงเทพ ขอให้ไปทานข้าวที่ร้านนี้
เราขับรถจากมหาวิทยาลัยไป ในร้านอาหารดี พนง บริการในร้านดี (โต๊ะเราเจอ....ในโถข้าว แต่ทางร้านเปลี่ยนให้ทั้งจานและข้าว)
เราขอคุณยายกลับก่อน ( 4 ทุ่ม ) เพราะพรุ่งนี้ยังต้องสอบ
เราเปิดประตู  อยู่ดีๆมีคนวิ่งมา ( เราจอดรถริมต้นไม้หน้าทางเข้ายังไม่ได้เข้าไปในลานจอดรถ)
โอเคเรารู้มารยาทสังคมต้องให้เงิน
แต่เราไม่ได้ขอเงินคุณยาย เราใส่ชุดนิสิตมา และในกระเป๋าเรามี 100 บาทกับเศษที่เราขึ้นรถเมล์มาเรียน
เราเลยหยิบเหรียญห้า (มันหนาๆมีเหลี่ยมๆ) ให้เขา เราให้เหรียญบาทไปมันมืดเรามองไม่เห็นว่าจะหยิบ ห้าสิบสตางค์ให้เขาด้วยมั้ย

คนโบกรถรับเงินแล้วเดินกลับไป เรารีบปิดประตูล็อครถ ถอยออก เขาก็ตะโกน "อิเี้ยเอ่ย ห้าบาท มันให้แค่ห้าบาท เตะพื้นๆลูกรัง แล้วก็ส่องไฟฉายใส่ในรถเรา ใส่หน้าต่าง ส่องหน้าเรา เราอยู่นอกตรงถนนข้างหน้าแล้วโดนเขาส่องไฟไล่ๆ ตอนนั้นรถมันติดทางออกไปรามอินทรา (เรากลัว แล้วเสียใจมาก)

เรานอนคิดจนนอนไม่หลับว่า ถ้าเราไม่มีเงิน เราจะไม่มีสิทธิ์ได้ไปทานร้านแบบนี้ ตั้งแต่จอดรถเขาก็ไม่ยอมรับแล้วใช่มั้ย
ต้องโดนเขาเอาไฟมาส่องหน้า เหมือนเราไปทำผิด แล้วถูกคนอื่นที่ไม่รู้จักไม่ให้เกียรติเรา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ขออนุญาติสปอยนะคับมันเป็นเรื่องชีวิตของน้องเขาคับ
อธิบายเพิ่มเติม
จริงๆที่ไป เพราะคุณยายไม่ได้เจอกันนาน เป็นวันเกิดท่านเลยอยากให้มา ปกติเราไม่ได้ต้องมากินร้านอาหารในเมือง
เรามีรถที่คุณพ่อให้โตโยต้าเก่าๆ แต่มันสามารถพาเรากลับบ้านต่างจังหวัดได้ปลอดภัย
เราสอบวันสุดท้าย ได้เงินกินข้าววันละ 100 บาทแล้วก็เตรียมกลับบ้านเลย ไม่มีเงินติดตัว เพราะเอาเงินไปจ่ายค่าฉีทข้อสอบหมดแล้ว
ที่บอกชื่อร้านเพราะจะได้รู้ได้ว่า จริงๆร้านนี้มันเป็นร้านที่สูงอยู่แล้วใช่มั้ย แต่ก็คงไม่กล้าไปอีกละเนอะ

เงินห้าบาทของเรามีค่ามากสำหรับเรา เพราะบางทีขาดไปแค่สองบาท เราไม่สามารถขึ้นรถเมล์ได้ เราไม่สามารถจะขอป้าเขาลดค่าข้าวให้ได้
เราเห็นคุณค่าของเงินมากๆ กับคนที่โตแล้วมองว่า ห้าบาทมันด้อยค่า ไม่เห็นคุณค่าของเงิน
เรารู้ว่าเราไม่ได้มีคุณพ่อคุณแม่ให้เงินเยอะๆไปให้ค่าโบกรถเขา แต่เราต้องโดนทำขนาดนี้เลยใช่มั้ย
คุณพ่อบอกเสมอว่า ตอนนี้ท่านแก่แล้วหวังให้เรียนจบ ส่งเรามาเรียนไกล ท่านทำงานเหนือยมาก ตั้งแต่ตีสามกลับบ้านเที่ยงคืน เราแทบจะไม่เจอหน้าพ่อเลย
ที่บอกเพราะอยากให้รู้ว่า พ่อเราหาเงินมาเหนือยมากๆจริงๆนะ เพื่อส่งเรามาเรียน
เราเสียใจที่ถูกกระทำแบบนี้
เราก็รู้คงไม่มีคนไม่มีเงินหรือจน มาทานข้าวร้านแบบนี้หรอกเนอะ ก็ไม่รู้ว่าพื้นที่ตรงนี้เขารับเฉพาะคนมีเงินมาก มาทาน

แต่ไม่เป็นไรนะคะ ถ้าคุณค่าของคนในสังคม วัดกันที่ว่าใครจะมีมารยาทให้เงินได้มาก จะถูกยอมรับ
เราก็เพียงแค่บอกตัวเองจะตั้งใจเรียน เพื่อให้คนที่อยู่ข้างๆเรามีความสุข เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเราแล้วล่ะ

ยืมบัญชีพี่มาคะ *