คืนวันที่ 15 ที่ตอนนี้ฉายนั้น เป็นวันเกิดของจิโตเสะตามในเรื่องเลย แล้วทางเว็บก็มีการลงรูปฉลองให้ด้วย



เข้าเรื่อง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
หลังจากงานเมื่อตอนก่อน โกโจก็เจอจดหมายถึงตัวเองในถุงที่เอาไว้ให้แฟนๆ ใส่ของขวัญให้จิโตเสะ (ซึ่งไม่เกี่ยวกับวันเกิด แต่เป็นปกติเวลามีอีเว้นท์)
โดยจดหมาย(น่าจะจากแฟนๆ น่ะแหละ) เขียนไว้น่าจะประมาณ จะเป็นกำลังใจให้จิโตเสะ และยังคงรอคอยโกโจอยู่
โกโจเลยเอารูปเก่าออกมาดู เป็นรูปเมื่อตอนที่ตัวเองยังเป็นนักพากย์อยู่
โกโจ : เหตุผลที่เลิกไปก็ต่างกันไปแต่ละคน ไม่ว่าจะเป็นขีดความสามารถ ช่วงเวลา มนุษยสัมพันธ์ ความกดดัน มีฝันใหม่


ทางคุสุก็มาเจอกับโทวาดะถึงเรื่องงาน
บอกว่าจะใช้ผลงานนี้แหละเอาชนะคู่แข่ง เพื่อจะได้มีหน้าไปพบไมไมจังด้วย
พร้อมบอกว่าตัวเองมีแผนลับอยู่


ที่สตูดิโอ งานพากย์ KuuSure นานามิมาร่วมด้วยแล้ว ทำเอาจิโตเสะรู้สึกไม่สบายใจเท่าไร (น่าจะประมาณว่างานที่ตัวเองเป็นตัวหลักมีแค่อันนี้ ถ้าจบไปก็หมดกันแล้ว)


โมโมกะมาถามว่าเป็นอะไร จิโตเสะก็แถไปว่าเหนื่อยจากงานอีเว้นท์ ชิบาซากิเลยเอาขนมมาให้
แต่เพราะตัวนานามินั้นกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก จิโตเสะเลยยังดูกังวลไม่เลิก


ช่วงพัก ยาเอะมาคุยด้วยถึงเรื่องนานามิว่ายอดไปเลย แถมทำให้ทุกคนจริงจังมากขึ้นตามด้วย งานเลยออกมาดีตาม
จิโตเสะก็ตอบเชิงเห็นด้วย บอกว่าอย่างนานามิคงเป็นประเภทที่ขายได้สินะ
ยาเอะเลยพยายามพูดให้กำลังใจว่าจิโตเสะเองก็ยอดเหมือนกัน จิโตเสะก็ได้แต่ขอบคุณพร้อมหัวเราะแห้งๆ


พากย์เสร็จ ทางห้องควบคุมต่างก็พากันพูดชมนานามิ


แล้วคุสุเลยเหมือนนึกอะไรได้ เลยลองถามตารางงานนานามิกับโกโจ (คุสุใช้คำว่า Dual-sche แทน schedule แล้วเรียกนานามิว่า Seven Sea (แปลชื่อตรงๆ))
โกโจก็บอกไม่ค่อยมีอะไรมากเพราะยังเป็นเด็กใหม่ คุสุเลยบอกให้โทวาดะเตรียมการหางานลงตารางเวลาของนานามิเพื่อโปรโมทเจ้าตัวไปเลย
ทำเอาโกโจไม่ค่อยสบายใจเท่าไร (น่าจะเพราะห่วงจิโตเสะจะตกกระป๋องแหละ)


สาวๆ ชวนกันไปกินข้าว แต่จิโตเสะขอตัวกลับก่อน


ยาเอะเลยไปหาโกโจ บอกกับโกโจว่าตัวเองคิดว่าจิโตเสะนั้นพยายามกับการทำงานจริงๆ การพากย์ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ด้วย
โกโจเลยว่าน่าจะไปพูดชมกับเจ้าตัวตรงๆ เลยดีกว่า แต่ยาเอะคิดว่าคำพูดของตัวเองนั้นไม่มีน้ำหนักพอหรอก แต่ถ้าโกโจเป็นคนพูด จิโตเสะต้องฟังแน่ๆ


จากนั้นโคโตะก็มาคุยด้วย พูดถึงจิโตเสะว่าเหมือนโกโจเลย ตรงที่พอคิดว่าจะเลิกก็อาการออกมาทางสีหน้า สมเป็นพี่น้องกัน (2 คนนี้เข้าวงการใกล้กัน)
แล้วโคโตะก็พูดถึงตัวเอง ว่าทีแรกนึกว่าจะเลิกไปก่อนโกโจซะแล้ว แต่อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไป ทำให้ตัวเองต้องพยายามขึ้น ต้องสู้กับพวกเด็กใหม่ด้วย
โคโตะ : "ดีจริงๆ เลยนะ ที่ได้ผู้จัดการที่ดีน่ะ" (โกโจเป็นผู้จัดการให้ทั้งโคโตะ ยาเอะ จิโตเสะ นานามิ)


สาวๆ ที่ไปกินข้าวกัน บรรยากาศดูผิดไปจากทุกทีเพียงเพราะไม่มีจิโตเสะ
ชิบาซากิเลยคิดว่าน่าจะเพราะรู้สึกไม่อยากทำงานนักพากย์แล้วแหละมั้ง เพราะอาการมันฟ้องทางสีหน้าเลย


นานามิกลัวว่าจิโตเสะจะไม่มาพากย์อาทิตย์หน้าแล้วรึเปล่า แต่ทุกคนก็เงียบกริบ


โมโมกะกับชิบาซากิบอกว่าเพราะจิโตเสะไม่มีความรู้สึกอยากทำ มีความเป็นมืออาชีพไม่พอ
แต่ยาเอะก็แย้งว่าไม่ใช่แบบนั้น แต่เพราะจิโตเสะงี่เง่า(baka)เฉยๆ ต่างหาก
ก่อนจะรีบแก้ว่าไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่เป็นเพราะจิโตเสะนั้นใสซื่อจนดูงี่เง่าอะไรแบบนั้นต่างหาก เลยพากันหัวเราะทั้งวง


ทางคุสุก็มาดื่มกับทางประธาน พูดชมนานามิ และคิดจะดันให้เป็นตัวหลัก
ประธานก็เห็นด้วยที่ว่าอยากจะผลักดันสนับสนุน แต่ก็ไม่คิดว่าการผลักดันแบบนั้นเป็นสิ่งดีเสมอไป
ว่านักพากย์น่ะ ได้รับประสบการณ์ เติบโตขึ้นได้ จากการเดินรอยตามแผ่นหลังของคนอื่น
ประธาน : "แล้วก็ การที่ให้คนอื่นได้มองดูแผ่นหลังก็เป็นประสบการณ์เหมือนกัน และก็มีคนที่เติบโตขึ้นเพราะแบบนั้นเหมือนกัน" (หมายถึงจิโตเสะ)
คุสุก็เห็นด้วย เลยจะขอลองดูจิโตเสะดูต่อไป


ตัดมาทางสาวๆ ยังคุยเรื่องจิโตเสะไม่เลิก โมโมกะบอกว่าเพราะจิโตเสะเป็นแบบนั้น บรรยากาศในห้องอัดเสียงเลยอึดอัดไปด้วยเลย
นานามิเลยเข้าใจว่า จิโตเสะเป็นคนประเภท Mood Maker เลยชื่นชมจิโตเสะ


บอกว่าการที่ได้ยินจิโตเสะพากย์นั้น ก็เหมือนได้เห็นตัวละครได้เติบโตพร้อมๆ ไปด้วยกันกับการพากย์ที่เปลี่ยนแปลงไปนั้นด้วย
ก็เลยทำให้นานามิชอบในตัวจิโตเสะ แล้วยาเอะก็บอกว่าตัวเองก็ชอบจิโตเสะเหมือนกัน


โมโมกะ : "ก็นะ คนแบบนั้นบางทีมีไว้ซักคนก็ดีเหมือนกันแหละนะ"
ชิบาซากิ : "คนเดียวก็เกินพอแล้วล่ะ ถ้าเกิดมี 2 คนขึ้นมาได้หายนะแน่"


ทางจิโตเสะกลับมาซึมในห้อง โกโจเลยเข้ามา เอาของจากแฟนๆ มาให้
จิโตเสะ : "จะได้รับกำลังใจไปจนถึงเมื่อไรกันนะ จบงานแล้วจะโดนลืมไปรึเปล่า"
โกโจ : "คนที่คอยให้กำลังใจน่ะมีอยู่เยอะแยะน่า ทั้งแฟนๆ ทั้งโปรดิวซอร์ ทีมงาน ต่างก็คอยเฝ้าดูเธออยู่นะ"


จิโตเสะเลยเริ่มระบาย ว่ากลัวจะโดนทุกคนหลงลืมไป เพราะยังมีคนอื่นๆ ที่ยอดเยี่ยมและน่ารักอยู่อีกมากมาย ที่ตัวเองยังมีคนคอยตามดูอยู่ก็เพราะยังค่อนข้างหน้าใหม่อยู่ แล้วถ้าตัวเองไม่ใช่เด็กใหม่อีกต่อไปแล้วล่ะ? คงไม่มีใครมาคอยเฝ้าตามดูอีกแล้ว
จิโตเสะ : "ชั้นเข้าใจดี ว่าตัวเองน่ะไม่ได้พยายามไปเพื่อใครๆ หรอก แค่ทำเพื่อความพอใจของตัวเอง"
             "นิสัยเสียแถมยังอวดดี ชอบทำตัวเหนือคนอื่น"
             "แต่มันช่วยไม่ได้นี่นา ชั้นแค่อยากจะรู้สึกชอบในตัวเอง อยากเป็นที่ชื่นชอบ"
             "ยังไม่อยากจะหายไป ไม่อยากที่จะแพ้ให้กับใคร"
             "ถ้าไม่ใช่ที่ 1 ชั้นไม่ยอมหรอก"
              "ชั้นทนไม่ได้หรอกที่จะต้องบอบช้ำ เหือดแห้งไป แบบนั้นน่ะ ไม่เอานะ"


โกโจพูดปลอบ แต่จิโตเสะบอกไม่ต้องการ โกโจเลยขอเปลี่ยนวิธีพูด
โกโจ : "เธอที่ถึงแม้จะทั้งงี่เง่า คิดอะไรง่ายๆ สำนึกรับผิดชอบก็ต่ำ ความสามารถก็ครึ่งๆ กลางๆ แล้วยังขี้เกียจอีก"
          "แต่ถึงจะยังไง ก็มีความรู้สึกอยากเอาชนะนั่นแหละนะ ที่เธอมีไม่แพ้ใคร นั่นน่ะเป็นสิ่งที่ชั้นไม่มี"


โกโจ : "เพราะงั้นคนที่คอยให้กำลังใจเธออยู่น่ะมีอยู่แน่นอน"
          "จิโตเสะ เธอน่ะเป็นคนที่ยอดเยี่ยม"


แต่พอจิโตเสะขอให้พูดลงลึกไปว่ายอดเยี่ยมในเรื่องอะไร โกโจดันนึกไม่ออก ทำเอาจิโตเสะหัวเราะ
จิโตเสะ : "แต่ก็ เข้าใจแล้วล่ะ"


จิโตเสะ : "ชั้นที่ยอดเยี่ยมกลับขายไม่ออกในวงการนี้น่ะ มันพิลึกจริงๆ น่ะแหละ"
             "เพราะงั้น ก็จะพยายามให้ขายออกได้"
             "ชั้นอยากที่จะพยายามเพื่อตัวของชั้นเอง"
=จบตอน=





-รู้สึกตอนนี้มันหน่วงๆ อึดอัดไงไม่รู้ แต่ก็เพราะเพื่อให้ตัวละครเติบโตแหละนะ (ถึงจะดูคลี่คลายง่ายไปก็เถอะ)
-เวลาตัวละครที่ร่าเริง เข้มแข็งอยู่ตลอดอย่างจิโตเสะร้องไห้ออกมาจริงจังนี่ ยังคงเป็นอะไรที่ดึงอารมณ์ได้ดีเสมอ
-ยาเอะ เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ แฮะ
-ประธานนี่เจ๋งกว่าที่คิดเยอะเลย คุสุที่เอาจริงเอาจังก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นด้วย
-ส่วนนายนักเทนนิสคิริโตะ หายหัวไปเฉยเลยซะงั้น.....
-งานภาพช่วงท้าย ชอบตรงที่มีการเล่นสีหม่นๆ ในตอนที่จิโตเสะระบายออกมา แล้วเปลี่ยนเป็นสีสดใสขึ้น ตอนที่โกโจพูดให้กำลังใจ
-แต่ดูตอนนี้แล้ว รู้สึกว่าคู่นี้เคมีเข้ากันชะมัด


-คู่นี้ด้วย



-ภาพปิด จะก้าวสู่การเป็นนักพากย์ที่ขายได้หรือไม่!? (พึ่งสังเกตว่ากระเป๋าที่ได้มาตอนก่อน เป็นลูกเจี๊ยบที่มีเปลือกไข่ครอบหัว)