กระทู้นี้ขอระบายนะคะ คือไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง เรามีแฟนเค้าทำงานอยู่คนละจังหวัดส่วนเราเรียน  ตลอดเวลาที่คบกันเราอดทนมากๆกับความเหงาความระแวง ไม่เคยจะสนใจ ผช คนอื่นที่เข้ามา คิดว่าเราเรียนจบเราจะช่วยกันเก็บเงินช่วยกันสร้างฐานะ เรารักเค้ามากๆค่ะ ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ เราเคยเลิกกันไปครั้งหนึ่งด้วยเรื่อง ผญ คนอื่น เเต่เราก็กลับมาคบกัน เราไม่คิดว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาอีก คิดว่าเค้าคงนึกถึงตอนนั้นคงไม่กล้าทำเราเจ็บ แต่ก็ไม่เลยเค้าเริ่มจะเปลี่ยนไปภายในเวลาอาทิตย์เดียว เค้าเริ่มไม่ค่อยอยากคุยกับเรา ข้อความไม่ค่อยอ่าน อ่านไม่ตอบ กลับถึงห้องก็บอกนอนเลย ยังไม่ได้พูดคุยอะไรกันซักนิด เราคิดว่าเหนื่อยและเครียด แต่ใจหนึ่งก็หวั่นว่าเค้าจะมีใครใหม่ แต่ด้วยกลัวว่าเราจะระเเวงไปเอง ทำให้เค้าเครียดกว่าเดิม เราจึงไม่ถามไม่เซ้าซี้ทำเป็นปกติค่ะ จนวันนั้นมันก็มาถึงเมื่อวานเค้าบอกเลิกเค้าบอกว่าเจอที่ๆเหมาะสม เจอคนที่เหมาะสม ตอนนั้นเรามึนและงง มาก ชาไปหมดค่ะ ร้องไห้ไม่ออกแต่ตัวสั่นพิมพ์อะไรไปผิดๆถูกๆไม่รู้เรื่อง เราถามว่าคนนั้นเป็นใคร  ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เราได้แต่พิมพ์ว่าขอร้องอย่าไปเลย อย่าทิ้งเราไป ไม่สงสารเราหรอ  เค้าตอบกลับมาว่าสงสารถึงไม่เลิกซักที แต่ความรักมันหมดไปนานเเล้ว เราเจ็บมากค่ะ เราถามว่าคนใหม่เค้าเป็นใคร จนเค้าต้องบอก เราได้ยินอย่างนั้นเราเสียใจมาก ผญ คนนั้นคงดีกว่าเราทุกอย่าง แฟนเราเป็นข้าราชการ ผญ คนนั้นก็เป็นข้าราชการ เค้าทำงานกันทั้งคู่ส่วนเราเรียนอีกนิดเดียวก็จะจบ เราคงสู้อะไรเค้าไม่ได้เลยค่ะ ความรู้สึกเอาตัวเองไปเปรียบเทียบมันผุดขึ้นมาในหัวแม้เรารู้ว่ามันไม่ดี เราเสียใจมากค่ะ คิดถึงเค้า เราพยายามอดทนกับความหงา เพื่อรอเค้า แต่เราได้เรียนรู้เเล้วว่าจริงๆ มันไม่ช่วยอะไรเลยถ้าคนจะไปก็ไป เราเสียใจและคิดถึงเค้ามากๆ ไม่อยากจะทำอะไร ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก ไม่คิดว่าเราจะจบกันเร็วแบบนี้ แบบตั้งตัวไม่ทัน เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆค่ะ