ตั้งแต่มาสุขยิงและผมนี่รู้สึกตะหงิดๆทำไม เพื่อนยิงได้มันไม่ดีใจให้มันสุดขีดไปเลยนะ เดินมาแบบขี้เกียจมาดีใจด้วยอะมองอย่างนั้น
จนมาแมชต์พม่ายิงได้นักเตะก็ยังเฉยๆชิวๆ แทนที่ยิงเข้าจะสะใจวิ่งฟินๆ กองเชียร์ดีใจกันบ้าระห่ำ นักเตะเดินง่อยๆมาตบมือกับเพื่อนสะงั้น
ดูไม่มีสปิริตแห่งชัยชนะเลย ไม่รู้กลัวเหนื่อยหรืออะไร แทนที่จะแสดงสปิริตปลดปล่อยความรู้สึกกับเกมส์ แต่นี่ไม่มีเลยดูไม่มันส์เลยซูซูกิคัพ
มาจนถึงนัดนี้พี่มุ้ยยิงเข้าก็ชิวเหมือนเดิม ผมว่าเรื่องน่าจะแก้ไขบ้างนะ

มันมีข้อดีนะการดีใจอะมันแสดงอะไรๆออกได้ตั้งหลายอย่าง เวลาเราดูลีคฝรั่งทำไมเค้าถึงให้ความสำคัญละ หรือผมไม่ชินดูบอลฝรั่งมากไปนักเตะไทยมันเป็นงี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว