ผมได้ติดตามข่าว หลายกรณีที่มีหลายท่านอยากลองดี คันปากหรืออย่างไรมิทราบ
ไปบอกกับเจ้าหน้าที่ บอกแอร์บ้าง บอกสจ๊วตบ้าง ว่าเครื่องบินมีระเบิด ทำให้เกิดเหตุบานปลาย
บ้างก็เกิดจากความระวัง บ้างก็เกิดจากความต่อมดัดจริตทำงานเกินเหตุ
เป็นผลให้ไม่สามารถนำเครื่องขึ้นได้ ลงได้ ตามภาวะปกติ

ผมเลยเกิดสงสัยว่าอะไรเป็นขอบเขตของการตัดสินใจ ของกัปตัน ที่จะพิจารณา ว่า
มันไม่ใช่ feel ที่จะนำเครื่องขึ้นหว่ะ หรือต้องพูดรูปประโยคอย่างไรให้มันขัดใจพนักงาน
ว่าไอ้นี่หลอนจริง ไม่อยากเอาเครื่องขึ้นแล้วนะ
เช่นคำพูดต่อไปนี้ ฟังดูอาจจะเหมือนกับคนบ้า
แต่อยากให้ลองพิจารณาดูว่า มีประโยคไดบ้างที่จะทำให้เครื่อง delay หรือโดนส่งเข้าห้องเย็น

1. ผมพูดกับแอร์ว่า
"ระวังบนเครื่องมีระเบิดนะ" แล้วก็พูดต่อไปว่า "บอกพนักงานเชคให้ดีๆ หล่ะ เพราะว่าถ้าบนเครื่องบินมีระเบิดเนี่ย ถ้าเกิดตูมตามขึ้นมา มันอันตราย ผมเสียว"

2. ผมพูดกับแอร์ว่า
"ระวัง บนเครื่องมีระเบิด ระวังปีกเครื่องบินหลวมด้วย อ้อ แล้วก็อย่าลืมเติมลมยางเครื่องบินก่อนออกเดินทางน๊ะจ๊ะ อิอิ"

3. ผมพูดขึ้นมาลอยๆ ว่า
"ระวังมีระเบิดบนเครื่องบิน !!! เป็นเรื่องที่เราต้องช่วยกันสอดส่องดูแล ไม่เฉพาะเจ้าหน้าที่ แต่เป็นหน้าที่ของเราทุกคนที่ต้องช่วยกัน"

4. ผมตะโกนขึ้นมาตอนเครื่องกำลังจะขึ้นว่า
"บนเครื่องบินลำนี้ มีระเบิดแสวงเครื่องซุกไว้หรือป่าวก็ไม่รู้นะ เครื่องบินลำนี้อาจจะมีระเบิดซุกอยู่ก็เป็นได้"

5. ผมพูดกับแอร์ว่า
"ผมไม่มีระเบิด ผมไม่ได้เอาระเบิดโหลดไว้ไต้ท้องเครื่องบิน"

สรุปก็คือ อยากรู้ว่า ขอบเขตของความตกใจ ของพนักงานสายการบิน เส้นแบ่งนั้นมันอยู่ที่ตรงไหน
หรือว่าอำนาจตัดสินใจ ทั้งหมด อยู่ที่ดุลพินิจ ของกัปดันคนเดียว ว่าเป็นคนขี้ตกใจมากมั๊ย ไม่ได้มีมาตรฐานอะไรมาก งี้เหรอ ?