เมื่อเช้าเราทะเลาะกับยายค่ะ เราักเปียทรงผมพจมารอ่าค่ะ แล้วเราคุยกับแม่ว่าทรงผมนี้ไม่ทำนานแล้ว สมัย ม.ต้น มีเพื่อนชื่อแป้งชอบถักทรงนี้ให้(เราคุยกับแม่ค่ะ) และยายก็พูดขึ้นมาว่า "คำก็แป้งสองคำก็แป้งกูรำคาญมีแป้งๆ อะไรก็แป้ง" เรางงค่ะ ปกติเราไม่เคยพูดถึงเพื่อนเราคนนี้ค่ะ วันนี้เป็นวันแรกที่พูดกับแม่เรื่องเพื่อนคนนี้ค่ะ แล้วเราก็เลยพูดกับคุณยายไปว่า "งง วันนี้พึ่งพูดถึงแป้งเองน่ะ" ยายก็พูดขึ้นว่า "กูรำคาญพูดย้ำทำไม ปากบอกว่ามีความรู้ แต่ความรู้ถ้วมหัวเอาตัวไม่รอด" หลังจากนั้นเราปรี๊ดแตกค่ะคือเรา กำลังซิ่วค่ะตอนนี้เราหยุดเรียนรอสอบ มันโยงไปถึงเรื่องเมื่อวานด้วยค่ะ [เมื่อวานเราคุยกับแม่เรื่องเล่นหุ้นค่ะแล้วเราก็อธิบายให้แม่ฟัง แล้วแม่ก็แซวเราว่า ความรู้เยอะจังน่ะ แบบอมยิ้ม ..แล้วยายก็พูดขึ้นมาว่าความรู้ถ้วมหัวแต่เอาตัวเองไม่รอด เราจุกค่ะนั้งเงียบ คือแกแขวะเราเรื่องที่เราจะซิ่วค่ะ**ตอนนั้นเสียใจมากแต่ก็ทำลืมๆไป]  หลังจากที่เราปรี๊ดแตกเราก็พูดไปว่า "ทำไมต้องพูดกับเราแบบนี้ ทำไม ต้องว่าเราแบบนี้" ยายก็ตอบมาว่า " กูก็ด่าให้เจ็บใจ จะได้จำ" เราได้ยินแบบนั้นป๊ดขั้นสุดค่ะ (เราคิดในใจเราไปทำอะไรให้หรอ? )  เราพูดออกไปว่า "ถ้าอยากทำให้หนูเจ็บใจหนูก็ทำให้ยายเจ็บใจด้วยเหมือนกัน"
แล้วเราก็หันไปพูดกับแม่ว่า คืนนี้ไปนอนกับแม่น่ะ แล้วยายก็ตอกกลับว่า "คิดว่าเก่งแล้วสิน่ะปีกกล้าขาแข็ง"

แล้วเราก็เดินไปสตาร์ทรถ *** ตอนนั้นจะเอารถไปเติมลมยางค่ะ*** ตอนขับรถมาจอดที่ยาย ยายพูดว่า "ตั้งแต่เกิดมา กูไม่เคยเจอใครเป็นเหมือนเลยกูไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ บลา~ "คือยายพูดเยอะมากค่ะ แต่ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนทุกอย่างมันชาไปหมดแล้ว เราลงจากรถแล้วเดินมานั้งข้างแม่ แล้วยายก็เดินไป แล้วแม่ก็กระหน่ำด่าเราอย่างหนักเลยค่ะ แล้วแม่ร้องเสียใจ เราพูดกับแม่ว่าเราไม่ชอบใ้ห้ยายมาว่าเราแบบนี้ แม่เราตอบสวนมาค่ะ ก็อย่าไปต่อปากต่อคำสิ เราพูดกับแม่ว่ามันหลายห่นแล้วแม่ ั้งแต่ออกจากหอมา อยู่กับแก มันเยอะมาก เราเก็บมาเยอะมากแล้วแล้วแม่แกก็ร้องไห้เราก็ร้อง แล้วเราก็ขับรถออกไปเติมลมยางค่ะ ... พอกลับมาบ้านเราก็ไม่คุยกับใครเลยจนถึงตอนนี้ ●เราตันมากค่ะขังตัวเองในห้องไม่ออกไปไหนเลย