ยอมรับน่ะ เมื่อ 6 ปี ที่แล้ว ผมอิจฉาเพื่อนผู้หญิงที่เรียนห้องเดียวกันคนนึง

ที่เธอมีผู้ใหญ่อุปถัมภ์สนับสนุนมีเส้นสายเข้างานโดยง่ายๆ จนเกิดความแค้นในใจ พูดกับเธอว่า "เห็นxxxx" (คำพูดนี้เดาเอาเองง่ายๆ)

(เพราะตอนนั้นความคิดของผมยังไม่เป็นผู้ใหญ่ซักเท่าไหร่ เพราะถ้าผมต้องการให้น้าของเพื่อนคนนั้นฝากผมเข้าไปทำงาน คนฝากที่เป็นคนกลางก็ต้องลำบากสิ)
เพราะตอนนั้นรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง ที่เกิดมาไม่มีคนอุปถัมภ์สนับสนุนมีเส้นสายเข้าทำงาน

จนผมต้องโทรไปปรึกษากับเพื่อนผู้หญิงอีกคนนึงในห้อง เธอพูดกับผมว่า
"นายอย่าพูดแบบนั้นกับเธอสิ เธอน้อยใจนะรู้มั้ย นายต้องเข้าใจ คนเราต้องรู้จักดิ้นรนด้วยตัวเองนะรู้มั้ย"

คำพูดนี้ทำให้ผมรู้สึกคิดได้ทันที ขอบคุณ คำพูดของเพื่อนอีกคนนึงที่ทำให้ผมคิดได้มาจนถึงทุกวันนี้

***ผมลองคิดกลับกัน ถ้าคิดในกรณีที่ผมมีผู้ใหญ่มาฝากงานให้ แต่เพื่อนคนนึงอยากจะให้ผมฝากเข้าทำงานด้วย ทั้งผมและคนฝากงานจะรู้สึกอย่างไร***

ผมคิดได้ตั้งนานแล้ว ความอิจฉาหรือเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นมันไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย มันเป็นอารมณ์ที่ทางลบมากๆ ไม่ช่วยให้ตัวเรามีความสุขได้เลย


(นี่คือเรื่องจริงไม่ใช่เรื่องแต่งแต่อย่างใด)

แสดงความคิดเห็นกันได้เลยครับ