สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ Pantip ทุกคน
วันนึงมีเรื่องอยากจะมาระบาย (จะว่าระบายก็ไม่ได้ ขอเป็นเล่าเรื่องละกัน)
เรื่องนี้อาจจะไม่ฟินจนจิกหมอนนะคะ แค่อยากบอกให้พี่ นศพ คนนึงรู้ แต่ไม่มีความกล้าพอ
ต้องขอโทษบุคคลที่ถูกกล่าวถึงด้วยนะคะ หากทำให้รู้สึกไม่สบายใจสามารถบอกได้ในคอมเม้นต์เลยค่ะ เดี๋ยวจะลบกระทู้ออกให้
ถ้าแท็กห้องผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ ^^
----------------------------------
เรื่องนี้มันเกิดขึ้นตอนเราอยู่ ม.5 เราได้สมัคร MED Camp KKU ค่ายสานฉันจะเป็นหมอ ครั้งที่ 17 ไป แล้วผ่านการคัดเลือกให้เข้าร่วมค่ายได้
เราดีใจมากจึงบอกกับพ่อแม่ว่าอยากเข้าร่วมค่ายนี้ เพราะอยากไปค้นหาตัวเอง ค่ายจัดวันที่ 6-8 กุมภา 2558
และแล้ววันเริ่มค่ายก็มาถึง คุณพ่อขับรถมาส่งเราที่หน้าตึกเวช
เราแบกสัมภาระกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาหนึ่งใบ ด้วยความที่รถติด เราจึงบอกพ่อว่าเดี๋ยวเราไปลงทะเบียนเองก็ได้ ไม่ต้องเดินมาส่งหรอก
จู่ๆ ก็มีพี่คนนึง ซึ่งดูแล้วท่าทางจะรีบร้อนไปที่ตึกเช่นกัน พี่เค้าเห็นเราแบกกระเป๋าใบใหญ่ จึงอาสามาช่วย
เราก็งงๆแต่ก็พอเข้าใจได้ว่าพี่เค้าคงจะรู้ว่าเป็นน้องที่มาเข้าค่ายวันนี้ พี่เค้าน่ารักมาก อุตส่าห์มาช่วยเราทั้งที่ตัวเองก็รีบๆ (ขอบคุณพี่ นศพ คนนั้นด้วยนะคะ)
ตอนนี้หลายๆเหตุการณ์เริ่มเลือนลางแล้ว เดี๋ยวจะเล่าเอาเฉพาะส่วนสำคัญและจำได้นะคะ
เราเป็นเด็กบ้าน 6 เราจำได้แม่น
ตกเย็นวันนั้นเราต้องเอาสัมภาระไปเก็บ พี่ๆเค้าจะให้แยกย้ายกันอาบน้ำและเข้านอนเลย
ทุกๆคนต่างกินข้าวมาแล้ว ยกเว้นเรา เพราะเราเดินทางมาถึงช้าและเป็นเพราะตัวเองด้วยที่ไม่ยอมทานอะไรมาก่อน
เราขออนุญาตพี่ๆเค้าไปเซเว่นเพื่อจะซื้อข้าว และยาพาราเพราะเรามีอาการปวดหัวนิดหน่อย
พี่ๆเค้าก็บอกว่าเราอยากกินอะไร เดี๋ยวให้พี่ผู้ชายไปซื้อมาให้ เราก็บอกไป
จนกระทั่งพี่เค้านำอาหารมาให้ เราก็ถามว่าเท่าไหร่คะ? พี่เค้าก็ว่า "ไม่เป็นไร ยังไงพวกพี่ก็ต้องดูแลน้องๆอยู่แล้ว"
เราชอบตรงนี้มากๆ (เอ่อ ไม่ใช่ตรงที่ไม่เอาเงินนะ 55555)
คือเราชอบที่พี่ๆเค้าดูแลแบบดีจริงๆ มีการทิ้งท้ายด้วยว่า "อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกพี่ๆนะ"
เราก็เข้าค่ายจนครบ 3 วัน 2 คืน บรรยากาศในค่ายน่ารักมาก เป็นกันเองค่ะ พี่ๆเค้าไม่ถือตัวเลย เราไม่ได้อวยค่ายนี้นะ แต่เรารู้สึกว่ามันอบอุ่นจริงๆ
กระทั่งวันจบค่าย ทุกคนต่างแยกย้ายกลับบ้านของตัวเอง มีทั้งคนมาจากที่ไกลๆ พี่ๆเค้าก็ไปรับส่ง ไปรอที่ บขส ไปส่งน้องบางคนที่สนามบิน
คือพี่เค้าดูแลดีมากๆ กินอิ่ม เพื่อนเยอะ เต้นสนุก พี่ๆเป็นกันเอง
เราเป็นคนสุดท้ายที่ได้กลับบ้าน เราก็นั่งรอที่ตึกเวชนั่นแหละ ตอนแรกก็เหงานะ แต่มีพี่คนนึงที่รอเป็นเพื่อนเรานานมาก
เราก็แบบไม่อยากรบกวนพี่เค้านานเกินไป เพราะพี่เค้าก็มีเรียนหนักๆอีกในวัดถัดมา (คือเรากลับเย็นมากๆ เพราะคุณพ่อติดธุระจึงมาช้าจริงๆ)
พี่เค้าจึงฝากเราไว้กับพี่ๆที่ยังเหลืออยู่ ตอนนั้นเราจำได้ ก่อนเรากลับมีพี่ๆอีก 5-6 คน (มีพี่ๆแวะเวียนมาคุยด้วยเรื่อยๆ)
ระหว่างที่เรารอพ่อมารับ พี่เค้าก็เล่าเรื่องการเตรียมตัว แนวข้อสอบ แนวคิด เล่าเรื่องว่าพี่เค้าทำโจทย์อย่างไร คือพี่เค้าเล่าให้ฟังหมดว่าทำไมสอบติด
เราก็ดีใจมาก รู้สึกโชคดีที่กลับช้า ไม่งั้นคงไม่มีโอกาสได้ฟังอะไรแบบนี้จากประสบการณ์ของคนสอบติดจริงๆแบบใกล้ชิด
เพราะในวันค่ายมีกิจกรรมตลอด จนเหนื่อย ถึงเวลานอนก็นอนฟุบ 5555
พี่ นศพ คนนึงที่เราแอบปลื้มก็อยู่ใน 5-6 คนนั่นแหละ เราชื่นชมพี่ๆทุกคนเลยจริงๆ
ก่อนกลับขอถ่ายรูปกับพี่ๆเค้าเอาไว้ 1 รูปแล้วก็บ๊ายบาย ขอบคุณพี่ๆเค้าที่สละเวลามารอเราจนได้กลับบ้าน
หลังจากกลับมาจากค่ายเราก็แอดเฟรนด์พี่ๆเค้าไป
พี่ๆเค้าก็รับแอด รวมถึง พี่คนนั้นด้วย พูดแล้วยังแอบยิ้มไปด้วย ฮ่าๆๆ
จนถึงตอนนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนกับพี่เค้าอยู่ในFacebook พี่เค้าชอบอัพรูปของกิน รีวิวหนัง เราก็อ่านเรื่อยๆ อมยิ้มไปด้วย
วันเวลาผ่านมาเรื่อยๆ จากที่เราเรียนอยู่ ม.5 พี่เค้าเรียนปี 1
จนตอนนี้เราเองก็เรียนอยู่มหาลัย ปี 1 แล้ว พี่เค้าก็คงจะปี 3 แล้วมั้ง
ไม่นานมานี้ เรากำลังเล่น Ig อยู่ เห็นแจ้งเตือนมีคนขอติดตาม เราก็กดเข้าไปดูว่าใครมาขอ follow
พอเห็นปุ๊บนี่แบบอยากจะยิ้มมมมมมมมมมมมมม (คนที่แอบปลื้มใครสักคนคงจะเข้าใจโมเม้นต์นี่นะ เราคิดว่างั้น 5555)
พี่เค้ามาขอ follow เราเว้ย เรายังแบบแคปจอเก็บไว้เลย เราแบบมีความสุขอ่ะ มันอธิบายไม่ถูก คือเพียงแค่นี้ก็ดีใจมากๆแล้ว
ไม่รู้สิ มันคงเป็นความรู้ที่แบบแอบปลื้มแอบประทับใจ เราไม่กล้าทักพี่เค้าไป กลัวจะรบกวนเวลาส่วนตัวพี่เค้า
เพราะเราเองก็รู้ว่าพี่ที่เรียนคณะนี้เค้าเรียนหนัก เวลาพักผ่อนน้อย เผลอๆแปปก็สอบแล้ว
เกิดเราทักไป แล้วพี่เค้าไม่ตอบ เรากลัวเรานี่แหละที่จะเฟลเอง
ให้เก็บความประทับใจเอาไว้เป็นอย่างนี้ มันก็คงดีแล้วเนาะ อย่างน้อยๆก็ขอให้พี่เค้าได้อ่านกระทู้นี้ละกันว่ามีน้องคนนึงแอบปลื้มพี่เค้าอยู่
แม้ว่าตอนนี้เราอยู่ปี1 เรียนคณะอื่นที่ไม่ใช่คณะแพทย์ แม้ว่าเฟลเพราะสอบไม่ได้ แต่ก็ถูกต้องแล้วล่ะที่ให้คนที่พร้อมและทุ่มเทกว่าได้เป็น
เราไม่เสียใจนะที่เข้าค่ายนี้ มันเป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากๆสำหรับเรา นั่นเป็นค่ายแรกใบชีวิตที่เราประทับใจมากๆ
ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่มอบโอกาสให้เราและดูแลเรา ขอบคุณนะคะ
-------------------------
/สูดหายใจเข้าลึก สบายใจแล้วล่ะ ได้พิมพ์สิ่งที่อยากบอกไปแล้ว
ปล. แนะนำน้องให้ไปค่ายนี้ และค่ายที่แนะแนวแบบนี้ มันคุ้มค่ากับประสบการณ์ที่ได้ บางทีอาจจะได้ไอดอลหรือคนที่เราประทับใจกลับมาแบนี้ก็ได้
อยากให้พี่เค้าได้รับรู้ ขอแค่กระทู้นี้ผ่านตาซักครั้งก็ยังดี....
เมื่อฉันแอบปลื้มพี่ นศพ. มข. ทุกคน แต่มีคนนึงที่ฉันรู้สึกอยากคุยด้วยมากๆ
วันนึงมีเรื่องอยากจะมาระบาย (จะว่าระบายก็ไม่ได้ ขอเป็นเล่าเรื่องละกัน)
เรื่องนี้อาจจะไม่ฟินจนจิกหมอนนะคะ แค่อยากบอกให้พี่ นศพ คนนึงรู้ แต่ไม่มีความกล้าพอ
ต้องขอโทษบุคคลที่ถูกกล่าวถึงด้วยนะคะ หากทำให้รู้สึกไม่สบายใจสามารถบอกได้ในคอมเม้นต์เลยค่ะ เดี๋ยวจะลบกระทู้ออกให้
ถ้าแท็กห้องผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ ^^
----------------------------------
เรื่องนี้มันเกิดขึ้นตอนเราอยู่ ม.5 เราได้สมัคร MED Camp KKU ค่ายสานฉันจะเป็นหมอ ครั้งที่ 17 ไป แล้วผ่านการคัดเลือกให้เข้าร่วมค่ายได้
เราดีใจมากจึงบอกกับพ่อแม่ว่าอยากเข้าร่วมค่ายนี้ เพราะอยากไปค้นหาตัวเอง ค่ายจัดวันที่ 6-8 กุมภา 2558
และแล้ววันเริ่มค่ายก็มาถึง คุณพ่อขับรถมาส่งเราที่หน้าตึกเวช
เราแบกสัมภาระกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาหนึ่งใบ ด้วยความที่รถติด เราจึงบอกพ่อว่าเดี๋ยวเราไปลงทะเบียนเองก็ได้ ไม่ต้องเดินมาส่งหรอก
จู่ๆ ก็มีพี่คนนึง ซึ่งดูแล้วท่าทางจะรีบร้อนไปที่ตึกเช่นกัน พี่เค้าเห็นเราแบกกระเป๋าใบใหญ่ จึงอาสามาช่วย
เราก็งงๆแต่ก็พอเข้าใจได้ว่าพี่เค้าคงจะรู้ว่าเป็นน้องที่มาเข้าค่ายวันนี้ พี่เค้าน่ารักมาก อุตส่าห์มาช่วยเราทั้งที่ตัวเองก็รีบๆ (ขอบคุณพี่ นศพ คนนั้นด้วยนะคะ)
ตอนนี้หลายๆเหตุการณ์เริ่มเลือนลางแล้ว เดี๋ยวจะเล่าเอาเฉพาะส่วนสำคัญและจำได้นะคะ
เราเป็นเด็กบ้าน 6 เราจำได้แม่น
ตกเย็นวันนั้นเราต้องเอาสัมภาระไปเก็บ พี่ๆเค้าจะให้แยกย้ายกันอาบน้ำและเข้านอนเลย
ทุกๆคนต่างกินข้าวมาแล้ว ยกเว้นเรา เพราะเราเดินทางมาถึงช้าและเป็นเพราะตัวเองด้วยที่ไม่ยอมทานอะไรมาก่อน
เราขออนุญาตพี่ๆเค้าไปเซเว่นเพื่อจะซื้อข้าว และยาพาราเพราะเรามีอาการปวดหัวนิดหน่อย
พี่ๆเค้าก็บอกว่าเราอยากกินอะไร เดี๋ยวให้พี่ผู้ชายไปซื้อมาให้ เราก็บอกไป
จนกระทั่งพี่เค้านำอาหารมาให้ เราก็ถามว่าเท่าไหร่คะ? พี่เค้าก็ว่า "ไม่เป็นไร ยังไงพวกพี่ก็ต้องดูแลน้องๆอยู่แล้ว"
เราชอบตรงนี้มากๆ (เอ่อ ไม่ใช่ตรงที่ไม่เอาเงินนะ 55555)
คือเราชอบที่พี่ๆเค้าดูแลแบบดีจริงๆ มีการทิ้งท้ายด้วยว่า "อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกพี่ๆนะ"
เราก็เข้าค่ายจนครบ 3 วัน 2 คืน บรรยากาศในค่ายน่ารักมาก เป็นกันเองค่ะ พี่ๆเค้าไม่ถือตัวเลย เราไม่ได้อวยค่ายนี้นะ แต่เรารู้สึกว่ามันอบอุ่นจริงๆ
กระทั่งวันจบค่าย ทุกคนต่างแยกย้ายกลับบ้านของตัวเอง มีทั้งคนมาจากที่ไกลๆ พี่ๆเค้าก็ไปรับส่ง ไปรอที่ บขส ไปส่งน้องบางคนที่สนามบิน
คือพี่เค้าดูแลดีมากๆ กินอิ่ม เพื่อนเยอะ เต้นสนุก พี่ๆเป็นกันเอง
เราเป็นคนสุดท้ายที่ได้กลับบ้าน เราก็นั่งรอที่ตึกเวชนั่นแหละ ตอนแรกก็เหงานะ แต่มีพี่คนนึงที่รอเป็นเพื่อนเรานานมาก
เราก็แบบไม่อยากรบกวนพี่เค้านานเกินไป เพราะพี่เค้าก็มีเรียนหนักๆอีกในวัดถัดมา (คือเรากลับเย็นมากๆ เพราะคุณพ่อติดธุระจึงมาช้าจริงๆ)
พี่เค้าจึงฝากเราไว้กับพี่ๆที่ยังเหลืออยู่ ตอนนั้นเราจำได้ ก่อนเรากลับมีพี่ๆอีก 5-6 คน (มีพี่ๆแวะเวียนมาคุยด้วยเรื่อยๆ)
ระหว่างที่เรารอพ่อมารับ พี่เค้าก็เล่าเรื่องการเตรียมตัว แนวข้อสอบ แนวคิด เล่าเรื่องว่าพี่เค้าทำโจทย์อย่างไร คือพี่เค้าเล่าให้ฟังหมดว่าทำไมสอบติด
เราก็ดีใจมาก รู้สึกโชคดีที่กลับช้า ไม่งั้นคงไม่มีโอกาสได้ฟังอะไรแบบนี้จากประสบการณ์ของคนสอบติดจริงๆแบบใกล้ชิด
เพราะในวันค่ายมีกิจกรรมตลอด จนเหนื่อย ถึงเวลานอนก็นอนฟุบ 5555
พี่ นศพ คนนึงที่เราแอบปลื้มก็อยู่ใน 5-6 คนนั่นแหละ เราชื่นชมพี่ๆทุกคนเลยจริงๆ
ก่อนกลับขอถ่ายรูปกับพี่ๆเค้าเอาไว้ 1 รูปแล้วก็บ๊ายบาย ขอบคุณพี่ๆเค้าที่สละเวลามารอเราจนได้กลับบ้าน
หลังจากกลับมาจากค่ายเราก็แอดเฟรนด์พี่ๆเค้าไป
พี่ๆเค้าก็รับแอด รวมถึง พี่คนนั้นด้วย พูดแล้วยังแอบยิ้มไปด้วย ฮ่าๆๆ
จนถึงตอนนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนกับพี่เค้าอยู่ในFacebook พี่เค้าชอบอัพรูปของกิน รีวิวหนัง เราก็อ่านเรื่อยๆ อมยิ้มไปด้วย
วันเวลาผ่านมาเรื่อยๆ จากที่เราเรียนอยู่ ม.5 พี่เค้าเรียนปี 1
จนตอนนี้เราเองก็เรียนอยู่มหาลัย ปี 1 แล้ว พี่เค้าก็คงจะปี 3 แล้วมั้ง
ไม่นานมานี้ เรากำลังเล่น Ig อยู่ เห็นแจ้งเตือนมีคนขอติดตาม เราก็กดเข้าไปดูว่าใครมาขอ follow
พอเห็นปุ๊บนี่แบบอยากจะยิ้มมมมมมมมมมมมมม (คนที่แอบปลื้มใครสักคนคงจะเข้าใจโมเม้นต์นี่นะ เราคิดว่างั้น 5555)
พี่เค้ามาขอ follow เราเว้ย เรายังแบบแคปจอเก็บไว้เลย เราแบบมีความสุขอ่ะ มันอธิบายไม่ถูก คือเพียงแค่นี้ก็ดีใจมากๆแล้ว
ไม่รู้สิ มันคงเป็นความรู้ที่แบบแอบปลื้มแอบประทับใจ เราไม่กล้าทักพี่เค้าไป กลัวจะรบกวนเวลาส่วนตัวพี่เค้า
เพราะเราเองก็รู้ว่าพี่ที่เรียนคณะนี้เค้าเรียนหนัก เวลาพักผ่อนน้อย เผลอๆแปปก็สอบแล้ว
เกิดเราทักไป แล้วพี่เค้าไม่ตอบ เรากลัวเรานี่แหละที่จะเฟลเอง
ให้เก็บความประทับใจเอาไว้เป็นอย่างนี้ มันก็คงดีแล้วเนาะ อย่างน้อยๆก็ขอให้พี่เค้าได้อ่านกระทู้นี้ละกันว่ามีน้องคนนึงแอบปลื้มพี่เค้าอยู่
แม้ว่าตอนนี้เราอยู่ปี1 เรียนคณะอื่นที่ไม่ใช่คณะแพทย์ แม้ว่าเฟลเพราะสอบไม่ได้ แต่ก็ถูกต้องแล้วล่ะที่ให้คนที่พร้อมและทุ่มเทกว่าได้เป็น
เราไม่เสียใจนะที่เข้าค่ายนี้ มันเป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากๆสำหรับเรา นั่นเป็นค่ายแรกใบชีวิตที่เราประทับใจมากๆ
ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่มอบโอกาสให้เราและดูแลเรา ขอบคุณนะคะ
-------------------------
/สูดหายใจเข้าลึก สบายใจแล้วล่ะ ได้พิมพ์สิ่งที่อยากบอกไปแล้ว
ปล. แนะนำน้องให้ไปค่ายนี้ และค่ายที่แนะแนวแบบนี้ มันคุ้มค่ากับประสบการณ์ที่ได้ บางทีอาจจะได้ไอดอลหรือคนที่เราประทับใจกลับมาแบนี้ก็ได้
อยากให้พี่เค้าได้รับรู้ ขอแค่กระทู้นี้ผ่านตาซักครั้งก็ยังดี....