ทำไมยังขี้หลงขี้ลืม ออกจากบ้านนี่ต้องลืมอะไรซักอย่าง เอ๋อๆ ขับรถอยู่ก็ใจลอย ขับเลยอยู่บ่อยๆ ยิ่งที่คุ้นๆยิ่งเอ๋อ  แต่ไปที่แปลกๆกลับไม่ค่อยเป็น   จะได้มากในที่แปลกๆ
แต่สิ่งที่ได้ชัดๆคือไม่ค่อยกลัวอะไร แบบว่าช่างมันเดี่ยวค่อยๆแก้ แก้ไม่ได้ก็ช่างมันเป็นอนิจจัง ค่อนข้างทำใจได้กับชีวิตที่ขึ้นๆลงๆ
แต่ลึกๆแล้วในใจมันเจ็บๆลึกๆ(ไม่ได้เกี่ยวกับการดำเนินชีวิต มันอะไรไม่รู้ และไม่รู้สาเหตุ) อยากไปให้พ้นๆผู้คน  รำคาญคน อยู่บ้านคนเดียวไม่ชอบให้ใครมายุ่ง ไม่แน่ใจว่านี่เป็นนิสัยส่วนตัวหรือมาจากเพราะเราปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิ (หรือเราเป็นโรคซึมเศร้าหว่า)