สวัสดีค่ะ กระทู้นี้อยากมาระบายให้ฟังเกี่ยวกับความน้อยใจของเราเองค่ะ
บอกก่อนเลยค่ะ เราเป็นคนไทยแท้ๆ คือมีผิวเข้ม ตาโตและคมค่ะ คือ สูง170 cm. หนัก67 kg. แล้วเป็นคนไหล่กว้างด้วย (17นิ้ว) ทำให้ตัวดูหนา และบึกมากๆเลย แต่ไม่ได้อ้วนเผละนะคะ แต่พูดง่ายๆเลยคือ ตรงข้ามกับพิมพ์นิยมเมืองไทยทุกอย่าง ที่ต้องขาว หมวย ตัวเล็กๆบางๆ ดัดฟัน ไว้หน้าม้า แบบนั้นอะค่ะ
… ตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะที่เราโดนผู้ใหญ่และเพื่อนล้อว่าดำ เหมือนกับเกิดมาพร้อมกับคำคำนี้ในหัวตลอดเลยค่ะ มันเหมือนเป็นปม ทำให้ตอนเด็กๆเราไม่ชอบถ่ายรูปเลย เพราะคิดว่าตัวเองน่าเกลียด
…พอเราโตมาหน่อยตอน ม.ต้น ก็ยังคิดตลอดว่าทำไมเราไม่สวย ไม่น่ารักเหมือนคนอื่นเขาบ้าง คือเห็นเพื่อนมีแฟนเป็นสิบๆคน แต่เราไม่มีแม้แต่คนคุย มันก็น้อยใจค่ะ เราเลยพยายามเอาดีเรื่องเรียนค่ะ เพราะคิดว่า หน้าตาไม่ดีแต่เรียนดีอย่างน้อยมันก็ต้องมีคนมาสนใจบ้างแหละ ใช่ค่ะมีคนมาสนใจ…สนใจลอกการบ้าน
… มีจุดเปลี่ยนตอน ม.5ค่ะ คือเราไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกา แล้วคือทุกอย่างกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือค่ะ คนที่อเมริกาชอบเรามากๆ มากแบบมากๆ ไม่เคยมีคนมาว่าว่าเราดำ แต่คนชมผิวเราทุกวัน ว่าผิวสวยมาก อยากเกิดมาผิวสวยแบบนี่ต้องทำยังไง ชมว่าผมหยิกลอนสวยมาก ไม่เคยมีคนมาว่าว่าเราอ้วนเลยแม้แต่คนเดียว แต่กลับกันคือ มีคนมาชมว่าเราสวยมากๆ ทุกวัน …ส่วนเรื่องผู้ชายนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นคนสวยเลือกได้ขนาดนี้ มีผู้ชายมาจีบเยอะมากจริงๆ ได้ดอกไม้ ของขวัญ มีผู้พาไปเที่ยว ไปกินข้าว แต่ละวันไม่เคยซ้ำหน้าเลยค่ะ เลยได้มีแฟนกับเขาครั้งแรกในชีวิตตอนอยู่อเมริกานี่แหละค่ะ ตอนนั้นมีความสุขมากจริงๆ หัวใจพองโตมาก … แต่แล้วมันก็กลับมาสู่ความจริงอีกครั้งค่ะ
… เราต้องกลับมาเรียนที่ไทย เพราะที่เราไปอเมริกาเป็นเวลาแค่1ปึเท่านั้น พอเรากลับมา เรารู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านเราอีกต่อไปแล้ว เพราะคำแรกที่ทุกคนทักเราหลังจากกลับอเมริกามา ไม่ใช่คำว่าสบายดีมั๊ย แต่เป็นคำว่า อ้วนขึ้นหรอ?/ตากแดดเยอะหรอ? เป็นแบบนี้ทุกวัน เราฟังแล้วใจเรามันห่อเหี่ยวลงทุกวันๆเลยค่ะ มันกลับมาสู่วงจรเดิมอีกแล้ว ที่เราได้แต่น้อยใจตัวเอง ว่าทำไมเราไม่สวยไม่น่ารักเหมือนเพื่อนๆเราบ้าง เพื่อนเรามีแฟนมีคนคุยไม่เคยว่าง แต่เราคือไม่มีใครมาสนใจเราเลย เดินไปไหนกับเพื่อนก็มีแต่คนบอกว่าเพื่อนเราสวยเราน่ารัก แต่ไม่เคยมีคนพูดแบบนี้กับเราเลยค่ะตั้งแต่เราอยู่ประเทศไทยมา เราส่องกระจกตอนนี้ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองน่าเกลียดหรือไม่ได้ไม่สวยขนาดนั้นนะคะ (แต่คงไม่ใช่ typeของผู้ชายไทยมั้ง) ตอนนี้เราก็กำลังพยายามพัฒนาตัวเองอยู่ พยายามแต่งหน้าบ้าง ออกกำลังกาย เรียนให้เก่ง ตอนนี้ได้ที่1ของระดับชั้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่ามีคนมาสนใจเราเลยค่ะ เรียนเก่งแล้วไง ก็เราไม่สวยนิ เราน้อยใจจริงๆนะคะว่าทำไมเราไม่ถูกสนใจเหมือนคนอื่นๆเขาบ้าง…
เขียนยาวมาก ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
ไม่ใช่ผู้หญิงพิมพ์นิยมนี่มันน่าน้อยใจนะคะ…
บอกก่อนเลยค่ะ เราเป็นคนไทยแท้ๆ คือมีผิวเข้ม ตาโตและคมค่ะ คือ สูง170 cm. หนัก67 kg. แล้วเป็นคนไหล่กว้างด้วย (17นิ้ว) ทำให้ตัวดูหนา และบึกมากๆเลย แต่ไม่ได้อ้วนเผละนะคะ แต่พูดง่ายๆเลยคือ ตรงข้ามกับพิมพ์นิยมเมืองไทยทุกอย่าง ที่ต้องขาว หมวย ตัวเล็กๆบางๆ ดัดฟัน ไว้หน้าม้า แบบนั้นอะค่ะ
… ตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะที่เราโดนผู้ใหญ่และเพื่อนล้อว่าดำ เหมือนกับเกิดมาพร้อมกับคำคำนี้ในหัวตลอดเลยค่ะ มันเหมือนเป็นปม ทำให้ตอนเด็กๆเราไม่ชอบถ่ายรูปเลย เพราะคิดว่าตัวเองน่าเกลียด
…พอเราโตมาหน่อยตอน ม.ต้น ก็ยังคิดตลอดว่าทำไมเราไม่สวย ไม่น่ารักเหมือนคนอื่นเขาบ้าง คือเห็นเพื่อนมีแฟนเป็นสิบๆคน แต่เราไม่มีแม้แต่คนคุย มันก็น้อยใจค่ะ เราเลยพยายามเอาดีเรื่องเรียนค่ะ เพราะคิดว่า หน้าตาไม่ดีแต่เรียนดีอย่างน้อยมันก็ต้องมีคนมาสนใจบ้างแหละ ใช่ค่ะมีคนมาสนใจ…สนใจลอกการบ้าน
… มีจุดเปลี่ยนตอน ม.5ค่ะ คือเราไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกา แล้วคือทุกอย่างกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือค่ะ คนที่อเมริกาชอบเรามากๆ มากแบบมากๆ ไม่เคยมีคนมาว่าว่าเราดำ แต่คนชมผิวเราทุกวัน ว่าผิวสวยมาก อยากเกิดมาผิวสวยแบบนี่ต้องทำยังไง ชมว่าผมหยิกลอนสวยมาก ไม่เคยมีคนมาว่าว่าเราอ้วนเลยแม้แต่คนเดียว แต่กลับกันคือ มีคนมาชมว่าเราสวยมากๆ ทุกวัน …ส่วนเรื่องผู้ชายนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นคนสวยเลือกได้ขนาดนี้ มีผู้ชายมาจีบเยอะมากจริงๆ ได้ดอกไม้ ของขวัญ มีผู้พาไปเที่ยว ไปกินข้าว แต่ละวันไม่เคยซ้ำหน้าเลยค่ะ เลยได้มีแฟนกับเขาครั้งแรกในชีวิตตอนอยู่อเมริกานี่แหละค่ะ ตอนนั้นมีความสุขมากจริงๆ หัวใจพองโตมาก … แต่แล้วมันก็กลับมาสู่ความจริงอีกครั้งค่ะ
… เราต้องกลับมาเรียนที่ไทย เพราะที่เราไปอเมริกาเป็นเวลาแค่1ปึเท่านั้น พอเรากลับมา เรารู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านเราอีกต่อไปแล้ว เพราะคำแรกที่ทุกคนทักเราหลังจากกลับอเมริกามา ไม่ใช่คำว่าสบายดีมั๊ย แต่เป็นคำว่า อ้วนขึ้นหรอ?/ตากแดดเยอะหรอ? เป็นแบบนี้ทุกวัน เราฟังแล้วใจเรามันห่อเหี่ยวลงทุกวันๆเลยค่ะ มันกลับมาสู่วงจรเดิมอีกแล้ว ที่เราได้แต่น้อยใจตัวเอง ว่าทำไมเราไม่สวยไม่น่ารักเหมือนเพื่อนๆเราบ้าง เพื่อนเรามีแฟนมีคนคุยไม่เคยว่าง แต่เราคือไม่มีใครมาสนใจเราเลย เดินไปไหนกับเพื่อนก็มีแต่คนบอกว่าเพื่อนเราสวยเราน่ารัก แต่ไม่เคยมีคนพูดแบบนี้กับเราเลยค่ะตั้งแต่เราอยู่ประเทศไทยมา เราส่องกระจกตอนนี้ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองน่าเกลียดหรือไม่ได้ไม่สวยขนาดนั้นนะคะ (แต่คงไม่ใช่ typeของผู้ชายไทยมั้ง) ตอนนี้เราก็กำลังพยายามพัฒนาตัวเองอยู่ พยายามแต่งหน้าบ้าง ออกกำลังกาย เรียนให้เก่ง ตอนนี้ได้ที่1ของระดับชั้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่ามีคนมาสนใจเราเลยค่ะ เรียนเก่งแล้วไง ก็เราไม่สวยนิ เราน้อยใจจริงๆนะคะว่าทำไมเราไม่ถูกสนใจเหมือนคนอื่นๆเขาบ้าง…
เขียนยาวมาก ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ