ผิดหวังและ..ขี้จ๊ะ..
ยืม ID ของน้องมาใช้ค่ะ
คือเมื่อกลางวันวันนี้ (30 พย 59)ตั้งใจไปทานที่ ร้านคุณหนิงเส้นอร่อย
ซอยวัดอุโมงค์ อ.เมือง จ.เชียงใหม่
เรากับน้องที่ทำงานเลือกนั่งตรงโต๊ะม้าหินอ่อน ติดกับครัวที่ปรุงอาหาร
เราสั่งยำเกี๊ยวกรอบ และข้าวผัดน้ำพริกลงเรือ
ยำเกี๊ยวกรอบได้ก่อน ก็ค่อยๆนั่งทานไป
พอข้าวผัดน้ำพริกลงเรือเสร็จ
ป้าพนักงานยกจานข้าวผัดน้ำพริกลงเรือออกจากครัว
และกำลังยืนอยู่ระหว่างส่วนครัวปรุงอาหารและโต๊ะม้าหินอ่อนที่เรานั่งอยู่
ทันใดนั้น....ฮัดชิ้วววววววว....
แล้วหันไปถามในส่วนครัวปรุงอาหารว่า ของโต๊ะไหน
ทางครัวตอบมาว่า ของโต๊ะม้าหินอ่อน
....แล้วยกจานข้าวจานนั้นมาวางข้างหน้าเรา...
เฮ้ย...ใครจะทานลง เศษน้ำมูก น้ำลาย ไม่กระเด็นตกไปเต็มจานข้าวแล้วหรอ
แต่ที่น่าตกใจไปยิ่งกว่านั้น ตลอดระยะเวลาที่เรานั่งอยู่
ทั้งป้าคนเสิร์ฟที่หันมามองเราทุกครั้งที่เดินผ่าน
และทุกคนที่อยู่ในส่วนของครัว ที่คอยสังเกตว่าเราทานอาหารจานนั้นรึป่าว...
แสดงว่าก็ทราบอยู่ตั้งแต่ต้นทุกคนว่าเกิดอะไรขึ้น
เราอยากทราบว่าทางร้านจะทำอย่างไรต่อไป
เราเลื่อนจากข้าวเศษน้ำมูกน้ำลายนั้นออกไป
และนั่งทานยำเกี๊ยวกรอบจนหมด (เริ่มอยากอาเจียน)
พอเรียกคิดเงิน น้องผู้ชายมาแจ้งราคาว่า ‘70 บาทครับ จานนั้นไม่คิดครับ’
ถามกลับไปว่า ‘ทำไมไม่คิดคะ’ ตอบกลับมาว่า ‘ไม่ทราบครับ’
เลยต้องถามกลับไปอีกครั้งว่า ‘ทำไมไม่คิดคะ’
น้องผู้ชายวิ่งเข้าไปในส่วนครัว และเดินกลับมาบอกเพียงประโยคเดิมว่า ‘ไม่คิดเงินครับ’
จึงได้พูดกับน้องไปว่า
‘อ่ะ...ก็แสดงว่าทราบกัน ว่าเกิดอะไรขึ้น
หนึ่ง ป้าที่ยกจานมา จามใส่อาหาร พี่ไม่กล้ากิน
สอง ทั้งที่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยังยกจานมาให้’……..
ทานที่ร้านนี้มาหลายปี ประทับใจในบรรยากาศของร้าน
ความอร่อย สด และสะอาด.....
เหตุการณ์วันนี้ ทำให้คิดย้อนไปถึงตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ว่าเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้บ้างหรือเปล่า
ความประทับใจที่เคยมีตลอดหลายปีที่ผ่านมา
มันหมดไปเลยกับเหตุการณ์ในวันนี้ และด้วยการแสดงความรับผิดชอบเยี่ยงนี้
ผิดหวัง และ...ขี้จ๊ะ....
ยืม ID ของน้องมาใช้ค่ะ
คือเมื่อกลางวันวันนี้ (30 พย 59)ตั้งใจไปทานที่ ร้านคุณหนิงเส้นอร่อย
ซอยวัดอุโมงค์ อ.เมือง จ.เชียงใหม่
เรากับน้องที่ทำงานเลือกนั่งตรงโต๊ะม้าหินอ่อน ติดกับครัวที่ปรุงอาหาร
เราสั่งยำเกี๊ยวกรอบ และข้าวผัดน้ำพริกลงเรือ
ยำเกี๊ยวกรอบได้ก่อน ก็ค่อยๆนั่งทานไป
พอข้าวผัดน้ำพริกลงเรือเสร็จ
ป้าพนักงานยกจานข้าวผัดน้ำพริกลงเรือออกจากครัว
และกำลังยืนอยู่ระหว่างส่วนครัวปรุงอาหารและโต๊ะม้าหินอ่อนที่เรานั่งอยู่
ทันใดนั้น....ฮัดชิ้วววววววว....
แล้วหันไปถามในส่วนครัวปรุงอาหารว่า ของโต๊ะไหน
ทางครัวตอบมาว่า ของโต๊ะม้าหินอ่อน
....แล้วยกจานข้าวจานนั้นมาวางข้างหน้าเรา...
เฮ้ย...ใครจะทานลง เศษน้ำมูก น้ำลาย ไม่กระเด็นตกไปเต็มจานข้าวแล้วหรอ
แต่ที่น่าตกใจไปยิ่งกว่านั้น ตลอดระยะเวลาที่เรานั่งอยู่
ทั้งป้าคนเสิร์ฟที่หันมามองเราทุกครั้งที่เดินผ่าน
และทุกคนที่อยู่ในส่วนของครัว ที่คอยสังเกตว่าเราทานอาหารจานนั้นรึป่าว...
แสดงว่าก็ทราบอยู่ตั้งแต่ต้นทุกคนว่าเกิดอะไรขึ้น
เราอยากทราบว่าทางร้านจะทำอย่างไรต่อไป
เราเลื่อนจากข้าวเศษน้ำมูกน้ำลายนั้นออกไป
และนั่งทานยำเกี๊ยวกรอบจนหมด (เริ่มอยากอาเจียน)
พอเรียกคิดเงิน น้องผู้ชายมาแจ้งราคาว่า ‘70 บาทครับ จานนั้นไม่คิดครับ’
ถามกลับไปว่า ‘ทำไมไม่คิดคะ’ ตอบกลับมาว่า ‘ไม่ทราบครับ’
เลยต้องถามกลับไปอีกครั้งว่า ‘ทำไมไม่คิดคะ’
น้องผู้ชายวิ่งเข้าไปในส่วนครัว และเดินกลับมาบอกเพียงประโยคเดิมว่า ‘ไม่คิดเงินครับ’
จึงได้พูดกับน้องไปว่า
‘อ่ะ...ก็แสดงว่าทราบกัน ว่าเกิดอะไรขึ้น
หนึ่ง ป้าที่ยกจานมา จามใส่อาหาร พี่ไม่กล้ากิน
สอง ทั้งที่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยังยกจานมาให้’……..
ทานที่ร้านนี้มาหลายปี ประทับใจในบรรยากาศของร้าน
ความอร่อย สด และสะอาด.....
เหตุการณ์วันนี้ ทำให้คิดย้อนไปถึงตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ว่าเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้บ้างหรือเปล่า
ความประทับใจที่เคยมีตลอดหลายปีที่ผ่านมา
มันหมดไปเลยกับเหตุการณ์ในวันนี้ และด้วยการแสดงความรับผิดชอบเยี่ยงนี้