อาม่าตายไปสิบปีแล้ว ย้อนไป70ปีที่แล้วแกมาจากเมืองจีนตอนอายุแค่17อากงนั่งเรือเป็นเดือนไปขอมา (สมัยก่อนได้นั่งเรือก็หรูแล้ว)  แกมาเมืองไทยไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลย มาอยู่ในตระกูลคนจีน มีลูกกับอากงคนเดียวก็คือแม่ผม  อากงตายตอนแม่อายุได้ 8 ขวบด้วยโรคกระเพาะ(สมัยก่อนนู้นเป็นไข้หวัดธรรมดายังมีตายมาเยอะผมเคยเห็นอากงแค่ในรูปหน้าหลุมศพเท่านั้นแหละ)เหลือกันแค่สองแม่ลูกเลยต้องออกจากบ้านเหล่ากง  มาเช่าบ้านอยู่อาม่าก็เลี้ยงลูกคนเดียวไม่มีญาติที่ไหน ทำให้แกค่อนข้างจะมองโลกในแง่ร้ายปากร้าย เพราะชีวิตมันคือการดิ้นรนต่อสู้ เพราะหัวเดียวจริงๆก็คล้ายๆกับชีวิตนางเอกชีวิตวัยสาวหมดไปกับการทำงานงกๆและเลี้ยงลุก คนที่จะพอพึ่งพาได้หรือญาติพี่น้องก็ไม่มี มีแต่คนที่รู้จักที่หมู่บ้านในเมืองจีนแนะนำให้บางคน (สมัยก่อนจะสื่อสารด้วยกระดาษโพยก๊วนแดงๆส่งข้อความทีรอกันเป็นเดือน2เดือนกว่าจะได้รับตอบกลับสมัยนี้2วินาทียังไม่ทันใจเลย55 ผมยังได้ทันเห็นตอนจำความได้)  แต่อาม่าผมโชคดีหลังจากที่แม่แต่งงานช่วงนั้นเศรษฐกิจยังเปิดกว้าง(กว้างกว่าสมัยนี้เยอะสมัยนู้นทำอะไรก็รวยขอแค่ขยัน ต่างจากสมัยนี้ขยันอย่างเดียวอาจจะแค่พอมีชีวิตรอดไปวันๆ )เก็บเงินส่งแกนั่งเครื่องกลับบ้านเมืองจีนได้หลายครั้ง(โชคดีกว่าอีกหลายๆคนที่มีโดนขอมาแต่งงานแล้วไม่เคยได้กลับไปเห็นหน้าญาติพี่น้องอีกเลย)  ตั้งแต่เด็กอาม่าจะอารมณ์ร้ายปากร้ายตามประสาแม่ค้าแต่แกก็ใจดีกับหลานๆดี   สิ่งที่ได้จากอาม่านอกจากความขยันอดทนก็คือการไม่มองโลกให้มันสวยเว่อร์  ทำให้ได้ข้อคิดอีกมุมนึงในการทำงานอย่างใดอย่างนึง หลังจากที่มโนภาพการกระทำอันนั้นไว้สวยเว่อร์มันก็จะได้สมดุล