คือเรื่องเกิดจากเรามีปัญหากับพี่สะไภ้ เค้าชอบมาวุ่นวายบ้านเรา ชอบมานอนที่นอนเรา และอีกหลายอย่างค่ะซึ่งเราเคยทะเลาะกับพี่ชายและเค้าไปครั้งนึงแล้ว แต่ครั้งนี้ค่ะเค้าก็ยังทำแบบเดิม ซึ่งเราก็ว่าเค้าไปแรงๆแบบเดิม
แต่ที่แย่กว่าเดิมครั้งนี้เราฟิวขาดค่ะ แม่มาคุยกับเราให้เราไปขอโทษทางฝ่ายพี่ชายกับพี่สะไภ้ จนเราพูดความในใจของเราออกไป บอกว่า พี่สะไภ้อ่ะชอบแฟนเรารึเปล่าทำไมเค้าชอบมาวุ่นวายจังๆทั้งๆที่เราไม่ชอบกัน ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่ แม่เราก็ไปบอกพี่สะไภ้ค่ะ ประมาณว่าต่อไปนี้น้องมันคิดแบบนี้นะ อะไรประมาณนี้ค่ะ แต่เค้าไม่ยอมจบค่ะ คงไปฟ้องพี่ชายเราทั้งๆที่แม่เราบอกเค้าแล้วว่าให้จบแค่ที่แม่พูดก็พอ ให้เธอเข้าใจก็พอ ไม่รู้นางไปพูดแบบไหนค่ะ พี่ชายเราไม่พอใจเรา เที่ยวโทรศัพท์ไปด่าเราให้คนนั้นคนนี้ฟังว่าจะมาคุยกับเราถ้าคุยไม่รู้เรื่องคงต้องได้ลงมือค่ะ แม่กับพี่สาวก็กลัวเค้าจะมาทำร้ายเรา แต่เราบอกว่าเราไม่กลัวค่ะ แม่บอกให้เราขอโทษ เราระคนด้วยความโมโห ก็พูดไปร้องให้ไปว่าเราผิดอะไร ทำไมต้องขอโทษด้วยทั้งๆที่ต้นเรื่องคือพวกเค้าเราเป็นคนเดือดร้อน แม่กับพี่สาวก็เลยว่าเราค่ะว่าเราอ่ะแรง ไม่รู้จักยอมถ้ายอมเรื่องก็จบ
ที่แย่ที่สุดคือตอนนี้เหมือนทุกคนแบนเราค่ะ แม่จากที่เคยมาเล่นกับหลานนอนกับหลานทุกคืนก็เริ่มทำไม่พูดจาถามคำตอบคำ ส่วนพี่สาวเค้าก็บอกว่าเค้าเป็นกลางแต่ไม่ใช่เลย เรายอมรับค่ะทุกวันนี้พวกเค้าเป็นส่วนหนึ่งในการช่วยดูลูก ลูก1ขวบค่ะฝากไว้กับเค้าตอนไปตลาดแบบนี้อ่ะ ตอนนี้เราสับสนมากค่ะเราผิดอะไรเหรอคะ เราลูกคนนึงแม่ไม่เอาเราเหรอคะ หรือเราแรงเหมือนที่พวกเค้าพูดจริงเหรอคะ เราคิดเองนะคะบ้านเราเลี้ยงกันแบบระบบเจ้า ผู้น้อยต้องยอมผู้ใหญ่ประมาณนี้ค่ะ ทำยังไงกับชีวิตดีคะเครียดจัง อยากย่ายบ้านหนีจังเลยค่ะ ทำไมพี่สะไภ้นางถึงมีอิทธิพลกับเราขนาดนี้ ตอนนี้เค้าก็ได้ใจค่ะประมาณว่าพี่ชายเราจัดการให้เค้าได้ประมาณนี้ค่ะ