เราเป็นสาวคนนึงที่เริ่มจะเปิดใจกับใครสักคน
เราชอบคนที่เราเคยรู้จัก เคยเห็นหน้า เคยสัมผัสตัวตนอยู่บ้าง
แต่การเปิดใจครั้งนี้ทำเอาเราปวดใจเช่นกัน
เราทำงานหมุน8ชม.บางวัน16ชม. ทั้งนี้ทั้งนั้นเราทำงานเจ็ดแล้วหยุดหนึ่งวันค่ะ
เขาทำงานกะเช้าสองอาทิตย์ กะดึกสองอาทิตย์ หยุดวันอาทิตย์ทุกสัปดาห์
เราอยู่ กทม. เขาอยู่ตจว.ห่างออกไป100กว่าโล
เราเป็นคนเฟรนลี่ อารมณ์ดี แถมติ๊งต๊อง ส่วนเขาเป็นคนพูดน้อย ยิ้มเก่ง
เขาเล่นบอลหรือตระกร้อทุกวัน เวลา17.00น. และกลับบ้านราวหกโมงกว่าๆ ทำให้เรารอคุยกับเขาช่วง1ทุ่ม
ถ้าเขาลงกะดึกมา ช่วงเจ็ดโมงเช้า เราจะเคลียร์ตัวเองให้ได้คุยเขา
เราไม่ได้คุยนานอะไรแต่แบบไลน์มาตอบไปแบบที่เราพยายามบ้างก็ยังดี
คุยดังกล่าวคือการไลน์หากันเท่านั้นนะคะ
เราเล่นมุกนู้นนี่งั้น บ่อยครั้งเขาตามมุกเราไม่ทัน ตอบมาแค่ "จ้ะ" โคตรเจ็บปวดว่าตูจะหาเรื่องไรคุยดี
เห็นมั้ยมันทรมานมากอ่ะ คือเขามาจีบเราน่ะ แต่กลับเป็นเราที่วิ่งตามเขาซะงั้น.
.....
วันนี้เรางอนนนนนนมากกก เราเป็นแค่คนจริงใจ ตรงไปตรงมา ชอบมาชอบกลับ จีบมาจีบกลับ ไม่โกงง
ถ้าเรารู้สึกโอเคกับเขา เราก็โอกาสเสมอ แต่ถ้าไม่ใช่เราจะวางตัวดีให้เขาไปเจอโอกาสที่ดีกว่า

เรารู้สึกกำลังงี่เง่าไม่เข้าท่า. เราเกลียดตัวเองชะมัดที่เป็นแบบนี้. เราแค่อยากอยู่ว่าเขาทำอะไรจะได้ไม่ต้องรอ
เพราะบางครั้งเราเหนื่อยนะ เราต้องพักเพื่อไปทำงานแต่เราก็คุยกับเขา ให้เวลากับเขาแม้นิดเดียวเราก็ทำ
ถ้าทำงานเพลินเราก็ขอโทษ เราก็ชี้แจง เราพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เราแค่ไม่อยากพลาด ไม่อยากทำตัวดูไม่ใส่ใจเขา
เราคงคิดมากไป โอ๊ยยย...ร้องไห้ไม่หยุดเลยอ่ะตอนนี้ หลักๆแค่บอกว่าทำอะไรอยู่ไม่ต้องรอนะ

หรือเราควรจะถอยมาเหลือแค่พี่น้องที่คอยเป็นห่วงเป็นใยกันดี

เราสับสน อยู่คนเดียวก็ไม่ต้องทำแบบนี้ กินอิ่ม นอนหลับ ไปเที่ยวไหนก็ไป อยากทำอะไรก็ทำ หรือเป็นเพราะเราคาดหวังมากเกินไป
หรือเราโสดนานจนไม่รู้ว่าคนที่เขาคุยกันต้องทำยังไง  

ใครก็ได้ช่วยบอกเราที เพื่อความสัมพันธ์ที่ดีกว่า