ที่คนว่าทำอะไรที่ "ฝืน" นิสัยตัวเองแล้วเหนื่อยคงเป็นเรื่องจริง พอจบความรับผิดชอบ จบเชียร์แล้ว อาทิตย์จึงสลัดมาดเข้มของตัวเองออกอย่างง่ายดาย จริง ๆ แล้วเขาไม่น่าจะมานั่งอยู่ตรงชายหาดแล้วขยับขยายเล่าสู่อดีตชาติที่เป็นเรื่องส่วนตัวให้กับเด็กปีหนึ่งที่ไหนฟัง แต่เขาก็ทำ แทนที่เขาจะไปนั่งรวมกับเพื่อนกับรุ่นพี่ตั้งแต่แรก หากสิ่งที่ตัดสินใจทำคือการเดินไปหยิบแก้วเหล้าสองแก้ว และ ทรุดตัวนั่งคุยด้วยเรื่องสัพเพเหระ ด้วยเสียง .... ที่ไม่เคย "ใช้" กับน้องปีหนึ่งคนไหน



นี่เขาเปิดใจและผ่อนคลายกับเด็กปีหนึ่งตัวดีนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งที่เป็นคนอารมณ์ร้อนและรำคาญง่ายแบบนั้น กลับทรุดตัวนั่งลงคุยเปิดเผยตัวตนของตัวเองอย่างง่าย ๆ ไร้ชั้นเชิง งุ้งงิ้งง้องแง้งไปตามประสาอย่างที่ก้องภพเห็นว่าน่ารักเต็มที และ ก่อนจะแยกจากกันไปในคืนวันนั้นวัตถุสีเงินวาววับที่ลื่นไหลลงไปในมือของอาทิตย์อย่างไม่ทันตั้งตัวก่อให้เกิดความรู้สึกหลายประการ แวบแรกคือความ "โกรธ" ไอ้เด็กก้องภพมันจะเล่นอะไรอีก แวบต่อมาคืออะไรก็ไม่รู้ที่วาบอยู่ในอกอย่างประหลาด เมื่อเห็นแววตาที่เป็นประกายเหมือนหยดน้ำสะท้อนแสงวิบวับกับคำกล่าวเป็นนัยให้ไปถามพี่เดียร์



แถมยังพาซื่อไปถามพี่ปีสี่ด้วยเสียอีกว่าความหมายของ "เกียร์" คืออะไร เอ๊า .... เกียร์เป็นของสำคัญนะ พี่เดียร์ว่า "ฝากเกียร์ไว้กับใครก็ฝากใจไว้กับคนนั้น" นั่นแหละ แค่ก แค่ก สำลักสิ ... จะเป็นอย่างอื่นไปได้อย่างไร ดวงตาวิบวับแฝงประกายอะไรบางอย่างยังติดอยู่ในห้วงคิด แต่ที่ติดอยู่ในใจมากกว่านั้นคืออาทิตย์เริ่มตั้งคำถามกับตัวเอง สิ่งที่ก้องภพทำ "คืออะไร" และ ตัวของเขาเอง "ควรรู้สึกอย่างไร"



เมื่อคิดถึงเรื่องนี้มาก ๆ เข้า เจ้าตัวก็อดไม่ได้ที่จะจับสังเกต ที่จะแอบมองไปถึงคนอีกคนอย่างไม่รู้ตัว มองว่าเขาทำอะไร อยู่กับใคร สายตาเจ้ากรรมมันเป็นอะไรนักหนาเมื่อเห็นคนอีกคนอยู่กับเพื่อนหญิงที่ดูคุยกันถูกคอ ระคายใจหรือ ผิดหวังหรือ ไม่รู้สิ .... มันแอบยุบยิบ ๆ ในใจ อยากรู้แต่ไม่อยากถาม พอคิดจะถามก็ตีบตันทุกทีไป หากคำตอบที่ได้เป็นอย่างที่สงสัยควรทำตัวอย่างไร และ หากคำตอบที่ได้ไม่เป็นไปอย่างที่คิด ... หัวใจของตัวเองจะเป็นเช่นไร ?



สิ่งที่อัดอยู่ในใจก้องภพเวลานี้ ... เขารู้ดี หากเปิดเผยมันออกไป "ถ้าไม่ได้คนรักก็เสียรุ่นพี่ " เสียสิ่งที่มีอยู่ตอนนี้ คิดให้ดีก่อนจะเปิดหน้าแลก ทุกวันที่เป็นอยู่ตอนนี้ ... เหมือนจะพอแต่ก็ไม่เพียงพอ  ตอนนี้เขาได้ทำในสิ่งที่ต้องการโดยคิดไปว่าทางนั้นก็คงไม่ได้มีความคิดที่จะเกินเลยอะไร อาจจะเป็นเพราะตัวเองจมดิ่งในการที่จะเอาใจ ในการที่จะดูแลใครอีกคนมากเกินไป มากจนไม่นึกว่าอีกฝ่ายเขาจะสงสัย คนที่เคยวางแผนคาดการณ์เสมอมาคงนึกไปว่ามันก็แนบเนียนดี "พี่" คงชินกับความกวนประสาทและช่างแกล้ง ไม่ได้สังเกตสังกาว่าคนเป็นพี่ยังไงเสียก็เป็นพี่ ชัดขนาดนี้แม้จะใสซื่ออินโนเซนต์ปานใจก็ต้องมีระแคะระคายอะไรบ้าง

หัวใจที่พองโตเพราะมีใครคนหนึ่งมาร่วมสนทนาโน่นนั่นนี่อย่างคนช่างเจรจา คนที่มากับเขาถึงแม้จะแพ้พนันแต่ก็มาด้วยความเต็มใจ หัวใจดวงนั้นฟุบแฟบลงเมื่อเจอกับความเป็นจริง "พี่น้ำตาล" ดวงตาใสกระจ่างของก้องภพหม่นแสงลง ความสุขความยินดีที่มีอยู่ตอนนี้ ... มันไม่ได้มาจากความรู้สึกในแบบที่เขาต้องการ ความใจดีที่เขาได้สัมผัสก่อความสุขให้อย่างล้นเหลือ แต่เมื่อคิดถึงที่มาของมัน .... เขากลับเจ็บปวดเหลือเกิน

คำสารภาพของพี่อาทิตย์ ... เหมือนลิ่มอะไรซักอย่างที่ตอกเข้ามากลางอก "ใช่ ... ผมเคยชอบเขา" และ " ผม ... ก็ยังแช่งให้เลิกกันอยู่ทุกวัน " คำพูดเหล่านั้นติดตลก ... ถูก แต่มันก็เหมือนความจริงที่สาดซัดเข้ามา "เขา" เป็นเพียงรุ่นน้องที่รุ่นพี่คนหนึ่งปรารถนาดีด้วยอย่างจริงใจ จึงได้รับความใจดีน่ารักอันนั้นเอาไว้ แต่ฐานะอื่นที่เขาคิดเอาไว้ในใจ มันช่างริบหรี่ ไม่สิ ... มันไม่มีทางที่จะได้ ... มันไม่มีทางที่จะเป็น ความสุขที่ได้รับอยู่วันนี้ ความใจดีที่พี่มีให้ เป็นความสุขที่แฝงด้วยความเจ็บปวด