สวัสดีค่ะ จขกทอายุ15 ปี อยู่ม.4ค่ะ คือหนูไม่ได้ไปโรงเรียนมาอาทิตย์นึงละค่ะ วันแรกที่ขาดเรียนไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะว่าทำไมไม่ไป คือมันกลัวค่ะ อยู่ๆก็วิตกเฉยๆ นึกว่าป่วยเลยไม่ไปโรงเรียน แต่พอผ่านมาหลายวันหนูก็หาข้อมูลดูคะว่าหนูเป็นโรคอะไรรึเปล่า แล้วไปเจอโรคกลัวการเข้าสังคมค่ะ อาการมันตรงกับหนูมากๆ คือหนูอยู่หอพักคนเดียวด้วยค่ะ แม่ก็เสียแล้ว พ่อก็ทำงาน ไม่ค่อยได้โทรหา จะโทรหาแค่ตอนจะโอนเงินให้เท่านั้นค่ะ อาการของหนูก็เป็นมานานแล้วค่ะ ตั้งแต่แม่กับพ่อหย่ากันประมาณ4ปีก่อน
ตอนแรกหนูคิดว่าหนูแค่ขี้อายหรือโลกส่วนสูงอะไรประมาณนั้นค่ะ คือหนูไม่กล้านั่งกินข้าวที่ร้านคนเดียวค่ะต้องเพื่อนนั่งตลอดไม่ก็จะซื้อมากินที่หอคนเดียวค่ะ หนูไม่รู้จักใครที่หอเลยค่ะ ไม่เคยคุยด้วยค่ะ ปฏิสัมพันหนูแย่มากค่ะ ขนาดอยู่หอนี้มา3ปีแล้ว แล้วก็ตอนเย็นๆคนในหอเค้าจะนั่งเล่นๆกันที่โต๊ะหน้าหอค่ะ แต่ไม่มีหนูแน่นอนค่ะ55555 แต่เวลาหนูเดินผ่านจะออกไปข้างนอกไรงี้แล้วเค้าหัวเราะพอดีหนูก็จะคิดมากค่ะ คิดว่าเค้าหัวเราะเยาะเรา ตอนนั้นจะเสียเซลฟ์สุดๆๆๆๆ แต่จริงๆหนูแค่บังเอิญเดินไปตอนเค้ากำลังหัวเราะเท่านั้นเองค่ะ T___T แต่มันหยุดคิดไม่ด้ายยยย เวลาเดินเข้าโรงเรียนก็สั่นเพราะทางเดินมีรุ่นน้องนั่งอยู่เยอะค่ะกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรขายหน้าค่ะ โคตรวิตก5555 เป็นงี้ทุกวันเลยค่ะ พอเริ่มรู้ตัวว่าวิตกเลยพยายามไปช้าๆหรือไม่ก็เช้าสุดๆไปเลยค่ะ จะได้ไม่เด่น เวลาแยกกันซื้อข้าวตอนเที่ยงกับเพื่อนก็ทำตัวไม่ค่อยถูกค่ะกลัวทำอะไรขายหน้าอีกตามเคย T____T แต่ส่วนใหญ่จะพยายามไปซื้อกับเพื่อนคนใดคนนึงค่ะ แล้วก็ถ้าเจอคนที่เค้ารู้จักเราแต่ไม่สนืทไรงี้ก็จะทำเปนไม่รู้จักค่ะแบบไม่หันไปมองหน้าเค้าเลย บางทีก้ทำเป็นก้มหน้าก้มตา เวลาพรีเซนหน้าห้องก้สั่นและจะพูดเร็วมากค่ะเพราะตื่นเต้น ต้องทำสมาธิก่อนตลอดเลย แต่พออยู่กับเพื่อนสนิทก็คุยปกตินะคะ แต่เพื่อนในห้องคนอื่นที่ไม่ค่อยสนิทก็จะไม่ค่อยคุยค่ะ พอคุยทีก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรหรือคิดไว้แล้วว่าจะพูดอะไรแต่ไม่กล้าพูดเฉยเลย วิตกค่ะกลัวว่าจะคุยไม่สนุกหรือกลัวเค้าไม่อยากคุยกับเราแค่ฝืนๆคุยกับเรา คิดไปเองเยอะมากค่ะ บางคนไม่เคยคุยกันด้วยค่ะ ขนาดเปิดเทอมมาจะครบปีแล้ว55555 แล้วก็มีปัญหากับการคุยโทรศัพท์ค่ะ คือบางทีแค่โทหาพ่อยังวิตกเลยค่ะว่าจะพูดไรดี ต้องคิดเผื่อๆไว้ตลอดว่าโทไปแล้วจะพูดคำไหนก่อน แล้วถ้าพ่อพูดงี้จะตอบไงต่อ คิดเผื่อเยอะมากกก แล้วเราก็ไม่ค่อยรับสายเพื่อนค่ะ เบอร์แปลกด้วย กลัวว่าจะพูดไม่ชัดหรือมั่ว จนทำตัวเองขายหน้าค่ะ ต้องคิดเผื่อตลอดว่าถ้าเป็นงี้จะทำไงต่ออะไรแบบนี้ค่ะ หนักสุดก็ตอนปิดเทอมค่ะ ทุกปิดเทอมเราจะไปอยู่กับย่าค่ะ เพราะย่าแกแก่แล้ว แต่เวลาหนูไปอยู่ บางวันไม่พูดอะไรสักคำเลยค่ะ เหมือนหนูเป็นใบ้อะไรแบบนั้น5555 ไม่ออกจากบ้านด้วยค่ะหน้าบ้านยังไม่ออกไปเดินเลย หนูนั่งฟังเพลงบ้าง ดูทีวีบ้าง วาดรูปบ้าง เล่นเกมบ้าง เวลาฟังเพลงอยู่ก้ร้องไห้เฉยๆเลยค่ะ อย่างเพลง dangerously ของcharlie puth , where is the love, I hate you I love you, แล้วก้เพลงอีกหลายๆเพลงบาเพลงมันก็ไม่เศร้านะคะ แต่ร้องไห้หนักเลยค่ะ ตอนแรกๆนึกว่าอารมอ่อนไหวจากประจำเดือน แต่ตอนนั้นไม่ใช่ช่วงประจำเดือนมาค่ะ งงค่ะ55555 เวลาอยู่บ้านย่าก็เหมือนอยู่คนเดียวเลยค่ะ มันรู้สึกดีนะคะแต่บางทีก็เครียดกับตัวเองว่าทำไมเป็นแบบนี้ แล้วคือยังไม่ได้บอกพ่อเลยค่ะว่าหยุดเรียนแล้วก็เรื่องโรคด้วย กลัวมากค่ะ ไม่รู้จะบอกยังไงดี เพราะปกติเวลามีเรื่องไม่สบายใจหนูก็เก็บไว้คนเดียว เมื่อกี้ร้องไห้ด้วยค่ะเพราะพ่อโทรมา แต่ไม่ได้รับค่ะกลัวมากค่ะ ไม่รู้กลัวอะไร - -" อยากขอปรึกษาจากคนในพันทิปค่ะเพราะเห็นว่าส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่กัน คำถามก้คือ
1.หนูเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมจริงมั้ยค่ะ หรือหนูแค่คิดมากเฉยๆ ถ้าคิดมากเฉยๆ ทำไงถึงหายคะ
2.ถ้าเป็นโรคนี้ต้องไปหาหมอแบบไหนที่ไหนคะ
3.บอกพ่อยังไงดีคะT__________T
ปล.รู้สึกว่ากระทู้ยาวเว่อ ขอบคุณที่อ่านนะคะ แล้วก็อย่าว่าหนูโง่เลยค่ะ เรื่องแบบนี้หนูไม่ค่อยรู้ แต่การเรียนหนูอยู่ในระดับดีนะคะ แต่หนูเหมือนเด็กเก็บกดค่ะ ตั้งแต่พ่อกับแม่หย่ากันเเล้วค่ะ แล้วยิ่งพอแม่มาเสียตอนม.2ด้วยแล้ว ยิ่งแล้วใหญ่เลย5555
ปล.2 หนูมีปัญหาเรื่องการไว้ใจคนด้วยค่ะ ตอนม.2หลังแม่เสียเคยไว้ใจเพื่อนคนนึงมากๆๆๆๆ บอกเรื่องที่บ้านทุกอย่างให้เค้าฟังเลยค่ะทั้งที่ไม่เคยพูดกับใครเลย เคยจะพาไปเที่ยวที่บ้านด้วย (ปกติไม่เคยให้เพื่อนไปที่บ้านเลยค่ะหวงบ้านมาก5555เป็นมาตั้งแต่อนุบาลแล้วค่ะ) แต่ทะเลาะกันค่ะ เค้าทำแย่กับเรามาก โคตรเสียใจเลย หลังจากนั้นคิดกับตัวเองเลยค่ะว่าจะไม่เชื่อใจหรือไว้ใจใครอีก (ตอนแรกเชื่อใจพ่อโคตรๆเลยค่ะแต่ตอนเรากำลังจะเข้าม.1พ่อมีครอบครัวใหม่ค่ะ พาเราไปอยู่ที่บ้านเค้าด้วย โคตรรู้สึกแย่แต่ไม่เคยบอกกับพ่อค่ะว่ารู้สึกยังไง หลังจากนั้นจึงเก็บกดแบบถ้าเต็มร้อย ก็เก็บกดไปแล้ว70%ค่ะ)
ปล.3อาจจะงงๆขอโทดนะคะ พึ่งตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะ ทำไม่ค่อยเป็นเพราะปกติอ่านอย่างเดียว แล้วก็ขอบคุณที่อ่านนะคะ ถ้าแท้กมั่วขออภัยค่ะ หนูทำไม่เป็น
อายุ15 จะเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมได้มั้ยคะ
ตอนแรกหนูคิดว่าหนูแค่ขี้อายหรือโลกส่วนสูงอะไรประมาณนั้นค่ะ คือหนูไม่กล้านั่งกินข้าวที่ร้านคนเดียวค่ะต้องเพื่อนนั่งตลอดไม่ก็จะซื้อมากินที่หอคนเดียวค่ะ หนูไม่รู้จักใครที่หอเลยค่ะ ไม่เคยคุยด้วยค่ะ ปฏิสัมพันหนูแย่มากค่ะ ขนาดอยู่หอนี้มา3ปีแล้ว แล้วก็ตอนเย็นๆคนในหอเค้าจะนั่งเล่นๆกันที่โต๊ะหน้าหอค่ะ แต่ไม่มีหนูแน่นอนค่ะ55555 แต่เวลาหนูเดินผ่านจะออกไปข้างนอกไรงี้แล้วเค้าหัวเราะพอดีหนูก็จะคิดมากค่ะ คิดว่าเค้าหัวเราะเยาะเรา ตอนนั้นจะเสียเซลฟ์สุดๆๆๆๆ แต่จริงๆหนูแค่บังเอิญเดินไปตอนเค้ากำลังหัวเราะเท่านั้นเองค่ะ T___T แต่มันหยุดคิดไม่ด้ายยยย เวลาเดินเข้าโรงเรียนก็สั่นเพราะทางเดินมีรุ่นน้องนั่งอยู่เยอะค่ะกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรขายหน้าค่ะ โคตรวิตก5555 เป็นงี้ทุกวันเลยค่ะ พอเริ่มรู้ตัวว่าวิตกเลยพยายามไปช้าๆหรือไม่ก็เช้าสุดๆไปเลยค่ะ จะได้ไม่เด่น เวลาแยกกันซื้อข้าวตอนเที่ยงกับเพื่อนก็ทำตัวไม่ค่อยถูกค่ะกลัวทำอะไรขายหน้าอีกตามเคย T____T แต่ส่วนใหญ่จะพยายามไปซื้อกับเพื่อนคนใดคนนึงค่ะ แล้วก็ถ้าเจอคนที่เค้ารู้จักเราแต่ไม่สนืทไรงี้ก็จะทำเปนไม่รู้จักค่ะแบบไม่หันไปมองหน้าเค้าเลย บางทีก้ทำเป็นก้มหน้าก้มตา เวลาพรีเซนหน้าห้องก้สั่นและจะพูดเร็วมากค่ะเพราะตื่นเต้น ต้องทำสมาธิก่อนตลอดเลย แต่พออยู่กับเพื่อนสนิทก็คุยปกตินะคะ แต่เพื่อนในห้องคนอื่นที่ไม่ค่อยสนิทก็จะไม่ค่อยคุยค่ะ พอคุยทีก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรหรือคิดไว้แล้วว่าจะพูดอะไรแต่ไม่กล้าพูดเฉยเลย วิตกค่ะกลัวว่าจะคุยไม่สนุกหรือกลัวเค้าไม่อยากคุยกับเราแค่ฝืนๆคุยกับเรา คิดไปเองเยอะมากค่ะ บางคนไม่เคยคุยกันด้วยค่ะ ขนาดเปิดเทอมมาจะครบปีแล้ว55555 แล้วก็มีปัญหากับการคุยโทรศัพท์ค่ะ คือบางทีแค่โทหาพ่อยังวิตกเลยค่ะว่าจะพูดไรดี ต้องคิดเผื่อๆไว้ตลอดว่าโทไปแล้วจะพูดคำไหนก่อน แล้วถ้าพ่อพูดงี้จะตอบไงต่อ คิดเผื่อเยอะมากกก แล้วเราก็ไม่ค่อยรับสายเพื่อนค่ะ เบอร์แปลกด้วย กลัวว่าจะพูดไม่ชัดหรือมั่ว จนทำตัวเองขายหน้าค่ะ ต้องคิดเผื่อตลอดว่าถ้าเป็นงี้จะทำไงต่ออะไรแบบนี้ค่ะ หนักสุดก็ตอนปิดเทอมค่ะ ทุกปิดเทอมเราจะไปอยู่กับย่าค่ะ เพราะย่าแกแก่แล้ว แต่เวลาหนูไปอยู่ บางวันไม่พูดอะไรสักคำเลยค่ะ เหมือนหนูเป็นใบ้อะไรแบบนั้น5555 ไม่ออกจากบ้านด้วยค่ะหน้าบ้านยังไม่ออกไปเดินเลย หนูนั่งฟังเพลงบ้าง ดูทีวีบ้าง วาดรูปบ้าง เล่นเกมบ้าง เวลาฟังเพลงอยู่ก้ร้องไห้เฉยๆเลยค่ะ อย่างเพลง dangerously ของcharlie puth , where is the love, I hate you I love you, แล้วก้เพลงอีกหลายๆเพลงบาเพลงมันก็ไม่เศร้านะคะ แต่ร้องไห้หนักเลยค่ะ ตอนแรกๆนึกว่าอารมอ่อนไหวจากประจำเดือน แต่ตอนนั้นไม่ใช่ช่วงประจำเดือนมาค่ะ งงค่ะ55555 เวลาอยู่บ้านย่าก็เหมือนอยู่คนเดียวเลยค่ะ มันรู้สึกดีนะคะแต่บางทีก็เครียดกับตัวเองว่าทำไมเป็นแบบนี้ แล้วคือยังไม่ได้บอกพ่อเลยค่ะว่าหยุดเรียนแล้วก็เรื่องโรคด้วย กลัวมากค่ะ ไม่รู้จะบอกยังไงดี เพราะปกติเวลามีเรื่องไม่สบายใจหนูก็เก็บไว้คนเดียว เมื่อกี้ร้องไห้ด้วยค่ะเพราะพ่อโทรมา แต่ไม่ได้รับค่ะกลัวมากค่ะ ไม่รู้กลัวอะไร - -" อยากขอปรึกษาจากคนในพันทิปค่ะเพราะเห็นว่าส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่กัน คำถามก้คือ
1.หนูเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมจริงมั้ยค่ะ หรือหนูแค่คิดมากเฉยๆ ถ้าคิดมากเฉยๆ ทำไงถึงหายคะ
2.ถ้าเป็นโรคนี้ต้องไปหาหมอแบบไหนที่ไหนคะ
3.บอกพ่อยังไงดีคะT__________T
ปล.รู้สึกว่ากระทู้ยาวเว่อ ขอบคุณที่อ่านนะคะ แล้วก็อย่าว่าหนูโง่เลยค่ะ เรื่องแบบนี้หนูไม่ค่อยรู้ แต่การเรียนหนูอยู่ในระดับดีนะคะ แต่หนูเหมือนเด็กเก็บกดค่ะ ตั้งแต่พ่อกับแม่หย่ากันเเล้วค่ะ แล้วยิ่งพอแม่มาเสียตอนม.2ด้วยแล้ว ยิ่งแล้วใหญ่เลย5555
ปล.2 หนูมีปัญหาเรื่องการไว้ใจคนด้วยค่ะ ตอนม.2หลังแม่เสียเคยไว้ใจเพื่อนคนนึงมากๆๆๆๆ บอกเรื่องที่บ้านทุกอย่างให้เค้าฟังเลยค่ะทั้งที่ไม่เคยพูดกับใครเลย เคยจะพาไปเที่ยวที่บ้านด้วย (ปกติไม่เคยให้เพื่อนไปที่บ้านเลยค่ะหวงบ้านมาก5555เป็นมาตั้งแต่อนุบาลแล้วค่ะ) แต่ทะเลาะกันค่ะ เค้าทำแย่กับเรามาก โคตรเสียใจเลย หลังจากนั้นคิดกับตัวเองเลยค่ะว่าจะไม่เชื่อใจหรือไว้ใจใครอีก (ตอนแรกเชื่อใจพ่อโคตรๆเลยค่ะแต่ตอนเรากำลังจะเข้าม.1พ่อมีครอบครัวใหม่ค่ะ พาเราไปอยู่ที่บ้านเค้าด้วย โคตรรู้สึกแย่แต่ไม่เคยบอกกับพ่อค่ะว่ารู้สึกยังไง หลังจากนั้นจึงเก็บกดแบบถ้าเต็มร้อย ก็เก็บกดไปแล้ว70%ค่ะ)
ปล.3อาจจะงงๆขอโทดนะคะ พึ่งตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะ ทำไม่ค่อยเป็นเพราะปกติอ่านอย่างเดียว แล้วก็ขอบคุณที่อ่านนะคะ ถ้าแท้กมั่วขออภัยค่ะ หนูทำไม่เป็น