“อันชนกนี้รักเจ้าเท่าชีวา
รักพี่รักน้องให้มากๆนะ พ่อรักลูก”
ใครหนอที่ตั้งชื่อหนังว่า The accountant (นักบัญชี) นะ ชื่อหนังมันไม่บอกถึงเนื้อหนังเลย หนังเล่าเรื่องชีวิตของคนๆหนึ่งชื่อ คริส วูลฟฟ์ พี่คริสเป็นเด็กออทิสติก มีน้องชายคนหนึ่งเป็นเด็กปกติ พี่คริสเหมือนเด็กออทิสติกทั่วไป ชอบทำอะไรซ้ำๆ ทำอะไรแล้ว ก็มุ่งมั่นที่จะทำให้สำเร็จ ไม่งั้นจะบ้าคลั่ง ตีอกชกหัว จนพ่อต้องมาคอยกอดปลอบพี่คริส แล้วให้พี่คริสท่องกลอน ไซมอนโน่น ไซม่อนนั่น ซ้ำไป ซ้ำมา จนพี่คริสสงบ
พ่อพี่คริสเป็นทหาร พ่อรู้ว่าการอยู่บนโลกใบนี้ไม่ง่ายเลย โลกโหดร้ายต่อ “คนนอก” คนอ่อนแอเสมอ ถ้าโลกนี้ง่าย คงไม่ต้องมีทหารไว้คอยแก้ไขปัญหายากๆหรอก เพราะพ่อรัก พ่อห่วง พ่อเลยส่งพี่คริสกับน้องไปเรียนวิชาศิลปะป้องกันตัวต่างๆให้เปรอะไปหมด หรือเอาจริงๆ คือให้ครูมากระทืบพี่คริสกับน้องให้เลือดกลบปากนั่นแหละ จนบางครั้งครูทนไม่ไหวบอกพ่อว่าเพี่คริสกับน้องเก่งพอแล้ว เลือดกลบปากแล้ว พอเถอะ พ่อบอกว่าถ้าพี่คริสกับน้องเก่งจริง ต้องเป็นครูสิที่เลือดกลบปาก ไม่ใช่พี่คริสกับน้อง คนเราทุกคนมีธาตุทรหดซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกที่อ่อนแอ หน้าที่ครูคือกระเทาะเปลือกนั้นให้แตก คล้ายๆหลักสูตรพวกซีล พวกกบ นักทำลายใต้น้ำ ที่เค้ามีสัปดาห์นรก ให้นักเรียนอดหลับอดนอนติดกัน 4-5 วัน จนร่างกายไม่ไหวนั่นแหละ ครูฝึกจึงตะโกน “เอาใจออกมา” “เอาใจออกมา” เหมือนที่พ่อพี่คริสเรียกว่ากระเทาะเปลือกนั่นแหละ เฮียว่าความลำบากนี้ดีแท้ สร้างเพชร สร้างคนขึ้นมา ความรักของแม่คืออ้อมกอด ความรักของพ่อคือและสันหมัด พ่อรักและห่วงพี่คริสมาก จนพี่คริสและน้องรับหมัด รับครู งอมพระราม หัวหูบวมฉึ่ง ตาถลน เลือดกลบปากเลย แต่นั่นยังไม่พอนะ พ่ออยากฝึกให้พี่คริสเข้มแข็ง แข็งแกร่งพอที่จะอยู่บนโลกนี้ต่อไปตามลำพังเมื่อพ่อไม่อยู่แล้ว พ่อเลยส่งพี่คริสไปลุยเดี่ยว ปะฉะดะกลุ่มอันธพาล ในดงนักเลง แล้วก็ให้น้องตามไปช่วยอีกที (หรือร่วมหาร รับตีนกับพี่คริสด้วยก็ไม่รู้) พ่อบอกว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดในโลกนี้คือ ศักดิ์ศรีและครอบครัว เป็นพี่น้องกันต้องรักกันนะ ... ทนเห็นลูกโดนกระทืบ ตุ๊บตั๊บ เพื่อให้ลูกแข็งแกร่ง ความรักของพ่อนี่มันช่างยิ่งใหญ่ล้ำลึกเหลือเกิน
The Accountant "ถึงเอ๋อ พี่ก็รัก"
รักพี่รักน้องให้มากๆนะ พ่อรักลูก”
ใครหนอที่ตั้งชื่อหนังว่า The accountant (นักบัญชี) นะ ชื่อหนังมันไม่บอกถึงเนื้อหนังเลย หนังเล่าเรื่องชีวิตของคนๆหนึ่งชื่อ คริส วูลฟฟ์ พี่คริสเป็นเด็กออทิสติก มีน้องชายคนหนึ่งเป็นเด็กปกติ พี่คริสเหมือนเด็กออทิสติกทั่วไป ชอบทำอะไรซ้ำๆ ทำอะไรแล้ว ก็มุ่งมั่นที่จะทำให้สำเร็จ ไม่งั้นจะบ้าคลั่ง ตีอกชกหัว จนพ่อต้องมาคอยกอดปลอบพี่คริส แล้วให้พี่คริสท่องกลอน ไซมอนโน่น ไซม่อนนั่น ซ้ำไป ซ้ำมา จนพี่คริสสงบ
พ่อพี่คริสเป็นทหาร พ่อรู้ว่าการอยู่บนโลกใบนี้ไม่ง่ายเลย โลกโหดร้ายต่อ “คนนอก” คนอ่อนแอเสมอ ถ้าโลกนี้ง่าย คงไม่ต้องมีทหารไว้คอยแก้ไขปัญหายากๆหรอก เพราะพ่อรัก พ่อห่วง พ่อเลยส่งพี่คริสกับน้องไปเรียนวิชาศิลปะป้องกันตัวต่างๆให้เปรอะไปหมด หรือเอาจริงๆ คือให้ครูมากระทืบพี่คริสกับน้องให้เลือดกลบปากนั่นแหละ จนบางครั้งครูทนไม่ไหวบอกพ่อว่าเพี่คริสกับน้องเก่งพอแล้ว เลือดกลบปากแล้ว พอเถอะ พ่อบอกว่าถ้าพี่คริสกับน้องเก่งจริง ต้องเป็นครูสิที่เลือดกลบปาก ไม่ใช่พี่คริสกับน้อง คนเราทุกคนมีธาตุทรหดซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกที่อ่อนแอ หน้าที่ครูคือกระเทาะเปลือกนั้นให้แตก คล้ายๆหลักสูตรพวกซีล พวกกบ นักทำลายใต้น้ำ ที่เค้ามีสัปดาห์นรก ให้นักเรียนอดหลับอดนอนติดกัน 4-5 วัน จนร่างกายไม่ไหวนั่นแหละ ครูฝึกจึงตะโกน “เอาใจออกมา” “เอาใจออกมา” เหมือนที่พ่อพี่คริสเรียกว่ากระเทาะเปลือกนั่นแหละ เฮียว่าความลำบากนี้ดีแท้ สร้างเพชร สร้างคนขึ้นมา ความรักของแม่คืออ้อมกอด ความรักของพ่อคือและสันหมัด พ่อรักและห่วงพี่คริสมาก จนพี่คริสและน้องรับหมัด รับครู งอมพระราม หัวหูบวมฉึ่ง ตาถลน เลือดกลบปากเลย แต่นั่นยังไม่พอนะ พ่ออยากฝึกให้พี่คริสเข้มแข็ง แข็งแกร่งพอที่จะอยู่บนโลกนี้ต่อไปตามลำพังเมื่อพ่อไม่อยู่แล้ว พ่อเลยส่งพี่คริสไปลุยเดี่ยว ปะฉะดะกลุ่มอันธพาล ในดงนักเลง แล้วก็ให้น้องตามไปช่วยอีกที (หรือร่วมหาร รับตีนกับพี่คริสด้วยก็ไม่รู้) พ่อบอกว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดในโลกนี้คือ ศักดิ์ศรีและครอบครัว เป็นพี่น้องกันต้องรักกันนะ ... ทนเห็นลูกโดนกระทืบ ตุ๊บตั๊บ เพื่อให้ลูกแข็งแกร่ง ความรักของพ่อนี่มันช่างยิ่งใหญ่ล้ำลึกเหลือเกิน