เรายังเป็นคนเดียวในครอบครัวที่ดูเหมือนไม่มีใครสน ไม่มีใครรัก ไม่มีใครแคร์ เราทำอะไรก็ผิด แม่และพี่สาวก็คอยด่าคอยว่าเราตลอด

มีอยู่วันหนึ่ง เราเดินกลับบ้านกับเพื่อนเป็นปกติ เราและเพื่อนแวะ7-11 ด้วยความที่เหนื่อยแต่ไม่รู้จะกินอะไร เลยเดินหากันอยู่สักพัก พอมาถึงปากซอย น้ำท่วมถึงแข็ง เราและเพื่อนอีก2คนรีบวิ่งข้ามน้ำไปจนรองเท้าถุงเท้าเปียกหมด ด้วยความที่เราบ้านไกลกว่าเพื่อน เพื่อนเราเลยพาไปส่งทางลัด(ซึ่งไม่อันตราย เป็นที่ชุมชนเพียงแต่น้ำท่วมน้อยกว่าทางหลัก) เราออกจากโรงเรียนประมาณ4โมง ถึงบ้าน4โมง32 โรงเรียนเราอยู่ซอย28 แต่บ้านเราอยู่ซอย38 บวกกับเวลาการเลือกของกินใน7-11 เรากลับบ้านมาเราคิดว่าแม่จะเข้าใจด้วยซ้ำ เพราะตอนเรายังเด็ก แม่เราก็พาเดินกลับจากโรงเรียนมาบ้านเหมือนกัน(โรงเรียนตอนอนุบาลคือโรงเรียนเดียวกับตอนปัจจุบันที่เราเรียนอยู่ ตอนนี้เรียนปีสุดท้ายแล้ว) ขนาดแม่เราไม่ได้พาแวะที่ไหนกว่าจะถึงบ้านก็เกือบ5โมงเหมือนกัน แต่แม่เรากลับไม่เข้าใจ ด่าเรา บอกครูประจำชั้น บอกครูฝ่ายปกครองของระดับชั้นเราในกลุ่มห้องเรียน เพื่อนเราที่ไปส่งเรามาอธิบายให้ฟังว่าที่ปากซอยน้ำท่วมจึงต้องอ้อมและใช้ทางลัดซึ่งมันก็เป็นความจริงทั้งหมด ถ้าไม่ใช่ความจริง พวกเราไม่กล้าพิมพ์ลงในกลุ่มหรอกค่ะ แต่แม่เรากลับบอกว่าพวกเราเถียงและยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ ทั้งๆที่เรามีสิทธิ์อธิบายเพื่อปกป้องตัวเอง เพราะถ้าเราและเพื่อนไม่ปกป้องกันเอง ก็ไม่มีใครมาปกป้อง มาช่วย และมาเข้าใจเราอีกแล้วค่ะ เขาไม่เคยประสบปัญหาแบบเรา ที่ต้องมาปกป้องตัวเองทั้งๆที่อายุยังน้อยควรที่จะมีคนเข้าใจมุมมองของเราบ้างด้วยซ้ำ เราไม่พูดอธิบาย ก็ตีความไปว่าสิ่งที่เขากล่าวหาเรานั่นคือเรื่องจริง แต่พอเราอธิบายกลับบอกว่าเราเถียงและยุ่ง เอายังไงกันแน่วะ? คิดว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วแกจะถูกทุกอย่างเลยหรอ เราที่เด็กกว่ามันต้องผิดทุกอย่างเลยหรอ คนอายุน้อยกว่าไม่มีสิทธิ์เป็นคนถูกแบบผู้ใหญ่
บ้างเลยหรอ?????