สวัสดีค่ะ
ที่ผ่านมาได้แต่อ่านกระทู้ใน Pantip แบบเงียบๆ มานาน
วันนี้อยากได้ความช่วยเหลือ ช่วยดึงสติให้หน่อยค่ะ

เราแอบชอบผู้ชายคนนึงมานานมากๆ แล้วค่ะ
ที่ระบุว่าแอบชอบ เพราะ เรา 2 คน ไม่เคยเปิดใจกันตรงๆ สักครั้ง
ช่วงแรกๆ เราเข้าใจว่าเรา 2 คนน่าจะใจตรงกัน  เค้ามีมาชวนไปเที่ยว  คนรอบข้างก็เชียร์
มีเคยไปเที่ยว 2 คนบ้าง  กินข้าวกันบ้าง  แต่...ทั้งเราและเค้าไม่เคยระบุสถานะที่ชัดเจนต่อกัน  และเราก็สร้างกำแพงเพื่อป้องกันความเสียใจด้วยคำว่า เป็นเพื่อนกัน

บุคลิกเค้าเป็นผู้ชาย Friendly มากๆ  ชอบหยอด ชอบแซวผู้หญิงไปทั่ว  และเหมือนจะเป็นผู้ชายชอบเที่ยว(ผู้หญิง) แต่เราไม่เคยตามสืบจริงๆ หรอกว่าเค้าไปเที่ยวจริงๆ รึเปล่า
ด้วยบุคลิกแบบนี้ ที่ทำให้เรารับไม่ได้ และไม่อยากรับ  สมองสั่งให้หยุดที่คำว่าเพื่อน  แต่หัวใจมันไม่ทำตามค่ะ

ตลอด 1X ปีที่ผ่านมา...เราอยู่แต่บนความสับสน
คนรอบข้างที่สนิทกับเค้ามักจะพูดว่า เค้าชอบเรามาก
แต่ทำไมเราไม่รู้สึก  เราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองพิเศษสำหรับเค้า  อยู่แต่ในโลกสีเทาๆ  ไม่เคยมีความชัดเจน  เราเป็นอะไรกันก็ไม่รู้
ที่บอกว่าอยู่บนความสับสน...
ที่ผ่านมา...เราอยู่แต่บนความเสียใจ  เค้าแนะนำเรากับเพื่อนเค้าว่า เป็นเพื่อนกัน หรือไม่ก็กิ๊ก  เค้าหยอดคำหวานใส่ผู้หญิงอื่นต่อหน้าเรา  เค้าไม่ชอบที่คนอื่น(เฉพาะบางคนที่เค้าไม่ชอบ)เห็นว่าเรา 2 คนไปกินข้าวกัน  ฯลฯ  เหมือนเค้าไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกเรา  
แต่อีกมุม...เค้าเหมือนจะพูดคำว่า "รัก" แต่เค้าไม่พูดตรงๆ   เค้าส่งข้อความมาคุยเรื่องสินสอด(แต่ด้วยความที่เค้าชอบหยอด เราเลยไม่รู้ว่าเค้าพูดจริง หรือพูดเล่น เราเลยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป)  เค้าพาเราไปเที่ยวบ้าน  แนะนำเราให้พ่อ-แม่ พี่ชาย และน้องสาวรู้จัก  เค้าก็เหมือนจะแคร์เรา

ตลอด 1X ปีที่ผ่านมา...เรา 2 คน คุยๆ ห่างๆ กันหลายครั้ง  (ขอใช้คำว่าคุย เพราะไม่เคยตกลงคบกัน)
แต่ทุกครั้งก็จะมีเหตุให้กลับมาคุยกัน...โดยเริ่มที่การเป็นเพื่อนกันใหม่  และหัวใจก็บอกว่าเรา 2 คนยังรักกันอยู่

ทุกครั้งที่(แอบ)เสียใจมากๆ  เราบอกตัวเองทุกครั้งว่า
- "ตัดใจเถอะ"  ถึงคบกันไป ก็จะมีแต่ความเสียใจ  เพราะเค้าคงจะเปลี่ยนนิสัยไม่ได้  และเราคงไม่กล้าขอให้เค้าเปลี่ยน  
- ถ้าเค้ารักเราจริงๆ เราคงได้เป็นแฟนกันไปนานแล้ว
- ถ้ามันใช่ มันก็ต้องใช่.....มีความรักแล้วควรจะมีความสุข  ไม่ใช่เสียใจทุกครั้งที่เจอกัน
เมื่อคิดได้ ก็พยายามตัดใจมาเรื่อยๆ  พยายามถอยห่าง  จนครั้งสุดท้าย ตัดสินใจหันหลังให้แบบเด็ดขาด  ไม่เจอหน้า  ไม่ติดต่อ  ลบไลน์  ลบเบอร์มือถือ  โดยไม่ได้บอกอะไรเค้า
เราพยายามเปิดใจให้คนอื่น  ลองให้โอกาสตัวเองได้คุยกับคนอื่น

แต่ ณ สถานการณ์ปัจจุบัน
เรา 2 คนยังคงต้องเจอกัน เพราะเราทำงานบริษัทเดียวกัน  โดยเค้าย้ายมาอยู่สาขาเดียวกับเรา
เจอหน้ากันบ้าง  แต่เราก็พยายามเลี่ยงทุกครั้ง  ถ้าเลี่ยงไม่ได้ เราก็ไม่พูดกับเค้า
แต่เค้ายังคุยกับเราเหมือนเดิม  ถ้าเราอยู่ต่อหน้าเพื่อน เราก็จะตอบตามมารยาทบ้าง
เราไม่พยายามติดต่อเค้า  ถ้ามีความจำเป็นต้องติดต่องานที่แผนกเค้า เราก็จะเลี่ยงไปติดต่อคนอื่นแทน

เราพยายามมาเกือบ 2 ปีแล้ว
ช่วง 2 ปีที่ผ่านมา เรารู้สึกว่าหัวใจเราสงบขึ้น  เราไม่ต้องเจ็บปวดกับผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว  เราคิดว่าเราสามารถตัดใจได้บ้างแล้ว

แต่สุดท้าย  ก็มีเหตุต้องกลับมาคุยกัน  ด้วยความที่เราทำงานสาขาเดียวกัน  ฉะนั้นเพื่อนเราก็คือเพื่อนเค้า  เพื่อนเหมือนคอยเป็นสะพาน
เพียง 1 ครั้งที่เราได้กลับมาคุยกันดีๆ....เราก็รู้ทันที ว่าเรายังตัดใจไม่ได้เลย  เรายังรักเค้าเหมือนเดิม  ทุกความรู้สึกยังคงเหมือนเดิม

แล้วเราควรจะทำยังไง
สมองยังคงสั่งให้เราตัดใจ  แต่ใจไม่ยอมทำตาม
และเราก็มีผู้ชายอีกคน  ที่เค้าคอยอยู่ข้างๆ รักและดีกับเรามากๆ เราไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ

แล้วเราควรจะทำยังไง
หรือมันคือกรรม???