“พี่เอกต้องไปจริงๆ เหรอคะ”  ฉันในวัยสิบเอ็ดขวบถามคำถามนี้กับพี่ข้างบ้านที่แก่กว่าสามปี...ไปกี่ครั้งแล้วนะ  ในระหว่างที่เขาช่วยผลักชิงช้าไม้ใต้ต้นมะม่วงตรงหลังบ้านของฉัน  ...ให้...ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า

“จริงๆ สิ”  ถึงจะมองไม่เห็นหน้าพี่เอกที่อยู่ข้างหลัง...แต่ฉันก็รู้สึกถึงรอยยิ้มอบอุ่นของเขาได้

“แล้วพี่เอกจะกลับมาไหมคะ”  นี่ก็เป็นอีกคำถามที่ฉันย้ำกับเขาไปตั้งไม่รู้กี่ครั้งในรอบไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

ราวกับว่า...ฉันอยากจะฟังคำตอบที่เป็นอย่างอื่น  นอกจาก... “พี่ไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ”

“เอก...ได้เวลาเดินทางแล้วลูก”  เสียงน้าพิสมัยเรียกลูกชายดังมาจากหน้าบ้าน

“ครับแม่”  เจ้าของชื่อขานรับทันควัน  มันแปลว่า...อีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้...ฉันกับเขาก็จะจากกันแล้วใช่ไหม

น้ำตาของฉันร่วงลงบนตักทีละหยด...ทีละหยด  จนในที่สุดมันก็ไม่อาจจะถูกเรียกว่าหยดได้อีกต่อไป  มันพรั่งพรูออกมาราวกับสายน้ำ...และฉันก็ไม่สามารถหยุดหรือเพลามันให้เบาลงกว่านี้ได้เลย

“อย่าไป...อย่าไปได้ไหม”  ฉันพยายามจะเปล่งเสียงทัดทานสิ่งที่จะเกิดขึ้น

แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีเรี่ยวแรงพอจะรั้งอีกฝ่ายไม่ให้ไปได้  

“พี่ไปอยู่กรุงเทพฯ  แพรไปกรุงเทพเมื่อไหร่  ก็แวะไปเยี่ยมพี่ได้ตลอดนะ”  พี่เอกนั่งยองๆ ตรงหน้าแล้วใช้สองมือจับที่หัวไหล่ฉันอย่างแผ่วเบา  ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่คล้ายจะเป็นคำปลอบโยน  จากนั้นเขาก็ลุกและเดินจากไป...โดยไม่หันกลับมาอีก

ฉันก้มหน้าร้องไห้อยู่หลายนาที  “พี่เอก...พี่เอก  อย่าไปได้ไหม”  เมื่อผละตัวออกจากชิงช้า  ไม่จำเป็นต้องคิดว่าฝีเท้าของฉันจะไล่รถเก๋งที่เขานั่งได้ทันหรือไม่...เพียงแค่หัวใจมันบอกให้ฉันวิ่ง  วิ่ง  วิ่ง...และวิ่ง  ตามสิ่งซึ่งกำลังไกลจากฉันออกไป  ทุกที...ทุกที