จขกท เเลี้ยงน้องหมาตัวนึงผูกพันกันมากตั้งแต่ ป4 ยันปี4 รวมแล้ว 10 ปี ได้ มีความผูกพันมากๆ รักมากยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ถึงแม้ว่าน้องหมาจะแก่ลง ขนจะร่วง ไม่สวย ไม่น่ารัก ไม่ชอบเลีย ก็ตาม น้องหมาเราเสียก่อนที่เราจะกลับบ้าน สามวัน ปกติเราจะวีดีโอคอลหาทุกวันแต่ระยะหลังๆ คนที่บ้านเริ่มบอกว่า มันแก่แล้ว ไม่ค่อยกินอาหาร นอนแล้วขี้เกียจปลุกให้มาคุยกับเรา เราก็เริ่มสงสัยละ เพราะฝันว่าน้องหมาเสียชีวิตก่อนหน้านั้น หนึ่งเดือนเริ่มใจไม่ดี แต่พอคนที่บ้านถ่ายรูปตอนน้องหมาหลับก็สบายใจ แต่ก็ตะหงิดๆหลายครั้ง ว่าทำไมรอบนี้ถึงห้ามซื้อเสื้อมาฝาก ปกติไม่เห็นห้าม
  พอเรากลับบ้าน คือรับรู้ได้ตั้งแต่ยังไม่เปิดประตูบ้าน แค่ลองเอามือมาวางไว้ที่ช่องประตูอะ น้ำตาก็ไหลละ ปกติจะได้ยินเสียงฟุดฟิดของจมูกทุกครั้งที่กลับบ้าน แต่ก็ยังหลอกตัวเองเพราะคนที่บ้านเงียบมาก ไม่มีใครพูดอะไร พอได้เข้าบ้านเท่านั้นแหละ วิ่งหารอบบ้านทั้งชั้นบน ชั้นล่าง ห้องน้ำ ห้อง เก็บของ ในขณะที่คนที่บ้านนั่งนิ่งๆ พอเราถามก็บอกว่าน้องหมานอนหลับ เท่านั้นละ น้ำตาเริ่มไหลออกมามากขึ้น แต่ก็ยังควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่เชื่อ ก็ยังวิ่งออกไปดูข้างนอก หวังลึกๆว่าอาจจะออกไปเดินเล่นสนามเด็กเล่นข้างนอกแล้วลืมทางกลับบ้านเหมือนเดิม สุดท้ายก็ต้องยอมรับความจริง คืนนั้นร้องไห้ทั้งคืน หลังวันนั้นก็ฝันถึงน้องหมาเรื่อยๆ แต่ก็ค่อยๆลดลง คิดว่าไปเกิดใหม่แล้ว เพราะทำบุญให้ทุกครั้งที่มีโอกาส จนครบร้อยวัน ตั้งแต่ครบร้อยวันก็ฝันบ่อยขึ้น เรื่อยๆ ฝันว่ายังมาเล่นกับหมาอีกตัวที่บ้านเก่า(น้องหมาอยู่บ้านเก่ามาสิบปี) อยู่เลย เลยสงสัยว่าหรือเราคิดถึง เป็นห่วงเป็นกังวลมากไปเองจึงทำให้น้องหมาไม่ไปเกิดหรือเปล่า
หรืออีกข้อที่สงสัยคือ พูดกับน้องหมาตลอดตอนยังมีชีวิตว่า อยู่กับพี่ไปนานๆนะ วันรับปริญญาพี่จะพาไปถ่ายรูปด้วย หรือเป็นเพราะประโยคนี้ ประโยคที่ทำให้น้องหมายังรอให้เราเรียนจบแล้วจะมายินดีด้วย มีใครพอจะแนะนำ จขกท มั้ยคะ ทุกวันนี้ยังคิดว่าเค้ามีชีวิตอยู่เลยแต่ทุกครั้งที่ทำบุญให้ก็บอกตลอดว่าไม่ต้องห่วงไปอยู่ที่ภพภูมิที่ดีขึ้นนะ ขอให้มีความสุขให้มีโอกาสได้ทำความดี