ปกติตอนไม่มีความรักนี่ไม่เคยรู้สึกอ่อนแอเลย

เห็นใครเศร้า ใครร้องไห้ ก็สงสัยทำไมต้องเป็นขนาดนั้น

ต่อพอเจอกับตัวเองแล้ว อ่อนแอมาก

ทั้งคิดถึง อยากอยู่ด้วย ไม่อยากให้เธอหายไป อารมณ์มาทั้งเศร้าและหวาดกลัว

สุดท้ายจากเค้าคนเดิมที่คอยปลอบคอยอยู่ช้าง ๆ เราก็ทนไม่ไหวและเปลี่ยนไป

จากคนที่ไม่เคยร้องไห้ถึงกับฟูมฟายหนัก

ถึงกับยืนบนตึกสูง ๆ เพื่อคิดว่าจะโดดลงมาดีไหม

ถึงกับหยิบบุหรี่ที่ไม่คิดจะสูบมาสูบแล้วสูบอีก

กินเหล้าจนแทบไม่เหลือเงินกินข้าว

ในหัวนึกถึงแต่คำพูดที่เคยพูดกัน

สงสัยว่าทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนั้น

ในเมื่อเมื่อก่อนจะหายไปไหน บอกเราทุกอย่าง

ตอนหลังหายไปไม่บอก เราถามหาก็ไม่พอใจ

มันหมดความหวังไปทุกอย่าง

ต้องเจอทุกวัน ภาพต่างๆไม่เคยลืม

บางทีก็อยากตาย ๆ ไปซะ

เวลาผ่านมาแล้วตั้ง 4 เดือน

เขาไม่รู้สึกอะไรแล้ว ทำหลายสิ่งตอกหน้าเราซ้ำแล้วซ้ำอีก

แต่เราได้แค่จมปลักอยู่กับความเศร้า

ไม่เคยลืมเลือน...