เราพึ่งเลิกกับแฟนได้ 3 เดือน เราเองที่เป็นคนถามว่า "ตัวอยากเลิกกับเค้ามั้ย" ตอนนั้นคิดแค่ว่า
ถ้าเค้ารักเรา เค้าต้องรั้งหรือต้องบอกว่าไม่อยากเลิก เราคบกันมา 9 เดือน พวกเราไม่เคยพูด
คำว่าเลิกกันพร้ำเพื่อ เพราะมันเป็นการบั่นทอนกันและกัน ครั่งแรกที่ถามว่าจะเลิกมั้ยคือ
ตอนที่เค้าแอบแชทกับผู้หญิง ครั่งที่ 2 คือครั้งนี้ด้วยความที่เราอึดอึดกับความสัมพันธ์นี้มาก
เค้าเปลี่ยนไปจนเราดูออกและสังเกตุได้ เค้าไม่เคยขอให้เราอยู่ แต่ก็ไม่เคยไล่เราไปไหน
มันเป็นความอึดอัดที่บีบให้เราออกมาจากความสัมพันธ์นี้ จนเราต้องถามเค้าออกไป
วันนั้นเราเลิกกันค่ะ เค้าก็ขอโทษเราต่างๆนาๆ บอกเราเข้มแข็งมากที่กล้ามาถามแบบนี้
เค้าไม่ได้มีใคร เค้าอยากอยู่กับเพื่อน อยากเต็มที่กับการเรียน เราก็โอเคนะ
ถ้าเค้าอยากอยู่กับเพื่อนเต็มที่กับการเรียนมันเป็นอนาคตของเค้า วันนั้นเราคุยกันดีมาก
พอเรากลับหอไปได้ 1 วันคือร้องไห้ฟูมฟายเป็นบ้าเป็นบอ ช่วงเย็นเราเลยกลับไปง้อเค้า
สุดท้ายคือทะเลาะกัน ณ ตอนนั้นเราเข้าใจเลยว่าก็คนมันไม่รักแล้วจะบังคับได้ไงวะ
เรารับรู้เรื่องราวต่างๆ เค้าตลอดเลยค่ะ เลิกกับเราไปได้ 2 วันคือมีคนคุยใหม่แล้ว
ตอนนั้นยอมรับว่าเจ็บมาก เราถอยออกมาง่ายๆ เพราะเค้าอยากเต็มที่กับการเรียน
แล้วนี้คืออะไรวะ? ช่วงแรกๆที่เลิกกันไป 1 เดือนยังมีการติดต่อกันผ่านไลน์ค่ะ
เราขอแค่ได้คุยกับเค้า ได้เห็นข้อความจากเค้าก็ทำให้เราใจชื่นขึ้นมานิดหนึ่ง
เป็นช่วงที่เราไม่สามารถไปเรียนได้เลย 1 สัปดาห์เต็ม นอนร้องไห้ฟูมฟายอยู่ห้อง
ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอใคร โทรมและน้ำหนักตัวลดลงมาก ผอมมาก
ข้าวคือกินไม่ได้ กินได้นิดหน่อยก็อาเจียนแล้ว ยิ่งเป็นช่วงอ่านหนังสือสอบอีก
เคียดหนักเลยค่ะ อ่านหนังสือไปร้องไห้ไปตลกตัวเองเหมือนกันทำไมชีวิตต้อง
มาเจออะไรแบบนี้ หลังสอบเสร็จนี้คือหนักเลยค่ะ กินเหล้าแฮงค์เอ้าท์กับเพื่อนทุกวัน
เพื่อให้เมาๆแล้วลืมเค้าไป(ช่วงนี้เราไม่ได้ติดต่อเค้าแล้ว) มันโอเคนะอยู่กับเพื่อน
มันก็ทำให้ลืมเค้าได้ แต่พอกลับมาอยู่ห้องคนเดียวอาการเดิมๆก็เริ่มกลับมา
ยังนอนร้องไห้คิดถึงเค้า เปิดเพลงเศร้าน้ำตาก็ไหล ทั้งๆที่ตอนนั้นเค้าอยู่กับเพื่อน
มีความสุขปกติดีทุกอย่าง กลับเป็นเราที่ต้องมาทนทุกข์ทรมารเพราะความคิดถึง
ณ วันนี้คือครบ 3 เดือนแล้วที่เลิกกันไป แต่เรายังคิดถึงเค้า เพ้อเจ้อเป็นบ้าเป็นหลัง
ในโลกโชเชียวทั้งๆที่เราและเค้าต่างไม่ได้ฟอลโล่หรือมีกันเป็นเพื่อนในเฟซ
สมองเราจดจำแต่สิ่งดีๆของเค้า สิ่งเลวร้ายที่โดนทำร้ายจิตใจมานี้คือไม่จำอะไรไว้เลย
แต่เรายังคงรับรู้เรื่อวราวชีวิตเค้ารู้ว่าเค้าคุยกับใคร ไปที่ไหน ณ ตอนนี้เราก็ยังหวังว่าเค้าจะกลับมา
สิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้คือดูไร้วิญญาณ ไม่มีคุณค่าในตัวเองเลย เราไม่อยากเป็นแบบนี้
เราอยากลืมเค้า เรายังจมปลักอยู่กับเค้าชนิดที่ว่า ไปกินข้าวกับเพื่อนยังพูดถึงเค้าเลย
ว่าเค้าชอบกินอันนี้ๆ คือเหมือนมีเค้าอยู่ในชีวิตประจำวันทุกวันทั้งๆที่ความจริงไม่ได้ติดต่อกันแล้ว
ที่เรารู้สึกมากมายขนาดนี้  อาจะเป็นเพราะเค้าเป็นแฟนคนแรกของเรา เป็นคนแรกในทุกๆเรื่อง
ช่วงนั้นเค้าคือทุกอย่างของชีวิตเราเลยค่ะ รู้สึกเป็นบ้าเป็นบอให้ความหวังตัวเองไปวันๆ
เพื่อที่จะรอเค้ากลับมา เราอยากเอาตัวเองออกไป จากจุดนี้มากคะ เราควรทำอย่าไรดี
เราเหนื่อยและท้อเอามากๆ