คืออันนี้เป็นกระทู้แรกของผมนะครับอาจจะเว้นวรรคคำ หรือ ใช้การพิมพ์ไม่ค่อยถูก
คือผมกับแฟนคบกันมา 7 ปี ซึ่งผมกับเธอค่อนข้างทะเลาะกันบ่อยมากในเรื่องความเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน ผมจะไม่ค่อยมีเวลาให้เธอด้วยเหตุผลที่ว่าผมต้องดูแลธุรกิจที่บ้าน เอ่อขอบอกก่อนนะครับเธอเรียนอยู่ในเมือง ในตัวจังหวัดนึงเรียนมหาลัย ส่วนตัวผมเรียนไปทำงานไปเลยไม่ได้อยู่หอในเมืองเหมือนเธอ ผมต้องกลับมาบ้านตลอดเลยทำให้ผมไม่มีเวลาให้เธอเลย ผมเคยถามเธอนะว่าโอเคไมเธอบอกเธอรับได้แต่จริงๆมันไม่ใช้เลย ยิ่งนานไปผมกับละเลยและไม่ใส่ใจเธอเลย เวลาเธอมีปัญหาผมไม่เคยช่วยพูดให้กำลังใจเธอเลยผมเอาแต่พูดว่านู้นว่านี่ ผมไม่รู้สึกแปลกใจทำไมเธออยากเลิกกับผม ผมอยากไปเที่ยวกับเธอหลายๆที่นะซึ่งเธอเคยขอผมตลอด ผมก้ใช้ข้ออ้างเดิมเสมอคือ ทำงาน ทำงาน ทำงาน ซึ่งจริงๆมันก้เป็นแค่ข้ออ้างที่ผมไม่อยากไปไหน ผมทำอย่างงี้มาตลอดโดยไม่รู้ว่าเธอเสียใจขนาดไหน ตอนเธอขอเลิกกับผม ผมอ้อนวอนเค้ามากไม่อยากให้ไปกับพูดออกไปว่าขอโอกาส ซึ่งในระยะเวลา 7 ปีนี้ผมขอโอกาสมาเท่าไหรต่อมิเท่าไหรแล้วก้ไม่รู้ เธอตอบผมมาแค่ว่าโอกาสมันมีมากเกินไปสำหรับผมแล้ว ผมเสียมากกับไม่รู้จะทำไงแค่เธออยู่ใกล้ๆผมเธอก้หงุดงิด อารมณ์เสียแล้ว ตอนนี้เธอปิดกั้นการติดต่อทุกอย่างระหว่างเธอกับผม แค่สิทธิ์ในการคุยผมยังไม่มีเลย คือถ้าจะถามผมว่าทำไมไม่ไปหาล่ะ วันสุดท้ายที่เราคุยกันเธอบอกผมไว้ว่าถ้าไปหาให้เธอเห็นหน้า เธอจะไม่คุยกับผมอีกไปตลอด ผมกลัวนะผมกลัวกว่าการที่ไม่ได้เจอเธอคือการที่เธอไม่คุยอะไรกับผมเลย รู้สึกว่าคำพูดผมจะสับสนนะเอาจริงๆผมก้งงตัวเองเหมือนกัน ทุกคนจะบอกว่าไปหาหรือไม่ไปก้ไม่ได้เจออยู่ดีใช้ป่ะ ผมก้คิดงั้นนะ เอาจริงๆผมดูแลเธอมาตลอดแต่จะออกเป็นแนวการซื้อของให้การช่วยเหลือในเรื่องเงินมากกว่า เพราะผมคิดว่าผมไม่มีเวลาให้เธอผมเลยอยากให้เธอมีความสุขบ้าง ความในการที่เธออยากได้อะไรที่เธอต้องการ ส่วนผมเวลาไม่มี = ทำงาน เตะบอล เล่นเกมส์ อยู่กับเพื่อน ไร้สาระใช้ป้ะครับ วันแรกที่เธอบอกอยากเลิกกับผมอย่างจริงจัง ผมทำไงรู้ป่ะ !!! ผมจะเอาคอมผมไปทิ้งผมรู้สึกว่าเพราะมีมันเลยทำให้ผมไม่มีเวลาให้เธอ ซึ่งจริง ๆมันก้แค่ข้ออ้างกับตัวผมเอง
เธอเคยบอกผมนะ ว่าผมควรยอมแพ้บ้างเวลาทำอะไรก้จะเอาชนะตลอด หัวลั่นไม่ยอมใครบ้างทีผมเถียงกับเธอ เธอถูกแต่ยังไงผมก้ต้องชนะ ผมแย่มากใช้ป่ะ
ผมไม่ค่อยเรื่องผี เรื่องความเชื่ออะไรนะ ผมคิดว่ามันไร้สาระมาก มันคือความเชื่อผิดๆที่ผู้ใหญ่อยากให้เด็กกลัวหรือออกไปไหน แล้วก็ทำต่อกันมา ผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่ไร้สาระมาก แต่มีเรื่องเดียวที่ผมเชื่อคือ เธอเคยสอนผมตั้งแต่ 7 ปีที่แล้วว่า รู้ไมตอนกลางคือเค้าห้ามผิวปากนะ มันเหมือนการผิวปากเรื่องผีแล้วผีจะมาหลอก เชื่อไมผมเชื่อสิ่งนี้มากซึ่งมันเป็นอะไรที่ขัดต่อตัวผมมาก แต่ผมก้เชื่อมาตลอดนะแล้วทำอยู่ทุกวัน
เอ่ออย่าใส่ใจในการเขียนวนไปวนมาของผมเลยนะ ผมก้พิมพ์ไปเลื่อยๆล่ะพิมพ์ตามความรู้สึก
ครั้งสุดท้ายก่อนผมจะเลิกกับเธอ เราทะเลาะกันด้วยเหตุผลเธอมีเพื่อนผู้ชายแล้วเธอสนิทกันแล้วชอบพูดเล่นกันว่าผัวเมียกันประมาณเนี่ยซึ่งผมก้ไม่ได้ว่าเธอมีเพื่อนผู้ชายอะไรนะ ผมบอกเธอแค่ว่าเวลาทำอย่างงี้เกรงใจกันบ้างเอาจริงๆเป็นหวงเธอนั้นล่ะ ผมเลยบล็อคการคุยระหว่างผมกับเธอแล้วก้พิมพ์ไปว่า อยากเลิก เบื่อ ซึ่งจริงๆผมคิดว่าผมอยากให้เธอเข้าใจแล้วง้อผมเวลาผมโกรษเธอจริงๆนะ คือผมคบกับเธอมาผมแทบไม่โกรษเธอเลย ยิ่งถ้าอยู่ด้วยกันนะผมไม่มีวันโกรษเธอเลยล่ะ เธอทำผิดนิดหน่อยหันมาง้อผม ผมก้ใจอ่อนแล้ว
ถ้าถามผมว่า เธอจะกลับมาทำไมในเมื่อทุกๆครั้งกลับมาก้เป็นเหมือนเดิม ผมก้ทำเหมือนเดิมดีต้นหลังๆก้เหมือนเดิม ผมก้ไม่มีอะไรสัญญากับเธอหรอก แต่ตอนนี้ผมจำความรู้สึกได้ดีเลยละ ความรู้สึกเจ็บจุกตอนเธอทิ้งผมไป ผมคิดแค่ว่าผมไม่อยากให้เธอรู้สึกแบบผม ผมบอกกับตัวเองว่าผมจะทำงานน้อยลงถ้าเธอกลับมาผมจะมีเวลาให้ผมรู้สึกมั่นใจนะ มั่นใจมาก ในรอบนี้ผมปรึกษากับพ่อแม่ พ่อแม่ให้ผมทำงานน้อยลงแล้วให้ผมมีเวลาให้เธอมากขึ้นแต่ดูตอนนี้สิ ผมไม่มีเธอ ฮ่าๆ คือผมคิดแค่ถ้าเธอจะกลับมาผมต้องทำโอกาสนี้ให้ดีที่สุดแล้วล่ะ ถ้าไม่ใช้ครั้งนี้ก้ไม่รู้ครั้งไหนแล้ว ผมอายุค่อนข้างจะเข้าผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว อีกไม่กี่ปีผมกับเธอก้แต่งงานกันได้แล้วนะ ถ้าผมไม่ทำตอนนี้ผมจะทำตอนไหน แต่ตอนนี้ผมไม่มีเธอแล้วนะสิ
ทุกคนเตรียมจะด่าผมใช้ไมล่ะว่า ที่ตอนนี้มาคิดได้ตอนมีเค้าทำไมไม่คิดงี้มันก้แค่ข้ออ้างแก้ตัวของคนที่ทำผิดแล้วหาข้ออ้างไปเรื่อย. . .
ใช้เลยล่ะผมยอมรับ
ผมไม่เคยที่จะพาเธอไปรู้จักกับเพื่อนผม ไม่เคยพาเข้ามาในชีวิตของผมเลย อะไรหลายๆอย่างในชีวิตผมซึ่งผมไม่เคยพาเธอเข้ามาเลย เห้อผมรู้สึกผิดกับตัวเองจริงๆนะ โทษตัวเองมากๆ ''แต่ผมยังคิดว่าผมยังอยากได้เธอคนเดียวเสมอนะ แล้วต้องเป็นเธอด้วยผมไม่อยากเริ่มต้นกับใครเลย''
มาถึงตรงนี้ผมขอบคุณทุกคนที่ฟังเรื่องราวของผมนะครับ มันอาจจะไร้สาระเวียนวนไปบ้าง
ทุกคนบอกผมหน่อยสิครับว่าผมควรทำอย่างไรดีกับความรู้สึกนี้ ผมควรสู้ต่อหรือพอแล้วจริงๆครับ ผมตอบกับตัวเองไม่ได้เลย
แฟนผมขอเลิกเพราะว่าผมไม่ค่อยมีเวลาให้
คือผมกับแฟนคบกันมา 7 ปี ซึ่งผมกับเธอค่อนข้างทะเลาะกันบ่อยมากในเรื่องความเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน ผมจะไม่ค่อยมีเวลาให้เธอด้วยเหตุผลที่ว่าผมต้องดูแลธุรกิจที่บ้าน เอ่อขอบอกก่อนนะครับเธอเรียนอยู่ในเมือง ในตัวจังหวัดนึงเรียนมหาลัย ส่วนตัวผมเรียนไปทำงานไปเลยไม่ได้อยู่หอในเมืองเหมือนเธอ ผมต้องกลับมาบ้านตลอดเลยทำให้ผมไม่มีเวลาให้เธอเลย ผมเคยถามเธอนะว่าโอเคไมเธอบอกเธอรับได้แต่จริงๆมันไม่ใช้เลย ยิ่งนานไปผมกับละเลยและไม่ใส่ใจเธอเลย เวลาเธอมีปัญหาผมไม่เคยช่วยพูดให้กำลังใจเธอเลยผมเอาแต่พูดว่านู้นว่านี่ ผมไม่รู้สึกแปลกใจทำไมเธออยากเลิกกับผม ผมอยากไปเที่ยวกับเธอหลายๆที่นะซึ่งเธอเคยขอผมตลอด ผมก้ใช้ข้ออ้างเดิมเสมอคือ ทำงาน ทำงาน ทำงาน ซึ่งจริงๆมันก้เป็นแค่ข้ออ้างที่ผมไม่อยากไปไหน ผมทำอย่างงี้มาตลอดโดยไม่รู้ว่าเธอเสียใจขนาดไหน ตอนเธอขอเลิกกับผม ผมอ้อนวอนเค้ามากไม่อยากให้ไปกับพูดออกไปว่าขอโอกาส ซึ่งในระยะเวลา 7 ปีนี้ผมขอโอกาสมาเท่าไหรต่อมิเท่าไหรแล้วก้ไม่รู้ เธอตอบผมมาแค่ว่าโอกาสมันมีมากเกินไปสำหรับผมแล้ว ผมเสียมากกับไม่รู้จะทำไงแค่เธออยู่ใกล้ๆผมเธอก้หงุดงิด อารมณ์เสียแล้ว ตอนนี้เธอปิดกั้นการติดต่อทุกอย่างระหว่างเธอกับผม แค่สิทธิ์ในการคุยผมยังไม่มีเลย คือถ้าจะถามผมว่าทำไมไม่ไปหาล่ะ วันสุดท้ายที่เราคุยกันเธอบอกผมไว้ว่าถ้าไปหาให้เธอเห็นหน้า เธอจะไม่คุยกับผมอีกไปตลอด ผมกลัวนะผมกลัวกว่าการที่ไม่ได้เจอเธอคือการที่เธอไม่คุยอะไรกับผมเลย รู้สึกว่าคำพูดผมจะสับสนนะเอาจริงๆผมก้งงตัวเองเหมือนกัน ทุกคนจะบอกว่าไปหาหรือไม่ไปก้ไม่ได้เจออยู่ดีใช้ป่ะ ผมก้คิดงั้นนะ เอาจริงๆผมดูแลเธอมาตลอดแต่จะออกเป็นแนวการซื้อของให้การช่วยเหลือในเรื่องเงินมากกว่า เพราะผมคิดว่าผมไม่มีเวลาให้เธอผมเลยอยากให้เธอมีความสุขบ้าง ความในการที่เธออยากได้อะไรที่เธอต้องการ ส่วนผมเวลาไม่มี = ทำงาน เตะบอล เล่นเกมส์ อยู่กับเพื่อน ไร้สาระใช้ป้ะครับ วันแรกที่เธอบอกอยากเลิกกับผมอย่างจริงจัง ผมทำไงรู้ป่ะ !!! ผมจะเอาคอมผมไปทิ้งผมรู้สึกว่าเพราะมีมันเลยทำให้ผมไม่มีเวลาให้เธอ ซึ่งจริง ๆมันก้แค่ข้ออ้างกับตัวผมเอง
เธอเคยบอกผมนะ ว่าผมควรยอมแพ้บ้างเวลาทำอะไรก้จะเอาชนะตลอด หัวลั่นไม่ยอมใครบ้างทีผมเถียงกับเธอ เธอถูกแต่ยังไงผมก้ต้องชนะ ผมแย่มากใช้ป่ะ
ผมไม่ค่อยเรื่องผี เรื่องความเชื่ออะไรนะ ผมคิดว่ามันไร้สาระมาก มันคือความเชื่อผิดๆที่ผู้ใหญ่อยากให้เด็กกลัวหรือออกไปไหน แล้วก็ทำต่อกันมา ผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่ไร้สาระมาก แต่มีเรื่องเดียวที่ผมเชื่อคือ เธอเคยสอนผมตั้งแต่ 7 ปีที่แล้วว่า รู้ไมตอนกลางคือเค้าห้ามผิวปากนะ มันเหมือนการผิวปากเรื่องผีแล้วผีจะมาหลอก เชื่อไมผมเชื่อสิ่งนี้มากซึ่งมันเป็นอะไรที่ขัดต่อตัวผมมาก แต่ผมก้เชื่อมาตลอดนะแล้วทำอยู่ทุกวัน
เอ่ออย่าใส่ใจในการเขียนวนไปวนมาของผมเลยนะ ผมก้พิมพ์ไปเลื่อยๆล่ะพิมพ์ตามความรู้สึก
ครั้งสุดท้ายก่อนผมจะเลิกกับเธอ เราทะเลาะกันด้วยเหตุผลเธอมีเพื่อนผู้ชายแล้วเธอสนิทกันแล้วชอบพูดเล่นกันว่าผัวเมียกันประมาณเนี่ยซึ่งผมก้ไม่ได้ว่าเธอมีเพื่อนผู้ชายอะไรนะ ผมบอกเธอแค่ว่าเวลาทำอย่างงี้เกรงใจกันบ้างเอาจริงๆเป็นหวงเธอนั้นล่ะ ผมเลยบล็อคการคุยระหว่างผมกับเธอแล้วก้พิมพ์ไปว่า อยากเลิก เบื่อ ซึ่งจริงๆผมคิดว่าผมอยากให้เธอเข้าใจแล้วง้อผมเวลาผมโกรษเธอจริงๆนะ คือผมคบกับเธอมาผมแทบไม่โกรษเธอเลย ยิ่งถ้าอยู่ด้วยกันนะผมไม่มีวันโกรษเธอเลยล่ะ เธอทำผิดนิดหน่อยหันมาง้อผม ผมก้ใจอ่อนแล้ว
ถ้าถามผมว่า เธอจะกลับมาทำไมในเมื่อทุกๆครั้งกลับมาก้เป็นเหมือนเดิม ผมก้ทำเหมือนเดิมดีต้นหลังๆก้เหมือนเดิม ผมก้ไม่มีอะไรสัญญากับเธอหรอก แต่ตอนนี้ผมจำความรู้สึกได้ดีเลยละ ความรู้สึกเจ็บจุกตอนเธอทิ้งผมไป ผมคิดแค่ว่าผมไม่อยากให้เธอรู้สึกแบบผม ผมบอกกับตัวเองว่าผมจะทำงานน้อยลงถ้าเธอกลับมาผมจะมีเวลาให้ผมรู้สึกมั่นใจนะ มั่นใจมาก ในรอบนี้ผมปรึกษากับพ่อแม่ พ่อแม่ให้ผมทำงานน้อยลงแล้วให้ผมมีเวลาให้เธอมากขึ้นแต่ดูตอนนี้สิ ผมไม่มีเธอ ฮ่าๆ คือผมคิดแค่ถ้าเธอจะกลับมาผมต้องทำโอกาสนี้ให้ดีที่สุดแล้วล่ะ ถ้าไม่ใช้ครั้งนี้ก้ไม่รู้ครั้งไหนแล้ว ผมอายุค่อนข้างจะเข้าผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว อีกไม่กี่ปีผมกับเธอก้แต่งงานกันได้แล้วนะ ถ้าผมไม่ทำตอนนี้ผมจะทำตอนไหน แต่ตอนนี้ผมไม่มีเธอแล้วนะสิ
ทุกคนเตรียมจะด่าผมใช้ไมล่ะว่า ที่ตอนนี้มาคิดได้ตอนมีเค้าทำไมไม่คิดงี้มันก้แค่ข้ออ้างแก้ตัวของคนที่ทำผิดแล้วหาข้ออ้างไปเรื่อย. . .
ใช้เลยล่ะผมยอมรับ
ผมไม่เคยที่จะพาเธอไปรู้จักกับเพื่อนผม ไม่เคยพาเข้ามาในชีวิตของผมเลย อะไรหลายๆอย่างในชีวิตผมซึ่งผมไม่เคยพาเธอเข้ามาเลย เห้อผมรู้สึกผิดกับตัวเองจริงๆนะ โทษตัวเองมากๆ ''แต่ผมยังคิดว่าผมยังอยากได้เธอคนเดียวเสมอนะ แล้วต้องเป็นเธอด้วยผมไม่อยากเริ่มต้นกับใครเลย''
มาถึงตรงนี้ผมขอบคุณทุกคนที่ฟังเรื่องราวของผมนะครับ มันอาจจะไร้สาระเวียนวนไปบ้าง
ทุกคนบอกผมหน่อยสิครับว่าผมควรทำอย่างไรดีกับความรู้สึกนี้ ผมควรสู้ต่อหรือพอแล้วจริงๆครับ ผมตอบกับตัวเองไม่ได้เลย