สมัยนั้นหลังเรียนจบ ก็ตั้งใจว่าจะกลับไปทำงานที่บ้านเกิด #สงขลา ช่วงแรกไปอาศัยอยู่กับเพื่อน #ร้านบุญเรียม ทุกคนที่ร้าน ให้ความเอ็นดูเราเหมือนลูก เหมือนหลาน จำได้ว่า ตอนรับปริญญา แม่ของเพื่อน ซื้อทองให้ด้วย โคตรซึ้งเลย เราก็ได้แต่ช่วยทำงานเสริฟ ซื้อของเข้าร้าน ช่วยงานเล็กๆน้อยๆในร้าน แลกกับอาหารดีๆทุกมื้อ ทุกวัน ใครจะไปเที่ยวไหน ก็หิ้วเราไปด้วย ไปกินอะไร ก็ชวนไปด้วย พระคุณนี้มิเคยรู้ลืม

เด็กบ้านนอกคนหนึ่ง หลังจากเรียนจบ #บัญชีรามฯ บอกใครๆไปว่าจบรามฯ โดนถามต่อว่าคณะอะไร เราก็บอกไป ทุกๆคนก็บอกว่า เก่งๆๆๆ จบบัญชีรามฯได้ ถือว่าเก่งมากๆ
พอเริ่มทำงาน สิ่งที่ตัวเองรู้ตัวมาตลอดคือ ไม่ชอบทำบัญชีแน่ๆ ฉะนั้น ไม่ได้มองหางานบัญชีเลย งานแรก #เลขาฯ โอ้...พระเจ้า เด็กรามฯ จบใหม่ ให้มาเป็นเลขาฯ แถมเจ้านายเป็นคนฝรั่งเศส ไอ้เราก็ ภาษาอังกฤษประเภทงูๆปลาๆ อาศัยว่า...ใจกล้า หน้าด้านละว่ะ งานนี้ต้องไปเรียนเพิ่มทั้งภาษาอังกฤษ ทั้งคอมพิวเตอร์ โชคดีที่เจ้านายส่งเสริม ภาษาอังกฤษเรียนคอร์สเร่งรัด ตัวต่อตัวกับอาจารย์ชาวต่างชาติ ถ้าจำไม่ผิด น่าจะประมาณไม่ต่ำกว่า 3 คอร์สมั้ง สมัยนั้นคอร์สละหลายๆหมื่น ให้เรียนเอง คงไม่มีปัญญาหล่ะ
ส่วนคอมพิวเตอร์ เรียนนิดๆหน่อยๆ อาศัยครูพักลักจำ อาศัยว่าชอบ ประกอบกับเจ้านายเป็นคนทันสมัย ชอบซื้ออุปกรณ์และซอฟแวร์ใหม่ๆมาใช้ เราเลยได้โอกาสเรียนรู้ งานนี้ต้องขอขอบคุณพี่ปุ้ย ผู้ช่วยเหลือในทุกๆด้านเลย

ทำงานที่สงขลา ได้สักพัก จู่ๆเจ้านายก็บอกว่า จอย ยูต้องไปช่วยไปช่วยไอที่กทม. ก่อน แล้วถึงจะไปทำงานที่ชลบุรี เอาละว้า....กรุงเทพอีกแล้ว ไม่อยากไป ก็ต้องไป ก็หวังว่าจะไม่นาน.......
และนี่ก็คือ...งานแรกที่ภาคภูมิใจ