คือเรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงคบกันมาตั้งแต่ ป.1 เลยค่ะ จนตอนนี้ ม.2 แล้ว ก็ถือว่าสนิทมากเลย แต่ช่วงนี้เรารู้สึกแย่กับเค้ามากจนเราไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ พอนึกว่าพรุ่งนี้จะต้องไปโรงเรียนก็รู้สึกเศร้า หดหู่มาก เราสังเกตุได้ว่าเวลาที่เค้าอยู่กับเรา จะพูดจาค่อยๆ นิ่งๆ พอชวนคุยก็แค่ตอบๆเหมือนพอเป็นพิธี แต่เวลาเค้าอยู่กับเพื่อนคนอื่นเค้าจะคุยเล่นหัวเราะสนุกสนานมากค่ะ เห็นทีไรก็เจ็บปวดหัวใจจริงๆ ถ้าสมมุติว่า ณ ที่นั่น มีเรากับเพื่อนอีกคนอยู่ เค้าก็จะเลือกเล่นและคุยกับเพื่อนอีกคนค่ะ ไม่ใช่เรา กลับบ้านมาร้องไห้ทุกทีเวลานึกถึง บางทีเดินๆกับเราอยู่เค้าก็เบี่ยงไปหาเพื่อนคนอื่น เป็นบ่อยมาก จนเรารู้สึกแย่มาก เรารักและจริงใจกับเพื่อนคนนี้มากนะ แค่คิดจะทำอะไรที่เค้าน่าจะไม่ชอบเรายังไม่กล้าเลย แล้วเหมือนว่าเราไม่เท่าเทียมกันในเรื่องอะไรหลายๆเรื่อง เค้าทำแบบนี้กับเราได้ แต่พอเราทำกับเค้ามั้งเค้าจะไม่พอใจ โกรธ งอน จนทุกวันนี้เหมือนเค้าเป็นผู้นำ เราเป็นผู้ตาม เวลาเราจะทำอะไรจะพูดอะไรเรานึกถึงเค้าตลอดเลยนะ แต่สำหรับเค้าเราว่าไม่อ่ะค่ะ หลายๆครั้งเราก็เสียความรู้สึกกับสิ่งที่เค้าทำ แต่เราไม่เคยพูดค่ะว่ารู้สึกยังไง เราเป็นเด็กเก็บกดตั้งแต่เด็ก มีอะไรไม่สบายใจไม่พอใจก็ไม่พูดไม่เล่า จะพูดเฉพาะปัญหาทั่วไปในชีวิตอ่ะค่ะ แต่เรื่องความรู้สึกจะเก็บเลย

เราควรไปหาจิตแพทย์มั้ยคะ เพราะเราเครียดมากกับเรื่องอะไรแบบนี้จนเรียนไม่รู้เรื่องเลย จะเอาแต่คิดๆๆทั้งวันว่าเค้าเป็นอะไร เราน่าเบื่อเหรอ หรือจะเป็นไปได้มั้ยว่าระยะเวลาที่คบกันมามันนานมากจนเค้าเริ่มเบื่อแล้ว อยากคบเพื่อนแบบใหม่

ถ้าสุดท้ายมันทำอะไรไม่ได้จริงๆ เราขอกำลังใจจากเพื่อนๆหน่อยสิคะ ตอนนี้เราใช้ชีวิตไม่มีความสุขเลย ไม่อยากไปเรียนมากด้วย