ท้อจังเลยค่ะ พ่อเราป่วยต้องเข้าโรงพยาบาล ทรุดอยู่เกือบอาทิตย์ถึงออกจากโรงพยาบาล ตอนนั่นหมอรักษากระเพราะพ่อ เป็นผลจากเคยกินเหล้าหนัก และพ่อเป็นตับแข็ง แล้วก็นิ่วในถุงน้ำดี

แต่ก่อนเราใช้ชีวิตประมาทมาก งานบ้านงานอะไรไม่เคยทำ แต่พอวันที่พ่อป่วย เราต้องช่วยแม่ทำงานแทน จากคนที่วันๆเอาแต่เล่นเกมส์กลายเป็นต้องตื่นตั้งแต่ตีหนึ่งครึ่งเพื่อไปจ่ายตลาดทุกวัน

พ่อเราหลังจากทรุดก็กายเป็นคนเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ อยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหน อาหารก็กินแต่อาหารกล่อง วันๆเอาแต่ล้างจานทั้งวัน ไม่ล้างจานก็นั่งเฉยๆทั้งวัน อาหารก็กินน้อยลง พูดน้อยลง ที่สำคัญคือพ่อไม่อยากไปโรงพยาบาล ตั้งแต่พ่อป่วย พ่อคันผิว ต้องเกาผิวทุกวันเสียงแกร็กๆ เราก็บอกไปหาหมอไหม เขาก็ไม่ไป กะอีแค่หมอผิวหนัง เคยครั้งหนึ่งจะโทรไปนัดหมอเกี่ยวกับตับ พ่อมาเจอก็บอกว่า ไม่ต้องโทร ไม่ไปๆๆๆๆๆๆๆ พูดอยู่แค่นี้ เราเคยโมโหมากสุด คือเควี้ยงของในบ้านแล้วตะคอกถามว่าทำไมไม่ไป อยู่แต่บ้านจะหายหรือไง ตอนนั่นโมโหมาก แต่พ่อก็แค่พูดว่าไม่ไปกับกลัวหมอ เราต้องหลบขึ้นห้องไปร้องไห้ รู้ตัวว่าผิดที่ตะคอกใส่ แต่เขาไม่ดูแลตัวเองเลย แม่ก็บอกให้ใจเย็นพูดดีๆกับพ่อ แต่นี้มันก็เกือบสีเดือนที่เขาทำตัวแบบนั่น เราห่วง เราท้อ เราจะทนเหนื่อยไปเพื่อดูแลคนที่ไม่รักตัวเองทำไมกัน เราอยากปล่อย ไม่อยากรักษาก็ช่าง ชีวิตเขาๆเลือกเอง แต่จนแล้วจนรอดก็ต้องมานั่งเครียดทุกครั้งที่เขามีอาการไม่ดี มือชา มือสั้น ท้องเสีย คันผิวหนัง เป็นไข้อ่อนๆ

ทำไมพ่อเราถึงคิดไม่ได้สักที เขาก็คงรู้นะโรคที่ตัวเองเป็นถ้าไม่ปรับเปลีายนพฤติกรรมการดำรงชีวิต ยังไงก็ไปเร็ว แต่ทั้งๆอย่างนั่น ทั้งๆที่เวลาสี่เดือนที่ผ่านมาทุกคนในบ้านรับภาระหนักทำงานหาเงินเพื่อเก็บไว้ให้เขารักษา (อีกไม่กี่เดือนต้องผ่านิ่วออก) แต่ทำไมเขาถึงไม่คิดจะเห็นใจลูกเมียบ้าง ยังใช้ชีวิตไปวันๆ ข้าวมีก็กินนิดๆ ไม่มีข้าวก็ไม่กินเลย เขาไม่สงสารลูกเมียเลยหรือถ้าเชาไม่ดูแลตัวเอง อีกไม่นาาลูกเมียคงได้กระอักเลือดเพราะรักษาเขา

ทุกวันนี้นอกจากสงสารตัวเองแล้ว ก็สงสารแม่ ๆ ทำงานหาเงินหลักของบ้าน วันๆได้นอนแค่สี่ห้าชั่วโมง กลับบ้านมายังต้องเจอสภาพพ่อแบบนี้อีก เราก็เครียด ท้อใจ เร็วๆนี้พยายามพูดกับพ่อทำไมไม่ไปหาหมอ ปล่อยทิ้งไว้จะไม่ทันการ์ณนะ พ่อก็เงียบ ไม่ตอบ บอกแค่ว่าไม่อยากไปโรงพยาบาล เราก็พูดกับพ่อว่า พ่อรู้ไหม เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่แต่เหนื่อยใจมันหนักกว่าเป็นร้อยเท่า ตอนนี้พ่อมีโอกาสรักษาตัวเอง ลูกเมียพร้อมช่วยเหลือ แต่พ่อไม่พยายามช่วยตัวเอง วันหนึ่งถ้าพ่อเป็นอะไรไป ถ้าพ่อนึกเสียเสียดายโอกาสนั่นมันก็ไม่ทันแล้ว ท่านก็เอาแต่เงียบ ไม่ตอบ

เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เหนื่อยกาย ท้อใจ หดหู่กับบรรยากาศในบ้าน พยายามพูดดีก็แล้ว พูดกดดัน พูดให้ข้อคิด สุดท้ายก็ไม่เปลี่ยนแปลง  ไม่รู้จำทำยังไงดีแล้ว อยากปล่อยตามเวรตามกรรม แต่มันก็เป็นเวรกรรมที่เราต้องรับผิดชอบ ก็นี้พ่อเรานี้เนอะ เหอ