เครียดมากจิตตกตลอด ร้องไห้มาหลายครั้งแล้ว ไม่รุ้จะทำยังไงจริง ๆ จะเดินหน้าก็ไม่ได้ จะถอยก็ไม่ได้ เงินก็แทบไม่มีเหลือพอให้ไปเสียค่าครูดูดวงแพงๆได้     

เนื้อหาข้างใน ยาวมากค่ะ เป็นปัญหาและที่มาที่ประสบอยู่ค่ะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จขกท เกิด 25 กย 2531 เวลา แจ้งหลังไมค์คะ อายุ 28 แล้วค่ะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปัญหาที่ประสบ อยู่คือ ตอนนี้  มีงานทำเป็นพนักงาน จ้าง ของบริษัท เอ้าซอท แห่งหนึ่ง ให้มาทำงาน ด้าน วางแผนสำรองอะไหล่เครื่องบิน  ในสายการบินดัง  เราเข้ามาอยู่ในฝ่ายวางแผน (คือจัดเตรียม อะไหล่ก่อนเครื่องจะเข้ามาซ่อมบำรุง ในระบบ ของบริษัทซึ่งมันซับซ้อนและ เยอะมากๆ งานมันยากกว่าปกติทั่วไป ไม่สามารถทำอะไรเองได้  ยิ่งเราภาษาอังกฤษ อ่อนมากๆ   และในหัวสมอง ตรรกะด้านนี้ ต้องจำชื่ออะไหล่ จำสัดส่วนของเครื่องบิน โครงสร้าง ต่าง ๆ เราจำได้ น้อยมาก

          เราจบนิติศาสตร์  แต่ไม่รักการอ่านเลยจบมาแบบ เกรดห่วย ๆ 2 นิดๆ อ่านหนังสือแค่ 10 ชมก่อนสอบ  อาศัยเข้าเรียนประจำ ฟังอาจารสอนเข้าใจท่องจำบางมาตราที่สำคัญ ก็จบมาได้ ม ของรัฐบาล ค่อนข้างดังค่ะ    

     งานที่ทำตอนนี้นี้ไม่เหมือนงานธุระการทั่วไปที่เคยทำมา ทุกอย่างต้องทำในระบบ ของบริษัท ต้องรอรุ่นพี่ที่ว่างสอนงาน  การทำงานอ้างอิงตามตำราเท่านั้นคิดเองไม่ได้   แต่เราทนทำงานนี้มาได้ 7 เดือนแล้วค่ะ (ที่ผ่านมา ก็มีงานมาให้ทำ คือเอา ข้อมูล มาให้แก้ไข เรียง ชื่อต่างๆ ก็หมดเวลาไป 5 เดือนล่ะคะ บางวันว่างก็อ่านพันทิปบ้าง ที่ผ่านมาไม่กดดัน ทำงานเรื่อยๆ แบบ ไม่ได้เป็นตัวหลักที่จะช่วยแผนกได้เลย ทำได้แค่ บางอย่าง แต่ช่วงหลังมีมาเรียนรุ้งาน เหมือนเรียนเขียนโปรแกรมเลยถ้าเทียบ  เราเรียนระบบ SAP บางท่านอาจจะรุ้จัก ค่ะ มีความรุ้สึกเลยว่า สมองเราไม่แล่นเลย ทั้งมึน ทั้งเบลอ เขาสอนเท่าไหร่เราก็ไม่จำ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไป (เราไม่เคยรุ้สึกว่าตัวเองโง่และรุ้สึกแย่กับตัวเองได้ขนาดนี้ค่ะ นี่มันแย่จริงๆ เรายอมรับ ว่าให้เราฝืนแบบนี้ไม่รู้จะทนได้อีกนานแค่ไหน )

      เรานอนดึก นอนน้อย เป็นคนจิตตก มีโรคซึมเศร้าสะสมมานาน ทำงานนี้ตั้งแต่ 8.00-17.00 แต่พอ 17.30-23.30 ก็ไปทำพาททาม เสริฟอาหารร้านชาบูต่อ ได้ ชม ล่ะ 40 บาท  อันนี้ไปทำเพื่อหาทุนเก็บเงินสักก้อนไว้ทำธุระกิจทำขนมอะไรเสริมรายได้  เนื่องจากไม่มีทุนเลย   จึงลงแรงไปหาทุนมาก่อน พอกลับมาถึงห้องกว่าจะทำอะไรเสร็จได้เริ่มนอนก็  ตีหนึ่งตีสอง คือคนนอนไม่หลับ หลับยากก็จะ ไม่หลับค่ะ มาหลับก็ช่วงใกล้เช้า  


       เงินเดือนที่ออกมาตามสัญญา 1 ปี ได้รับหลังจากหักค่าประกันสังคม ค่าดำเนินการ(หัวคิว 30%) คือ  8,750 บาท มองอนาคตระยะยาวไม่มีทางได้บรรจุเลย เดี๋ยวนี้บริษัทใหญ่ๆจ้างแต่พวกเอ้าซอทมาทำงานเพื่อลดต้นทุนลดโบนัสพนักงาน  

        ทุกวันนี้เรา ห่อข้าวมาทานที่ทำงาน ต้นอาทิตใช้เงิน 300-500 ซื้อของทำกับข้าวแล้วแพ๊คๆใส่ตู้เย็นไว้กลางวันอุ่นเวฟที่ทำงาน ขี่มอเตอร์ไซมาทำงานจ่ายค่าน้ำมัน 50บาท ขี่ได้ 10 วัน เครื่องสำอาง งดแต่งหน้า เสื้อผ้าแฟชั่น งดนานแล้ว ปล่อยตัวแก่ไปวันๆ สังคมเพื่อนสังสรรค์เราไม่มีอยุ่แล้ว งดนานแล้ว มีจ่ายค่าห้อง ค่าเน็ต ส่งให้ลูก ใช้หนี้เก่า ก็พอจะเริ่มชินกับชีวิตแบบพอเพียงค่ะ จะมีเสียเงินเยอะตอนซื้อวัสถุดิบทำอาหารขนม ทดลองของแปลก ทำแจกหาตลาดบ้าง ที่จะใช้เงินนอกเรื่อง ที่เหลือเราอยุ่ได้ด้วยเงินเดือน 8750 บาท ใน กทม ค่ะ แต่อยุ่แบบคนจนนะคะ ไม่เดินห้างเลยคะ มีไปทำธุระบ้างแค่นั้นคะ

          ถามว่าทำไม่ไม่เปลี่ยนงาน ------ยังหางานไม่เคยได้เป็นจริงเป็นจังที่เหมาะสมและพอดีกับตัวเราค่ะ
    
** เพราะ เราไม่มีใบผ่านงาน ที่เป็นประสบการณ์ทำงาน เราจึง ท่อง และทนทุกวันว่า เราต้องการใบรับรองการทำงาน1ปี จากบริษัทชื่อดัง เพื่อเป็นทุน ต่อยอดในการสมัครงานในอนาคต เรา คิดแค่นี้ ระหว่างนั้นก็สอบราชการไป ค่อยๆฝึกฝนสอบโทอิกไป

-- สำหรับเราอดีต   เรียนจบมา ตั้งแต่ ปี 2555 ก็ออกมาทำงานธุระการ เลขา ด้าน shiping ทำภาษี  (ด้วยความที่จบใหม่ไฟแรง โลกสวย คิดว่าหางานได้ง่าย ออกไปเหอะ ต้องมานั่งทำงาน คีข้อมูล ยอดขายได้ จริง 10 บาทแต่ พอทำใบผ่านกงศุลคียอดลงไปว่าขายได้ 2 บาทต่อชิ้น คือทำเพื่อลดภาษี กับบริษัทของแขก มีความรุ้สึกว่าไม่ใช่ โกหก นี่น่า ทนทำแบบนี้ทำไม ชีวิตตอนนั้นไม่ลำบาก   วัยรุ่นโลกสวย ตามสไตล์เด็กจบใหม่  ก็ลาออก ค่ะ ทำได้ 4 เดือน หลังจากนั้น มีแฟน แล้วมาท้อง  ไม่กล้าทำบาป จึงจำเป็นต้องมีลูกไว้   ชีวิตนี่ดราม่ามากค่ะ ไม่ขอเอามาเป็นประเด็นเพราะผ่านมาหมดแล้ว  ทุกวันนี้กลายเป็นซิงเกิ้ลมัม  มีลูกชายน่ารัก 3 ขวบ ดิ้นรนทำทุกอย่างเพื่อเค้า และครอบครัว พ่อ แม่ น้องสาวค่ะ    ระหว่างช่วง ปี 56 หลังคลอดลูกแล้ว ก็มาสอบราชการบ้าง ยังไม่เคยติด  มีมาทำงาน  ขายประกันชีวิต ทำงานแคตดี้ที่สนามกอลฟ์  งานแม่บ้าน งานนายหน้า อาชีพอิสระขายของออนไลน์ หาความมั่นคงให้ลูกและพ่อแม่ไม่ได้สักอย่างค่ะ  หมดเวลาไปกับอาชีพ ไม่มั่นคง 3-4ปี ไม่มีใบผ่านงาน คะแต่เรามีประสบการณืกับงานพวกนี้บ้าง  

      ฐานนะทางบ้านค้าขาย ตอนนี้ลำบากมาก เป็นไปตามภาวะเศรษกิจของคนระดับกลางถึงรากหญ้าค่ะ พ่อแม่มีหนี้สิน เยอะเลยคะ

เรา สมัครงานตามบริษัททาง เน็ต เรียกสัมภาทษ์  บ้าง  แต่ไม่รับทำงานพอจะเข้าใจเพราะโปรไฟล์เรา ไม่ค่อยดี ประสบการณ์ทำงานที่เป็นใบจริงๆไม่มีค่ะ    เคยได้งาน จนท ติดตามหนี้สิน ของอิออน (ก็ไม่ทำค่ะ เข้าใจหัวอกคนเป็นหนี้ จึงทิ้งงานนี้ไป)
จะมีรับไปทำงานก็ส่วนมากเป็นพวกบริฐัทขายฝัน  ขายตรง ซึ่งมันไม่น่ารอดค่ะ  

   สรุปคือไม่เคยทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันเลยชีวิตล้มเหลวมาตลอด  ความรักก็ช้ำผิดหวังซ้ำๆ ไม่เจอรักแท้หรือคนที่ใช่ที่รักเราจริงเลย  คะ



*** ในงานนี้ความคิดตอนแรก  เราเหมือนจะตั้งหลักได้แล้วที่อย่างน้อยก็มีงานประจำทำ  แม้เงินจะน้อยมากๆก็ทนๆทำไปก่อนเอาใบผ่านงาน แล้วหาอาชีพเสริม หลังเลิกงานทำเอา  ก็ค่อยๆมองหา งานราชการสอบไปเรื่อยๆ หาทำธุระกิจค้าขายเล็กๆไปก่อน  ค่อยๆคิดทีละอย่างค่อยๆแก้ไปทีละจุด งานมโนและวางแผนมาประมาณนี้ค่ะ แต่ความคิดกับชีวิตจริงและการกระทำจะทำให้สัมพันธ์กันมันยากค่ะ ตอนนี้ มาถึงทางตันจริงๆค่ะ  


    เหตุเกินเมื่อวานค่ะ  อยู่ ๆ รองหัวหน้าที่แผนก เรียกมาสอบแบบปากเปล่า ถามเกี่ยวกับ ที่เรียนรู้มา ตั้งแต่เริ่มต้นทีละจุดๆอย่างละเอียดยิบ   เราตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง แทบไม่ได้เลย สมองเราเออเร่อมึนเบลอ ไม่แล่นเลย จำอะไรที่เคยทำมาไม่ได้  เขาบอกว่าเสียใจมาก ที่ทิ้งให้เราทำงานเดิมๆซ้ำตั้ง4-5เดือนเพื่อหวังให้มันซึมเข้าสมองเราบ้าง แต่นี่มันตอบอะไรไม่ได้เลย เขาเลยไม่รุ้จะทำยังไงกับเรา    เรารุ้ว่าเขาไม่ไล่เราออกหรอกค่ะ แต่เขาคงเพลียกับเราจริงๆ เรารู้สึกแย่กับตัวเอง ร้องไห้จนตาบวมไม่รุ้จะทนต่อหรือจะทำยังไงดีค่ะ    เช้ามานั่งว่างจึงตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา


   ทุกวันนี้สมองเราคิดแต่เรื่องเงินค่ะ ว่าจะทำยังไงให้เงินพอใช้ หาเงินที่ไหนส่งให้ครอบครัว จะดิ้นรนยังไงจะตั้งหลักยังให้ให้ได้  สิ้นเดือนจะพอมั้ยค่าใช้จ่าย จะเอาเงินไหนใช้หนี้ หาธุระกิจอะไรทำอะไรขายดี ทำอะไรขายแล้วได้เงิน  เราคิดแต่เรื่องพวกนี้    มีดราม่าพร่ำเพ้อเรื่องแฟนเก่าปมด้อยในชีวิตเราบ้าง เครียดๆร้องไห้ตลอด

        แฟนเก่าเราบอกว่า เราหาตัวเองไม่เจอ ทำอะไรก็ไม่อดทน ไม่สำเร็จเป็ฯเรื่องเป็นราวสักที ชอบโฟกัสแต่ปัญหา  คอยแต่จะเอาปัญหามาให้เขาแก้ แต่เขาก็ไม่ว่างมาช่วยเราแก้นะคะ ก็ทิ้งเราเลิกกับเราไปแล้วพร้อมปมในใจเยอะมาก ช่างมันเถอะค่ะ

          แต่เราหาคำตอบให้ตัวเองได้แล้ว    เราชอบทำอาหาร เรามีความสุขที่ได้ทำอาหารดีๆสะอาดให้คนที่รักและครอบครัวทาน เรามีความสุขที่ได้จ่ายตลาดไปเลือกสรรวัสถุดิบที่ดีมาทำอาหาร  เรารักงานขาย   เราชอบพูด  เรารักงานบริการ  ที่ใช้คำพูด  ใช้ไหวพริบแก้ปัญหา  งานช่วยคนจิตสาธารณะ งานการกุศล  แต่เงินล่ะ เราลำบากเรื่องเงินนะ งานบางอย่างทำละไม่ได้เงินอีก  (แต่เราอ้วน หุ่นไม่ดี สมัครงานประชาสัมพัน เขาไม่ค่อยรับค่ะ )   จากการที่เคยไปขายประกันก็ชอบนะคะ  แต่ขายยากสุด ๆ  แต่เราขายได้บ้างแต่เราเล็งเห็นว่า ตัวแทนขายประกันควรมีรถขับ สะดวกกว่านี้เวลาไปเยี่ยมลูกค้าเวลาเจ็บป่วยเราขายด้วยความจริงใจ  กับคนที่ไม่รุ้จักให้กลายมาเป็นญาติกับเราได้ เราไม่เคยพูดโกหกเวลาขาย เราพูดตรง ฉะฉาน จริงใจ ซึ่ง มันขายยากเพราะเราไม่โกหก แต่มันก็มั่นคงสำหรับความรุ้สึกลูกค้า   แต่ด้วยปัญหาของเราเรื่องความจนความไม่พร้อมเลยเป็นอุปสรรคและขายประกัน ควรทำเป็นอาชีพเสริม   บางครั้งลูกค้าไม่มีรายได้แน่นอนลุกค้าไม่ส่งเบี้ย  เงินค่าคอมเราก็ไม่ได้  มีถูกหักจากยอดสะสมไว้อีก  กรรมจริงๆ   ถ้าเรายังไม่มีรายได้ที่มั่นคงเราจึง พักงานขายไปก่อนตอนนั้น  แฟนที่เคยกล่าวถึงก็ไม่ชอบให้ไปขายประกันด้วยทะเลาะกันบ่อยจึงเลิกขายคะ  


    หรืออีกอย่างที่เรา ฝันไว้ เราอยากทำธุระกิจอะไรสักอย่างเป็นเจ้าของแบรน คิดค้น ขนม อาหาร หรือผลิตภัณ สุขภาพมาขาย หรือหาตลาด เราชอบเราอยากทำ แต่เราไม่มีทุนเลยสักบาท   เรามีความคิดบ้าง เรายินดีเป็นผู้ช่วย ผู้จัดการไปก่อนได้แต่ใครจะมาจ้างเราละคะ     จบความคิดนี้

   วันนี้เราแก่แล้ว เราว่าเราหาตัวเองเจอแล้วว่าเราชอบอะไรไม่ชอบอะไร ข้อดีข้อเสียเรามีอะไรบ้าง แต่ตอนนี้เราจะทำยังไงดีค่ะ ควรไปต่อกับงานนี้ให้ครบ 1 ปี หรือ หางานใหม่ทำก็เหมือนเริ่มนับ 1 ใหม่อีกแล้วหรอ อีกแล้ว ?   อยากยืนได้ อยากมีความมั่นคงให้ครอบครัว อยากมีเงินเดือนที่มากขึ้นค่ะ