ทุกวันนี้สงสารแม่เหลือเกินแต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทนให้หมดไปวันๆ เรื่องทั้งหมดเริ่มจากผมติดทหารเกณฑ์ เลยต้องลาออกงานประจำเงินเดือน15,000
เพื่อมารับเงินเดือนเงินทหาร10,000ซึ่งหักทุกอย่างเหลือประมาน6,500 ด้วยคำพูดที่สวยหรูว่ามารับใช้ชาติ เมื่อก่อนบ้านเป็นกระท่อมไม้ ก่ฝุตามกาลเวลาเลยต้องกูเงินมาสร้างบ้านใหม่ แล้วก่ผ่อนรถไว้ใช้ไปทำงาน  ผมมีหนี้ค่างวดรถ+หนี้เงินกูมาทำบ้านรวมๆกันประมาน7000 ก่ไม่ได้ใครอยากเป็นหนี้หรอก แต่ของมันจำเป็นต้องมี
แล้วเงินเดือนทหารพอจ่ายที่ไหนละหนี้ จำเป็นต้องให้แม่หางานทำสิแค่หนี้ก่ไม่มีเงินกินข้าวกันแล้ว ผมพอประทังชีวิตไปได้กับโรงเลี้ยงในค่ายเงินเดือนก่ไม่มีสิทธิใช้สักบาท ไม่มีเงินให้แม่กินข้าวอีก แม่ก่แก่ห้าสิบแล้วหางานรัยทำได้นอกจากพนักงานทำความสะอาดในแม็คโคแม่ได้เงินเดือน9,000 ก่แม็คโคมันไกลบ้านต้องเช่าหออยู่อีก1,500
เอามาจ่ายหนี้ที่บ้านอีก1,000
แล้วผมได้พักบ้านแม่ดีใจมากจะจ้างเขาทำงานแทน5-6วันเพื่อมาอยู่บ้านกับผม จ้างเขาต้องจ่ายเงินสดวัน350 เพราะถ้าเขียนใบลามันลาไม่ได้ขนาดนั้นเขาไล่ออกกันพอดี ผมบอกแม่ไม่ต้องหยุดงานหรอกเดียวก่ไม่มีเงินกินข้าวแต่แม่ไม่ฟังแม่จะได้เจอผมเดือนละครั้งนอกนั้นจะอยู่คนเดียวตลอด แม่คงเหงามากสรุปเดือนนึงแม่เหลือเงินไม่กี่บาท ผมตอนแรกก่ไม่อยากกลับบ้านหรอกเพราะผมกลับบ้านทีเดือดร้อนแม่อีกต้องขอเงินแม่กินข้าวมาใช้เงินแม่อีก บางทีตอนผมอยู่ในค่ายแม่จะโทรหาผมทุกวันเลยจะมาวันไหน บอกแม่ลวงหน้าด้วยแม่จะหยุดงาน แม่ยอมอดมื้อกินมื้อเพื่อได้เจอผม บางมีแม่โทรมาบอกแม่กินข้าวกับมาม่าทั้งวันเลย บางวันมาม่า1ซองแบ่งกิน3มื้อกินกับข้าวน้ำตาผมนี้ไหลเลยบางวันโทรมาบ่นแม่ปวดขาวันนี้ไม่ได้นั่งเลย ปวดหลังปวดไหล่ก่แม่แก่แล้วห้าสิบกว่าแล้วแต่ก่ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากทนๆให้ปลดทหารนี้ก่ทิ้งแม่มาปีกว่าแล้วใกล้ปลดแล้วแค่อยากมาระบายความจนให้ฟัง  ปลดไปก่ตกงาน ไม่รู้จะไปทำไรงานก่หายาก
  ชาตินะรักอยู่แต่ขอรักแม่ก่อนได้ไหม ทหารไม่ใช่ว่าไม่อยากเป็นเครื่องแบบก่เท่แต่ถ้ามันจะเดือดร้อนขนาดนี้ไม่เป็นดีกว่า แม่ครับทนอีกหน่อยนะครับรักแม่นะครับ