คือเราเบื่อตัวเองที่เป็นแบบนี้มากอ่ะค่ะ คือก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่าเราเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์ไม่ค่อยดี ยิ่งกับคนที่ไม่สนิทเราจะไม่พูดด้วยเลยจะอึดอัดมากถ้าต้องอยู่ด้วย แล้วคิดว่าเค้าก็คงอึดอัดเหมือนกัน555 คือที่รู้สึกแบบที่ตั้งหัวข้อไปมันเริ่มจากเรามีลูกพี่ลูกน้องอยู่คนนึงเป็นประมาณสาวห้าวไรงี้ (เราก็ห้าวนะแต่จะออกแนวงุ้งงิ้งๆกว่างงมะ555)พี่คนนี้เป็นญาติฝ่ายแม่นะเราพึ่งย้ายมาอยู่บ้านเกิดแม่ตอนประถม ก่อนหน้านั้นอยู่กับพ่อที่อีกจังหวัดแต่เค้าเลิกกันเราเลยมาอยู่กับแม่ ตอนพึ่งย้ายมานี่เรานิสัยโครตเสียยยคือเหมือนนางร้ายในละครอ่ะด่าเด็กคนโน้นคนนี้ไปทั่วคบกับใครไม่ได้เลยแม้แต่ลูกพี่ลูกน้องคนนั้น บรรดาผู้ใหญ่ในหมู่บ้านก็ไม่ค่อยเอ็นดูเราเพราะนิสัยเราเนี่ยแหละ พอโตขึ้นมาซักขึ้นมัธยมเราก็เริ่มคิดได้เริ่มนิสัยดีขึ้นก็มีเพื่อนคบเลย มีแก๊งแถวบ้านอยู่4คนคือพี่นิด (ลูกพี่ลูกน้องเรา )พี่นัท ฟีม แล้วก็เรา เราสนิทกับพี่นิดมากมีอะไรก็จะเล่าสู่กันฟังตลอด แต่คือผู้ใหญ่ในหมู่บ้านจะเอ็นดูพี่นิดมากกว่าเราเวลาเดินไหนด้วยส่วนใหญ่ก็ทักแต่พี่นิด แรกๆเราน้อยใจมากร้องไห้เลยแหละแต่ก็เข้าใจแหละว่าตอนเด็กๆเรานิสัยไม่ดีแต่ในใจก็คิดนะว่าเราก็นิสัยดีขึ้นแล้วปะวะ หลังๆนี่เริ่มชินละก็เริ่มเข้าใจเพราะนิสัยเรากับพี่นิดอ่ะไม่เหมือนกัน พี่นิดจะนิสัยคล้ายเด็กผู้ชายหน่อยคือจะเฮฮา ขี้เล่น ชอบคุยเล่นผู้ใหญ่ก็เอ็นดูแต่เราเนี่ยอาจจะเป็นเพราะเค้าติดภาพเราเป็นเด็กไม่ดีเราก็เลยไม่กล้าพูดกล้าเล่น พอใครทักเราก็จะแค่ยิ้มเลยไม่ค่อยมีใครอยากคุยด้วยเท่าไหร่อยู่แถวบ้านก็เลยรู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีตัวตนกับคนแถวนี้เท่าไหร่ พูดไปคงคิดว่าเราคงอิจฉาพี่นิดใช่มั้ย เรายอมรับเลยว่าเราอิจฉาาา แต่ไม่ริษยานะแค่รู้สึกอิจฉาความพูดเก่งเข้ากับคนง่ายของพี่เค้า เราอ่ะรักพี่นิดนะเพราะถึงคนอื่นไม่สนใจแต่พี่นิดก็ทำให้เรายิ้มได้เราเฮฮาได้ส่วนตัวเราว่าเราสนิทกับพี่นิดที่สุดอ่ะ แต่กับพี่นิดก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะพี่นิดอ่ะมีเพื่อนเยอะมาก แล้วพี่นิดก็เป็นคนประเภทรักเพื่อนมากคือแบบใจอ่ะกับเพื่อน เพื่อนก็แบบรักพี่นิดทั้งนั้น พี่นิดรักเพื่อนช่วยเหลือเพื่อนทุกอย่างจนบางทีเราก็รู้สึกว่าเออกับเราไม่เห็นช่วยเหลือทุกอย่างงี้บ้าง มันก็น้อยใจอีกอ่ะค่ะเวลาไปเที่ยวกับเพื่อนพี่นิดก็ชอบชวนเราไปด้วยนะพอเราไปพี่นิดก็ไม่ค่อยสนใจเราเท่าไหร่นี่ก็คิดในใจแล้วจะชวนมาไมวะถ้าจะอยู่กับเพื่อนพี่มันอยู่กับเพื่อนแล้วจะให้เราคุยกับใครเราก็รู้จักพี่นิดอยู่คนเดียว ไร้ตัวตนไปอีกกกก เคยคุยกับพีามันนะแต่พี่มันก็บอกประมาณว่าเป็นน้องแต่นู้นเพื่อน เอ้า น้องต้องมาก่อนเพื่อนปะวะ แต่เออลืมไปพี่นิดเค้าคนรักเพื่อน คือน้อยใจอ่ะ ไม่ใช่เราไม่มีเพื่อนนะเพื่อนเราก็มีแล้วเราก็เป็นเฮฮามากด้วยเวลาอยู่กับเพื่อน (ที่สนิทใจแล้ว) แต่แบบเรารู้สึกว่ายังไม่เคยเจอเพื่อนที่แบบคุยได้ทุกเรื่องเหมือนพี่นิดอ่ะ กับเพื่อนอ่ะเราก็ทุ่มนะ(ไม่ใช่เงินนะแต่ว่า เราจน ไม่ค่อยได้เลี้ยงอะไรเพื่อนหรอก)ใครมีปัญหามาปรึกษาเราก็ช่วยตลอด เราถนัดอ่ะเรื่องพวกนี้555 แต่เวลาเรามีเรื่องกลุ้มใจเรากลับรู้สึกว่าเราไม่สามารถปรึกษาใครได้เลยอ่ะรู้สึกเหมือนเค้าไม่สนใจปัญหาเรา เราก็เลยยกให้พี่นิดเป็นคนที่เราสนิทที่สุด แต่เหมือนกับพี่นิดเหมือนคนท้ายๆที่เค้านึกถึงเวลามีความสุขตลอดด คือน้อยใจอ่ะน้อยใจมาก อีกอย่างที่อยากเล่าคือครอบครัวเราอ่ะถ้านับเครือญาติรวมๆแล้วจะมีมาก ทุกๆวันหยุดยาวเหมือนช่วงปีใหม่ สงกรานต์ไรงี้เราก็จะรวมตัวกันไปเที่ยวกัน ซึ่งงงง เราไม่เคยมีความสุขกับทริปนี้ซักครั้งเลยเพราะพวกผู้ใหญ่ชอบคุยเล่นกับพี่นิดมากกว่าอ่ะ คือเราไร้ตัวตนอีกแล้วเว้ยยยย ในบรรดาเครือญาติมันก็มีนะคนที่รุ่นราวคราวเดียวกันอ่ะแต่บุคคลเหล่านั้นก็สนิทกับพี่นิดอีกแล้วจ้าา เวลาเดินนี่เรารั้งท้ายตัลหลอดดดแล้วอิพี่นิดก็สแตปเดิมกูมีเพื่อนแล้วกูไม่สน ไร้ตัวตนอีกกกกกกกกก (เห้อเศร้า) พี่นิดจะมาคุยเล่นกับเราแค่เฉพาะเวลาพี่แกไม่มีเพื่อนเท่านั้นแหละ คือเราเบื่ออ่ะทำไมต้องให้ความสำคัญกับคนที่ไม่ค่อยนึกถึงเราด้วยอ่ะ รู้สึกเลยว่าตัวเองโครตไร้ตัวตน อยากมีเพื่อนที่เข้ากันได้ปรึกษาได้ทุกเรื่องซักคนจัง เพื่อนที่อยู่ทั้งสุขและทุกข์ ทำไมหายากงี้ มีเพื่อนเยอะเวลาสุขแต่ไม่ใครเลยตอนทุกข์มันเศร้ามากนะเราพูดเลยยย ใครคิดเหมือนกันติดต่อได้นะ ใครมีประสบการณ์คล้ายๆเราก็มาแชร์กันได้นะ เห้ออ ได้ระบายละ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนที่อ่านนะคะ จากใจคนไร้ตัวตนที่ไม่มีสติ