เราเพิ่งเลิกกับแฟนเป็นครั้งที่2 เป็นคนบอกเลิกเองแต่ตอนนี้ยังคิดถึงเค้าอยู่เลย ส่วนเค้าโดนบอกเลิก แต่เป็นคนสั่งห้ามให้เราติดต่อจนกว่าเค้าจะทำใจได้ เรื่องมีอยู่ว่า เรากับแฟนเราอายุห่างกัน 4 ปี ตอนคบกันครั้งแรก 3เดือนแรกทะเลาะกันแทบตาย จนเกือบจะถอดใจละ เค้าเป็นผู้ชายที่อารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิด โมโหง่าย แอบเอาแต่ใจ เวลาโมโหจะพูดจาแรงทำร้ายจิตใจเรา แต่ด้วยความรักที่เราทั้ง2คนมีให้กัน เราพยายามเข้าใจและปรับตัวเข้าหากันตลอด แต่เราก็จะคอยเตือนทุกครั้งเวลาที่เราเสียใจหรือไม่ชอบอะไรตรงไหนก็จะบอกเค้า เค้ากับเรานิสัยต่างกันมาก เรียกว่าสุดขั้วทั้ง2ฝ่าย เราค่อนข้างใจเย็น เป็นคนมองโลกในแง่ดี คิดบวกตลอด (ไม่ได้โลกสวยนะคะ แต่เราไม่ค่อยเจอคนที่ไม่ดีเข้ามาในชีวิตเท่าไหร) ส่วนเค้า ด้วยความที่เป็นผู้ชาย นักธุรกิจ เล่นหุ้น เล่นทอง เล่นอสังหาริมทรัพย์และะธุรกิจอื่นๆอีก คงเจอคนมาเยอะเลยอาจจะทำให้เค้ามีเกราะป้องกันตัวเอง ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ มองโลกอีกแบบกับเรา จึงทำให้คิดต่างกันตลอดและบางครั้งก็ไม่เข้าใจกัน โดนเลี้ยงดูมาก็ต่างกันอีก เราอยู่โรงเรียน ญ ล้วนมาตลอด พ่อแม่รับส่ง ไม่เคยไปค้างบ้านเพื่อนจนถึงม.ปลาย พอมหาลัยถึงจะขับรถเอง (เหมือนลูกแหง่) และเราสนิทกับที่บ้านมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ส่วนเค้า พ่อแม่ให้เค้าอยู่คอนโดในเมืองเองกับน้องๆตั้งแต่เด็กๆ ไม่ได้สนิทกับที่บ้าน อยู่ได้ด้วยตัวเองทุกอย่าง (โทษทีค่ะเล่าเรื่องส่วนตัวยาวไปหน่อย แต่อยากให้เห็นภาพและเข้าใจจริงๆ) ครั้งแรกเราคบกัน3ปี และก็เป็นเราเองที่บอกเลิก เนื่องจากว่าเราอดทนและทำทุกอย่างแล้ว เราก็ยังเหนื่อยมากอยู่ดีอ่ะ ทั้งสุขทั้งทุกข์ปะปนกันไปอย่างบอกไม่ถูก เราอยู่จนถึงที่สุดแล้วจนเราไม่ไหวจริงๆ เราเลยตัดสินใจไปเรียนต่อเมืองนอก เราบอกเค้าก่อนเราไปแค่ไม่นาน ทั้งเค้าและเราก็เสียใจไม่แพ้กัน แต่เราเลือกเเล้ว ก่อนเราไปเค้าก็ง้อเรา เค้าทำทุกอย่าง แต่มันไม่ทันแล้ว พอเราไปถึงเมืองนอก เราเลือกที่จะอยู่คนเดียว เราก็เศร้าจนน้ำหนักเราลดไป8โล มีคนเข้ามาเราก็ไม่ได้สนใจ เวลาผ่านไปไม่นานเราก็ได้คุยกันกับเค้า ด้วยความที่เราสองคนยังรักกันมันเลยเหมือนตัดกันไม่ขาด เค้ามาหาเราที่เมืองนอก ได้ใช้เวลาที่เป็นของเราจริงๆ เค้าไม่เครียดงาน เราพากันไปเที่ยว ช่วงนั้นทำให้เราทั้งสองคนมีความสุขมาก พอเค้ากลับไทยไป ด้วยความที่ระยะทางมันห่างไกลกัน ถึงแม้เราจะfacetimeค้างไว้ตลอดทุกที่แต่เราก็มีเรื่องจุกจิ๊กให้ทะเลาะและไม่เข้าใจกัน จนสุดท้ายเค้าไปมีแฟนใหม่ แล้วเราก็ห่างกันไป ...
         พอมาครั้งที่2 เรากลับมาจากเมืองนอก ใช้ชีวิตปกติ อยู่มาวันนึงเค้าส่ง sms มาหา แล้วหลังจากนั้นเราก็ได้กลับมาคบกันอีกครั้ง เค้าเลิกกับแฟนเค้าแล้ว ส่วนเราไม่เคยที่จะคบใครเลยหลังจากเค้า การกลับมาครั้งนี้ เค้าและเราเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก เราทั้ง2คนพยายามปรับตัวกันแบบจริงจัง ด้วยความคิดเดียวกันว่าเราอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เค้าเปลี่ยนไปในระดับนึงเลย เป็นคนใจเย็นขึ้น เข้าหาพ่อแม่มากขึ้น นึกถึงคนรอบข้างมากขึ้นอย่างที่เราต้องการ แต่บางเวลาที่โมโหก็จะจิตหลุดเหมือนเดิม -_-" แต่อาจจะหายเร็วขึ้นมีเหตุผลขึ้น เมื่อก่อนทะเลาะกันทิ้งให้เรารอเป็นวันๆ ไม่สนใจ ไม่ติดต่อ ตอนนี้ก็คุยกันว่าถ้าทะเลาะกัน ให้ต่างคนต่างสงบสติอารมณ์และกลับมาคุยกันภายใน1วัน ทุกอย่างก็ดูโอเค ตลอดเวลาที่เราอยู่กับเค้าครั้งนี้ เราพยายามทำทุกอย่างให้มีความสุข ทุกอย่างจริงๆ แต่มันไม่ได้ออกมาดีอย่างที่คิด เช่น เราพยายามหาที่ไปเที่ยวเพื่อจะได้ให้เค้าพักผ่อนไม่เครียด แต่กลับโดนว่าว่าคิดเเต่เรื่องเที่ยว จนสุดท้ายเราก็ไม่กล้าที่จะชวนไปไหนเลยจนเค้ารู้สึกได้ หรือเวลาเค้าปรึกษาเรื่องงาน พอเรามีความเห็นไม่ตรงกัน เราก็จะโดนว่าจนเราไม่กล้าออกความเห็นอีกเลย เวลาเค้าเครียดเรื่องงานมา เราก็พยายามหาเรื่องคุยให้ผ่อนคลาย บางทีก็โดนว่าว่าไม่สนใจงานเค้า บางทีเค้าก็หงุดหงิดจนคิดว่าเราเอาแต่สร้างปัญหา ชวนทะเลาะทั้งๆที่มีงานใหญ่หรืองานสำคัญ คนเราเวลาที่เราตั้งใจทำอะไรให้ใครมากๆ ไม่เห็นในเจตนาดีที่เราทำ ไม่เป็นไร เราไม่เคยหวัง แต่บางที่มันท้อที่โดนมองแย่กว่าสิ่งที่เราเป็น ในทุกๆเรื่อง เอาจริงๆมันบั่นเรื่อยๆมาตลอด เราเชื่อมั่นว่าเรารักเค้ามากจริงๆ เราทำได้ทุกอย่างเพื่อให้เค้ามีความสุข เค้าพูดถึงอะไรขึ้นมา เราก็อยากที่จะหามาsurpriseเค้า อยากให้เค้ายิ้ม สิ่งที่เราทำให้เค้าทั้งหมดมันก็ทำให้เรามีความสุขด้วยที่ได้ทำให้เค้า พอมาหลังๆเหมือนมันหมด มันเหนื่อย รักมากแต่มันกลายเป็นความเฉยชา ทำเท่าที่คิดว่าจะไม่โดนว่า เริ่มเงียบเวลาทะเลาะ ไม่พยายามที่จะเถียงเพื่อที่อยากจะอธิบายให้เค้าเข้าใจความรู้สึกเราจริงๆ คือทำเท่าที่ทำได้ เเต่กลับกันเค้าคิดว่าเรากับเค้ามีความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น ไม่ทะเลาะกันเลย ซึ่งความจริงแล้วมันไม่ใช่ ผู้ชายอาจจะไม่เข้าใจผู้ญ ไม่ได้คิดลึกซึ้งมาก เราคอยบอกเค้าตลอดว่าเราอยากมีความสุขเหมือนเมื่อก่อนตอนที่เรารักกันครั้งแรก หลักๆเลยนะเหมือนครั้งนี้ปัญหามันอาจจะเกิดจากที่เค้ามีความเครียดเรื่องงานมากๆ บวกกับเราอาจจะไม่เป็นตัวของตัวเองจนเราอึดอัด จุดแตกหักของครั้งนี้คือ เรามีเรื่องที่ทะเลาะกันค่อนข้างใหญ่มาก ตอนแรกเราไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าบอกให้เราทำโดยไม่ให้เหตุผล เรารู้สึกหงุดหงิดและคิดว่าทำไมต้องสั่งเราด้วย พอมาตอนหลังได้รู้ถึงเหตุผลของสิ่งที่เค้าสั่งให้เราทำ มันทำให้รู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าทำลงไป มันคือการที่เค้าพยายามจะหาทางรักษาเราไว้ให้อยู่ในชีวิตเค้า แต่เราเองค่อยๆบั่นทอนมาตลอด พอมาเจอเรื่องนี้ก่อนรู้เหตุผลจริงๆก็เลยคิดว่าเราคงไปต่อกันไม่ไหว สุดท้ายเป็นเราเหมือนเดิมที่บอกเลิกเค้า เราเสียใจนะ แต่ไม่รู้จะทำทางไหนอีกแล้ว เราปรับตัวและทำทุกอย่างแล้วจริงๆ เราเชื่อในความรู้สึกตัวเองว่าทั้งเค้าและเรายังรักกัน แต่ต่างคนต่างปรับกันจนเหนื่อยเพราะ gap ของเราทั้ง2คนมันคงห่างกันมาก ก่อนจะเลิกกัน มีทะเลาะกันครั้งนึง ทั้งเค้าและเราร้องไห้และบอกกันว่าเรารักเค้านะและเค้าก็รักเราเช่นกัน อย่าเป็นแบบนี้เลย แต่สุดท้ายก็จบจริงๆ วันที่เราคุยกันตอนเลิก เค้าบอกว่าอย่าติดต่อกัน ห้ามติดต่อเค้าทุกทาง ถ้าวันนึงเค้าพร้อมเค้าจะติดต่อเราเอง วันนั้นคงคุยกันได้แล้ว
         จากวันนั้นถึงวันนี้เป็นเวลา 5 เดือน เค้าblockทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรา ส่วนเราก็พยายามไม่คิดเรื่องเค้า ทำงานหนักๆ เอาเข้าจริงๆก็นึกถึงขึ้นมาตลอดช่วงว่างๆ ถามว่าวันนี้อยากกลับไปไหม? เราแอบสบสนตัวเองเหมือนกัน อยากถามเค้าว่าคิดกับเรา มองเราดีๆกว่านี้ได้ไหม อย่าพูดจาทำร้ายจิตใจได้ไหม ถ้าเค้าทำได้เราพร้อมจะกลับไป แต่ถ้าให้เราอยู่แบบเดิมก็ไม่ไหวจริงๆ เราคิดถึงเค้า ฝันถึงตลอดเลย เราคงจำแต่สิ่งดีๆที่ทำร่วมกันมา อะไรที่ร้ายๆทั้งหลาย เราไม่เคยจำหรือเอาเก็บมาคิดให้ติดใจเลย ส่วนเค้า ตอนนี้คงโกรธเรามาก คงเลือกจำตรงข้ามกับเรา คงคิดว่าเราผิดที่บอกเลิกเค้าครั้งที่2 คงติดใจและโกรธมากจากการทะเลาะกันก่อนเลิก ครั้งสุดท้ายเราคบกัน 2 ปี  รวมๆเวลาทั้งหมดคือ 7 ปี ...
         เราเพิ่งสมัคร pantip และเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นครั้งแรกเลย เราอยากขอคำแนะนำจริงๆ ว่าเราควรจะทำยังไง คนเรามีโอกาสกลับมารักกันได้กี่ครั้งหรอ เราจะมีโอกาสนั้นไหม เราขอคำแนะนำและความเห็นหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ