นักเลงล่าวิญญาณ
ตอนที่ 1 : บ้านผีสิง
ชายหนุ่มผมเสยเงยหน้ามองด้านบน
เมื่อเอาไฟฉายส่องไปตาม ภาพเพดานของบ้านปรากฏในคลองสายตาของเขา เพดานบ้านเต็มไปด้วยยักไย่ ไร้การดูแลและเก่าแก่เกินใครจะมาอยู่ได้
“เห็นไหมไม่เห็นมีอะไร กลัวกันไปได้” เขาหันไปบอก ชายหนุ่มวัยเดียวกันอีกสามคนที่อยู่ด้านหลัง
“แต่พี่เชน... บรรยากาศมันน่ากลัวนะ เมื่อกี้ผมเห็นอะไรแว่บ ๆ ด้านบนจริง ๆ ” หนึ่งในสามที่เกาะแขนกันเองอยู่พูดขึ้นมา
“ไหนว่ะ นี่ก็ส่องให้แกเห็นแล้ว แค่ยักไย่เอง ทำกลัวอยู่ได้ไอ้เจ” หนุ่มผมเสยตอบ
“แต่...” เจพยายามพูดต่อ แต่เขาคงนึกข้ออ้างอื่นไม่ถูก
“มา ๆ รีบเดินตามมาเลย ยังต้องตรวจสอบอีกเยอะ”
หนุ่มผมเสยที่น่าจะเป็นหัวหน้าทั้งสามก้าวเดินต่ออย่างไม่สนใจ สามขี้กลัวเลยต้องรีบตามติดไม่ห่าง
บ้านที่พวกเขามานั้นเป็นบ้านสองชั้นที่รกร้างไร้ผู้คน รอบบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ขึ้นขวางทางไม่มีคนดูแล หนุ่มผมเสยถีบประตูเข้ามาข้างในอย่างไม่เกรงกลัว ทั้งที่ลูกน้องทั้งสามก็คอยห้ามไม่ให้ยุ่งแล้ว
“พี่เชนจะเอาที่นี่เป็นฐานของแก๊งเราจริง ๆ เหรอ” คราวนี้ เอ หนึ่งในสามที่เกาะตามหนุ่มผมเสยมาเอ่ยถามเสียงสั่น
“อ่ะแน่นอน ที่ออกจะกว้าง แถมไม่มีใครอยู่อีก ถ้าเราจัดการให้มันสะอาดเสียหน่อย ใช้เป็นฐานทัพของแก๊งเราได้เลย” เชนตอบ
เอมองลูกพี่ของเขาที่สีหน้าดูสนุกสนานมากกว่าจะกลัว แล้วค่อย ๆ พูดเสียงสั่นว่า
“พี่ไม่กลัวผีเหรอ...”
ปึง!!
ยังไม่ทันที่เอ่ยได้ครบประโยค ประตูบ้านที่เชนถีบจนเปิดออกก็ปิดเองเสียงดัง!
เฮ้ย!!!
สามหนุ่มลูกน้องร้องเสียงหลงพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ขนตามร่างกายของพวกเขาชูชันตอบรับ ร่างกายสั่นเทาเพิ่มขึ้นอีก
แล้วอีกคนในสามก็พูดขึ้นมาว่า
“เอ ฉันบอกแล้วไงอย่าพูดคำว่าผี เวลาเรียกให้เรียกว่าคุกกี้”
“เออ แต่ที่นายพูดก็มีคำว่าผีเหมือนกันแหละเค” เอเถียงกลับ
“ตอนนี้นายก็พูดคำว่าผีอีกแหละ อย่ามาว่าฉัน” เคยังสวนคำทันที
“พวกแกก็พูดคำว่า ผี กันทั้งสองคนแหละ” เจผสมโรง แต่เขาเองก็พูดคำว่าผีเหมือนกัน
“แกก็ด้วย!” เอกับเคหันมาพูดสวนใส่เจพร้อมกัน
“เงียบได้แล้วโว้ยพวกแก... ไม่มีผะ...คุกกี้สักตัวเลยเห็นไหม” เชนหันไฟฉายส่องไปทางประตู แล้วบอกกับทั้งสาม เขายังไม่พลาดพูดคำว่า ผี ออกจากปาก “ก็แค่ลมมันพัดเท่านั้นแหละ อย่าคิดมาก”
สามหนุ่มสระเอมองหัวหน้าแก๊งของเขา ดูเหมือนลูกพี่ไม่ได้กลัวการที่ประตูปิดเองแบบนี้เลยแม้แต่น้อย
“แล้วมันมีลมได้ไงล่ะพี่เชน” เจเอ่ยถาม
เชนหันมาตอบหน้าเข้ม
“ลมเกิดจากอากาศที่มีการเคลื่อนที่จากความแตกต่างของความดันอากาศ โดยจะพัดจากที่มีความดันอากาศสูงไปที่มีความดันอากาศต่ำไง แค่นี้ไม่รู้อีก คราวหลังตั้งใจเรียนวิทยาศาสตร์ด้วยนะ”
“ผมหมายถึง...” เจพยายามจะถามต่อ แต่เจอลูกพี่สวนด้วยข้อมูลทางวิทยาศาสตร์แบบนี้ ก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรแล้ว
เชนยังเดินนำหน้าทั้งสามอย่างไม่กลัว
แต่แล้วก็มีเสียงดังขึ้นอีก
คราวนี้คล้ายเสียงคนวิ่งไปวิ่งมา แถมมีเสียงหัวเราะคิกคักเบา ๆ เหมือนเด็กหัวเราะอีกด้วย
ต่อให้ประสาทหูไม่ดี แต่ที่เงียบ ๆ ยามค่ำคืนแบบนี้สามหนุ่มสระเอก็ยังได้ยินเสียง ร้องเรียกลูกพี่ที่อยู่ด้านหน้าอีกแล้ว
“พี่เชน...”
“อะไรอีกว่ะ ยังเดินได้ไม่ถึงไหนเลย” หนุ่มผมเสยหันไปว่า
“พี่ได้ยินเสียงไหม” เอถาม
“ได้ยินสิ หูไม่ได้ตึง แกพูดฉันได้ยินอยู่แล้ว”
“ไม่ใช่พี่ ผมหมายถึงเสียง..ผะ..คุกกี้”
“คุกกี้บ้านแกดิมีเสียง ตลกล่ะ” เชนทำทีจะไม่สนใจก้าวเดินต่อ
“ไม่ใช่สิพี่ ผมหมายถึงเสียง.... “ เอเว้นช่วงพูดอีกหน่อย “คุกกี้ไง”
“คุกกี้อะไร” เชนทวนคำ แต่พอนึกถึงที่พวกสามสระเอตกลงเรื่องการพูดถึงผีกันไว้ก็นึกออก “ออกหมายถึงเสียงคุกกี้นั่นน่ะหรือ”
“ใช่พี่” เอพยักหน้าหงึก ๆ “เสียงมาจากไหน”
เชนมองหน้าทั้งสาม นิ่งครู่หนึ่ง
“พวกแกนี่จริง ๆ เลย หัดตั้งใจเรียนวิทยาศาสตร์กันบ้างสิ เสียงก็มาจากการสั่นสะเทือนไง”
เจอคำตอบวิทยาศาสตร์สวนมาอีกแล้ว เอพยายามจะถามลูกพี่ต่อ แต่อับจนถ้อยคำไม่รู้จะพูดอะไร ยังดีที่เคเป็นหน่วยกล้าตายถามลูกพี่ตัวเองขึ้นมาแทนว่า
“ไม่ใช่สิพี่ เสียงดังเหมือนคนวิ่งกับเสียงหัวเราะของผี พี่ไม่ได้ยินเหรอ”
เอกับเจหันขวับมองหน้าเคทันที เคทวนนึกถึงที่พูดว่ามีอะไรผิดหรือเปล่า
“...เสียงคุกกี้”
“ไม่ทันแล้ววุ้ยเค” เอกับเจสวนคำใส่เคไป
“เสียงพวกนี้น่ะหรือ...” เชนเอ่ยต่อ “ก็ไม่มีอะไรนี่ บ้านมันเก่าแบบนี้ เราเดินเข้ามามันก็เสียงบ้าง ยิ่งร้าง ๆ แบบนี้ อาจจะเป็นเสียงหนูร้องก็ได้”
“แต่หนูอะไรหัวเราะเหมือนเด็ก”
“หนูทำได้ไง
!” เชนเล่นมุกตอบกลับเสียเลย “เลิกคิดมากเลย เดินตามต่อเร็ว ๆ”
(มีต่อ)
นักเลงล่าวิญญาณ - ตอนที่ 1 : บ้านผีสิง
ตอนที่ 1 : บ้านผีสิง
ชายหนุ่มผมเสยเงยหน้ามองด้านบน
เมื่อเอาไฟฉายส่องไปตาม ภาพเพดานของบ้านปรากฏในคลองสายตาของเขา เพดานบ้านเต็มไปด้วยยักไย่ ไร้การดูแลและเก่าแก่เกินใครจะมาอยู่ได้
“เห็นไหมไม่เห็นมีอะไร กลัวกันไปได้” เขาหันไปบอก ชายหนุ่มวัยเดียวกันอีกสามคนที่อยู่ด้านหลัง
“แต่พี่เชน... บรรยากาศมันน่ากลัวนะ เมื่อกี้ผมเห็นอะไรแว่บ ๆ ด้านบนจริง ๆ ” หนึ่งในสามที่เกาะแขนกันเองอยู่พูดขึ้นมา
“ไหนว่ะ นี่ก็ส่องให้แกเห็นแล้ว แค่ยักไย่เอง ทำกลัวอยู่ได้ไอ้เจ” หนุ่มผมเสยตอบ
“แต่...” เจพยายามพูดต่อ แต่เขาคงนึกข้ออ้างอื่นไม่ถูก
“มา ๆ รีบเดินตามมาเลย ยังต้องตรวจสอบอีกเยอะ”
หนุ่มผมเสยที่น่าจะเป็นหัวหน้าทั้งสามก้าวเดินต่ออย่างไม่สนใจ สามขี้กลัวเลยต้องรีบตามติดไม่ห่าง
บ้านที่พวกเขามานั้นเป็นบ้านสองชั้นที่รกร้างไร้ผู้คน รอบบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ขึ้นขวางทางไม่มีคนดูแล หนุ่มผมเสยถีบประตูเข้ามาข้างในอย่างไม่เกรงกลัว ทั้งที่ลูกน้องทั้งสามก็คอยห้ามไม่ให้ยุ่งแล้ว
“พี่เชนจะเอาที่นี่เป็นฐานของแก๊งเราจริง ๆ เหรอ” คราวนี้ เอ หนึ่งในสามที่เกาะตามหนุ่มผมเสยมาเอ่ยถามเสียงสั่น
“อ่ะแน่นอน ที่ออกจะกว้าง แถมไม่มีใครอยู่อีก ถ้าเราจัดการให้มันสะอาดเสียหน่อย ใช้เป็นฐานทัพของแก๊งเราได้เลย” เชนตอบ
เอมองลูกพี่ของเขาที่สีหน้าดูสนุกสนานมากกว่าจะกลัว แล้วค่อย ๆ พูดเสียงสั่นว่า
“พี่ไม่กลัวผีเหรอ...”
ปึง!!
ยังไม่ทันที่เอ่ยได้ครบประโยค ประตูบ้านที่เชนถีบจนเปิดออกก็ปิดเองเสียงดัง!
เฮ้ย!!!
สามหนุ่มลูกน้องร้องเสียงหลงพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ขนตามร่างกายของพวกเขาชูชันตอบรับ ร่างกายสั่นเทาเพิ่มขึ้นอีก
แล้วอีกคนในสามก็พูดขึ้นมาว่า
“เอ ฉันบอกแล้วไงอย่าพูดคำว่าผี เวลาเรียกให้เรียกว่าคุกกี้”
“เออ แต่ที่นายพูดก็มีคำว่าผีเหมือนกันแหละเค” เอเถียงกลับ
“ตอนนี้นายก็พูดคำว่าผีอีกแหละ อย่ามาว่าฉัน” เคยังสวนคำทันที
“พวกแกก็พูดคำว่า ผี กันทั้งสองคนแหละ” เจผสมโรง แต่เขาเองก็พูดคำว่าผีเหมือนกัน
“แกก็ด้วย!” เอกับเคหันมาพูดสวนใส่เจพร้อมกัน
“เงียบได้แล้วโว้ยพวกแก... ไม่มีผะ...คุกกี้สักตัวเลยเห็นไหม” เชนหันไฟฉายส่องไปทางประตู แล้วบอกกับทั้งสาม เขายังไม่พลาดพูดคำว่า ผี ออกจากปาก “ก็แค่ลมมันพัดเท่านั้นแหละ อย่าคิดมาก”
สามหนุ่มสระเอมองหัวหน้าแก๊งของเขา ดูเหมือนลูกพี่ไม่ได้กลัวการที่ประตูปิดเองแบบนี้เลยแม้แต่น้อย
“แล้วมันมีลมได้ไงล่ะพี่เชน” เจเอ่ยถาม
เชนหันมาตอบหน้าเข้ม
“ลมเกิดจากอากาศที่มีการเคลื่อนที่จากความแตกต่างของความดันอากาศ โดยจะพัดจากที่มีความดันอากาศสูงไปที่มีความดันอากาศต่ำไง แค่นี้ไม่รู้อีก คราวหลังตั้งใจเรียนวิทยาศาสตร์ด้วยนะ”
“ผมหมายถึง...” เจพยายามจะถามต่อ แต่เจอลูกพี่สวนด้วยข้อมูลทางวิทยาศาสตร์แบบนี้ ก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรแล้ว
เชนยังเดินนำหน้าทั้งสามอย่างไม่กลัว
แต่แล้วก็มีเสียงดังขึ้นอีก
คราวนี้คล้ายเสียงคนวิ่งไปวิ่งมา แถมมีเสียงหัวเราะคิกคักเบา ๆ เหมือนเด็กหัวเราะอีกด้วย
ต่อให้ประสาทหูไม่ดี แต่ที่เงียบ ๆ ยามค่ำคืนแบบนี้สามหนุ่มสระเอก็ยังได้ยินเสียง ร้องเรียกลูกพี่ที่อยู่ด้านหน้าอีกแล้ว
“พี่เชน...”
“อะไรอีกว่ะ ยังเดินได้ไม่ถึงไหนเลย” หนุ่มผมเสยหันไปว่า
“พี่ได้ยินเสียงไหม” เอถาม
“ได้ยินสิ หูไม่ได้ตึง แกพูดฉันได้ยินอยู่แล้ว”
“ไม่ใช่พี่ ผมหมายถึงเสียง..ผะ..คุกกี้”
“คุกกี้บ้านแกดิมีเสียง ตลกล่ะ” เชนทำทีจะไม่สนใจก้าวเดินต่อ
“ไม่ใช่สิพี่ ผมหมายถึงเสียง.... “ เอเว้นช่วงพูดอีกหน่อย “คุกกี้ไง”
“คุกกี้อะไร” เชนทวนคำ แต่พอนึกถึงที่พวกสามสระเอตกลงเรื่องการพูดถึงผีกันไว้ก็นึกออก “ออกหมายถึงเสียงคุกกี้นั่นน่ะหรือ”
“ใช่พี่” เอพยักหน้าหงึก ๆ “เสียงมาจากไหน”
เชนมองหน้าทั้งสาม นิ่งครู่หนึ่ง
“พวกแกนี่จริง ๆ เลย หัดตั้งใจเรียนวิทยาศาสตร์กันบ้างสิ เสียงก็มาจากการสั่นสะเทือนไง”
เจอคำตอบวิทยาศาสตร์สวนมาอีกแล้ว เอพยายามจะถามลูกพี่ต่อ แต่อับจนถ้อยคำไม่รู้จะพูดอะไร ยังดีที่เคเป็นหน่วยกล้าตายถามลูกพี่ตัวเองขึ้นมาแทนว่า
“ไม่ใช่สิพี่ เสียงดังเหมือนคนวิ่งกับเสียงหัวเราะของผี พี่ไม่ได้ยินเหรอ”
เอกับเจหันขวับมองหน้าเคทันที เคทวนนึกถึงที่พูดว่ามีอะไรผิดหรือเปล่า
“...เสียงคุกกี้”
“ไม่ทันแล้ววุ้ยเค” เอกับเจสวนคำใส่เคไป
“เสียงพวกนี้น่ะหรือ...” เชนเอ่ยต่อ “ก็ไม่มีอะไรนี่ บ้านมันเก่าแบบนี้ เราเดินเข้ามามันก็เสียงบ้าง ยิ่งร้าง ๆ แบบนี้ อาจจะเป็นเสียงหนูร้องก็ได้”
“แต่หนูอะไรหัวเราะเหมือนเด็ก”
“หนูทำได้ไง
(มีต่อ)