เราอยู่ม.6ค่ะ เป็นปีที่ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งการสอบครั้งใหญ่ของเรากำลังจะมาถึงในอีก2อาทิตย์
แต่ตั้งแต่เราอายุ14 พ่อเรามีเมียน้อย แม่เราจากคนอารมณ์ดีก็กลายเป็นคนขี้ระแวงจากเหตุการณ์นั้น แม่ทำงานหนักและเครียดมาก เรารู้ดี แต่บางทีหรืออาจเกือบทุกที แม่ชอบเอาอารมณ์ที่หงุดหงิดจากที่ทำงานมาลงที่เรา หรือเอาไปลงที่พ่อ บางทีเรื่องไม่ได้มีอะไรเลย แม่เราก็คิดแล้วคิดอีก คิดจนมันมีอ่ะค่ะ
แม่ทะเลาะกับพ่อแทบทุกวัน ทะเลาะทีเสียงจะดังมากๆ แล้วใช้เสียงปรี๊ดๆ แบบฟังแล้วปวดหูมากอ่ะค่ะ เราทำใจสงบอ่านหนังสือเงียบๆไม่ได้เลย
บางทีเราก็อยากให้เค้าเลิกๆกันไปซะ แต่ก็ไม่เลิกซักที เราอยู่ในเหตุการณ์บ้านเป็นไฟมาตลอด เราก็ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว
จากเราที่เคยเป็นเด็กมั่นใจในตัวเอง ยิ้มแย้ม เข้ากับคนอื่นได้ดี เรากลายเป็นคนเก็บตัว ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอผู้คน ยิ้มยาก
มันก็จำเป็นที่ต้องไปโรงเรียนใช่มั้ยคะ แต่แต่ละวันที่เราไปโรงเรียน ที่เรายิ้มแย้ม เล่นกับเพื่อนคือเราอึดอัดมากๆ เหมือนอยู่คนเดียวทั้งๆที่ก็มีเพื่อนเยอะ เราไม่ได้มีปัญหากับเพื่อน แต่ปัญหามันอยู่ที่ตัวเรา จิตใจเรามันผิดปกติหรือเปล่า เราคิดถึงแต่เรื่องที่พ่อแม่ทะเลาะกันตลอดเวลา มันเหมือนมีคนเปิดreplayให้เราฟังซ้ำๆในหู จนเราก็คิดว่าหรือเราควรไปปรึกษาจิตเเพทย์ แต่ก็ไม่กล้าบอกแม่อ่ะค่ะ
แม่เข้าใจมาตลอดว่าเราเป็นเด็กปกติ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่แผลในใจเรามันมีเยอะมาก เราเคยคิดถึงขั้นอยากฆ่าตัวตายเลยด้วยซ้ำ
เวลาเราทพเลาะกับแม่ แม่จะตีค่าไปแล้วว่าเราทำแบบนี้ๆ เราคิดไม่ดีๆ แต่พอเราเถียงเค้าก็บอกว่าไม่ใช่ เราไม่ได้เป็นแบบที่เราอธิบาย เราเป็นแบบที่เค้าคิดว่าเราเป็น จนหลังๆมาเราไม่เถียงแล้ว อยากคิดอะไรก็คิดไปเลย เราเงียบอย่างเดียว
จากเด็กที่เคยเคารพแม่เราก็เริ่มไม่เคารพ การกระทำเราอาจกลัวเค้าแต่ใจจริงๆเราไม่มีให้เค้าเลย แต่นอกเหนือจากเรื่องอารมณ์โกรธ อารมณ์หงุดหงิด เค้าให้เราเยอะมาก เรื่องเรียนอะไรก็ซัพพอร์ตเต็มที่ จนบางทีเราก็คิดว่าเราอกตัญญูไปรึเปล่าที่คิดไม่ดีกับเค้า
เราคิดอยากออกจากบ้านทุกวันไม่ใช่แบบออกไปเที่ยวนะคะ ออกแบบออกไปเลยอ่ะค่ะ ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว เราควรทำไงดี หรือเราควรไปพบจิตแพทย์จริงๆดีคะTT