เราอายุ20ค่ะ มีหลานอยู่คนนึงเป็นลูกของพี่สาวแท้ๆ หลานเราเป็นผญ.ตอนนี้ก็เรียนอยู่ป.4 แต่ด้วยความที่อายุเรากับหลานห่างกัน10ปีจึงมองดูเหมือนเป็นพี่น้องกัน หลานเราก็พูดจากับเราแบบเล่นๆเหมือนเป็นเพื่อนซึ่งเราเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังเรื่องของสถานภาพในครอบครัว คือเราเป็นน้า หลานก็ควรพูดดีๆกับเรา แต่นี่ไม่เลยค่ะ พูดจากับเราก็ไม่มีหางเสียง แถมชอบมาเจ๊าะแจ๊พูดไรงี้ซึ่งบางครั้งเราก็คิดว่าทำไมต้องมาพูดกับเราเหมือนคุบกับเพื่อนด้วย นี่เราโตกว่ามันนะ เวลาเราทำไรพลาดงี้ก็มาหัวเราะเยาะเราเหมือนที่พี่(แม่ของเขา)ชอบมาหัวเราะ แล้วพูดเยาะเย้ยเรา เวลาเราจะสอนไรหลาน มันก็จะไม่ฟังหาว่าเราว่ามันแล้วกระทืบเท้าเดินออกไป คือมันถูกตลอด เราทนไม่ไหวเกือบตีมันหลายรอบแล้ว แต่ทุกคนในบ้านรวมถึงพี่ต่างบอกเราว่าทั้งคู่ก็โตแล้วยังทะ้ลาะกันเป็นเด็กไปได้ คือเราก็คิดนะ...เพราะโตแล้วไง เราเองก็เป็นน้านะ มีสิทธิจะสั่งสอนมันเหมือนกัน พอเราบอกเหตุผลไปว่าก็หลานเขาดื้อกับเรา คือเหมือนไม่เคารพรักในตัวเราซึ่งเด็กควรทำ แล้วมันต้องเป็นกับเราคนเดียวตลอด กับผู้ใหญ่คนอื่นรวมคนในบ้านด้วยมันก็ดูเป็นเด็กฉลาด พูดเพราะมีหางเสียง น่าเอ็นดู ทุกครั้งที่เกิดเรื่องเราก็น้อยใจนะว่าทำไมกลายเป็นเราที่ผิดตลอดเลย เราจะสั่งสอนมัน ดันกลายเป็นว่าทุกคนมองเราทะเลาะกันแบบอีกฝ่ายก็ต้องแพ้ไปข้างเหมือนเด็กๆ คหสต.เราคิดว่ามันเป็นการให้ท้ายกันชัดๆ คือตามใจเด็กทุกอย่าง เรายังแอบไปนั่งร้องไห้หลายครั้งเลย นี่เรามีดีไรมั้ยในชีวิตนี้ หลานมันถึงไม่เคารพเรา คนในครอบครัวก็มองเราเป็นเด็กตลอด ทำไมๆๆ สรุปใครถูกใครผิดกันแน่