เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก อึนๆ เสียใจ ปลาบปลื้มใจที่ได้รับมอบหมายหน้าที่อันทรงเกียรติ
  เนื่องจากเราเป็นข้าราชการทหาร เมื่อวานตอนเที่ยง ขณะกำลังจัดเตรียมพื้นที่ถวายความอาลัยในหน่วยงานพี่ที่ทำงาน มาถามว่า มีชุดขาวมั้ย (เนื่องจากเรามาช่วยราชการ อาจไม่ได้นำชุดเครื่องแบบมาครบ) เรารีบตอบทันทีว่ามี  พี่เลยบอกว่าพร้อมบ่ายโมงครึ่งนะ ที่วัดประจำจังหวัด ต้องประจำจุดรับขันสรงน้ำในพีธี

   เรารีบกลับที่พักเพื่อเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว พร้อมคิดในใจว่า เราจะทำได้หรือไม่ ต้องนั่งกับพื้นหรือไม่ ถ้าทำไม่ได้ล่ะ  แต่ความคิดอีกด้าน เราก็คิดว่าวันนี้ขอทำหน้าที่ให้ดีที่สุด  เหตุผ,ที่คิดเช่นนั้นเพราะ  เดิมเราป่วยมีโรคประจำตัว  เราแทบไม่นั่งกับพื้น เพราะลุกลำบาก  ไม่เคยนั่งคุกเข่ามามากกว่า ๑๐ ปี  แต่ครั้งนี้เราต้องทำได้ ทำเพื่อพระองค์ท่าน  ให้สมกับคำว่า  ทหารของพระราชา แม้ว่าเราจะเป็นผู้หญิง

   เมื่อถึง พิธี ที่จัดขึ้นที่วัดศรีโคมคำ  จ.พะเยาพี่ที่ร่วมงานถามย้ำอีกครั้งว่าไหวมั้ย  ไม่อย่างนั้นจะได้ขอเปลี่ยนตัว เราตอบทันทีว่าไหว  ในใจเราคิดอย่างเดียวว่าต้องทำได้  ไม่คิดถึงเข่าที่เสื่อม  ไม่คิดถึงว่านั่งคุกเข่าเป็นชั่วโมงจะเกิดอะไรขึ้น  เราเชื่อมั่นเหลือเกินว่า เราจะปฏิบัติหน้าที่นี้ให้ลุล่วงจนได้

   เมื่อพิธีเริ่มขึ้น  เราเป็นผู้รับขันน้ำที่ใช้สรงน้ำจากผู้ร่วมพีธี   มีผู้ร่วมพีธีมากมายทั้งข้าราชการ  ข้าราชการท้องถิ่น  ทหาร  ตำรวจ และประชาชน  เรานั่งคุกเข่าร่วมชั่วโมง เมื่อหมดผู้ร่วมพีธีที่สวมเครื่องแบบปกติขาวแล้ว  จึงเปลี่ยนอิริยาบทเป็นพับเพียบ เมื่อเสร็จพิธี น่าแปลก คาดว่ามาจากความตั้งใจแน่วแน่ของเรา เราสามารถลุกและเดินได้เป็นปกติ (เมื่อก่อนหากนั่งกับพื้นพอลุกขึ้นต้องใช้เวลาพอควรที่จะก้าวเดิน)

   ขณะปฏิบัติภารกิจนี้ เราตั้งใจจะเป็นทหารที่ดี ปฏิบัติและดำเนินชีวิตตามแนวทางท่าน จะยึดมั่นในคุณธรรม ในการปฏิบัติหน้าที่  และจะดำเนินโครงการต่างๆตามแนวพระราชดำริท่าน  
    

         สถิตย์อยู่ในใจตราบนิจนิรันด์
น้อมสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้นอันหาที่สุดมิได้
                                                  ข้าพระพุทธเจ้า
                                             แอบเข้ามาส่องเฉยๆ


ปล.ขออนุญาตบอกเล่าและเก็บประสบการณ์