หากเราจะปฏิบัติกรรมฐาน(เน้นปฏิบัติ) มีความจำเป็นมากไหมคะที่เราต้องรู้หลักธรรม(ที่เป็นศัพท์ยาก) ถ้าจะมุ่งปฏิบัติอย่างเดียวเลย คือมุ่งสู่หัวใจสำคัญ เราจะสามารถบรรลุธรรม สู่นิพพานได้หรือเปล่าคะ

คำศัพท์ยากๆที่เราหมายถึง เช่น
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ทุกข์  :  ความทุกข์ แบ่งออกเป็น ๒ กลุ่มใหญ่ๆ ดังนี้ คือ
         ๑.  สภาวทุกข์  คือ ทุกข์ประจำสภาวะ
                        ๑.๑  ชาติทุกข์ แปลว่า “ความเกิดเป็นทุกข์”  
                        ๑.๒  ชราทุกข์  แปลว่า  “ความแก่ชราเป็นทุกข์”  
                        ๑.๓  มรณทุกข์  แปลว่า  “ทุกข์คือความตาย”  
         ๒.  ปกิณณกทุกข์  หมายถึง  ความทุกข์ที่จรมาจากที่อื่นโดยเกิดขึ้นเป็นครั้งคราว ตามเหตุการณ์และสิ่งแวดล้อมของชีวิต
                        ๒.๑  โสกะ   ความเศร้าใจ ความเสียใจ
                        ๒.๒  ปริเทวะ  ความรำพึงรำพรรณบ่นท้อ  
                        ๒.๓  ทุกขะ   ความไม่สบายกายเพราะเจ็บป่วย
                        ๒.๔  โทมนัสสะ  ความน้อยใจ ความไม่สบายใจ
                        ๒.๕  อุปายาสะ  ความคับใจ ความตรอมใจ
                        ๒.๖  อัปปิยสัมปโยคะ  ประสบสิ่งไม่เป็นที่รักแล้วไม่ชอบใจ
                        ๒.๗  ปิยวิปปโยคะ  ความพลัดพรากจากสิ่งที่รัก
                        ๒.๘  อิจฉตาลาภะ  ความผิดหวังไม่ได้สิ่งที่ตนอยากได้ "

ถ้าเป็นเด็กเขาอาจจะรู้แค่ว่า หกล้มเจ็บเป็นทุกข์ อยากได้ขนมแต่ไม่ได้เป็นทุกข์ อยากกลับบ้านแต่รถโรงเรียนมาช้าก็เป็นทุกข์ แล้ววันหนึ่งเขาก็จะชัดแจ้งเองว่าทั้งหมดนั่นแหละเป็นทุกข์ ก็ไม่อยากทุกข์แล้วทำยังไงดี ไปถามแม่ไม่อยากทุกข์ให้ทำยังไง? เด็กซึ่งอาจจะไม่เข้าใจ ไม่จำคำศัพท์ยากๆ เราแค่บอกเขาว่า ให้ไปนั่งสมาธิแบบนี้น่ะ ตามดูลมหายใจแบบนี้ ถ้าเราสอนหัวใจสำคัญได้ถูกแต่ไม่สอนศัพท์ใดๆให้เขาเลย) เขารู้หัวใจสำคัญแค่นั้นและทำอย่างจริงจัง แบบนี้เขาจะเข้าสู่นิพพานได้หรือไม่?

ปล. เราเพิ่งเริ่มปฏิบัติค่ะ อย่างง่ายๆตามดูกายดูใจในชีวิตประจำวัน อย่างมากสุดให้วันละสองชั่วโมงสำหรับการนั่งสมาธิและสวดมนต์ แต่จะยังไม่ค่อยได้ศึกษาแบบลึกซึ้งจริงจังแนวทฤษฎี
ขอบคุณมากๆค่ะ ^^