การประชุม ACD  ในประเทศไทยเพิ่งเสร็จสิ้นไป
ทำให้ผมเกิดความคิดหยิบเรื่อง ACD  มาเป็นประเด็นตั้งกระทู้

ชีวิตคนเรานั้น  ไม่ว่าในชีวิตส่วนตัว หรือในฐานะบุคคลสาธารณะ
สิ่งที่ผู้คนจะจดจำนึกถึง  จะมีอยู่สองอย่าง  คือ   สิ่งที่คุณเป็น  กับ  สิ่งที่คุณทำ

โลกจดจำฮิตเลอร์ได้ใน สิ่งที่เขาทำ  

โลกจดจำนีล อาร์มสตรองได้ใน สิ่งที่เขาเป็น  




ACD  ริเริ่มจากก้อนมันสมองของทักษิณ  ชินวัตร
นี่คืออีกสิ่งหนึ่งที่เขาทำ  (อันหมายถึงการกระทำที่เป็นรูปธรรม)

สิ่งที่ประชาชนจดจำทักษิณได้   ก็คือ สิ่งที่เขาทำ

ผมมองว่าต่างจากบุคคลสาธารณะคนอื่น ๆ  ที่ประชาชนจดจำในสิ่งที่เป็น  มากกว่าสิ่งที่ทำ

เมื่อเอ่ยชื่อ ชวน  หลีกภัย  ภาพจำในหัวของผู้คนก็คือ  สิ่งที่นายชวนเป็น
มากกว่าจะนึกถึงสิ่งที่นายชวนทำ  (เพราะหายากมาก)



บุคคลสาธารณะหลายคน   ถูกอ้างในสิ่งที่เป็น แล้วถูกยกย่องเชิดชู
แต่เมื่อพิจารณาถึงในสิ่งที่ทำว่าเป็นอย่างคำยกย่องเชิดชูไหม  กลับไม่มี  หรือมีน้อยมาก

โฆษณาชวนเชื่อทั้งนั้น

สำหรับทักษิณ  แม้เขาจะถูกวาดภาพให้เป็นผี  เป็นปีศาจ  เป็นซาตาน
ผู้คนกลับไม่จดจำภาพเหล่านั้น  

แต่จดจำในสิ่งที่ทักษิณทำมากกว่า
สิ่งที่ทักษิณทำ  ประชาชนชื่นชอบ    สิ่งที่ทักษิณเป็น ประชาชนยอมรับ

ด้วยเหตุนี้  สิบปีแล้ว   ผู้คนก็ยังไม่ลืมทักษิณ



สำหรับคนบางคน
สิ่งที่เป็น  ผู้คนก็ไม่อยากจดจำ     สิ่งที่ทำ  ผู้คนก็จดจำได้แต่เรื่องแย่ ๆ

เรื่องดี ๆ  คงจะมีในหนังสืองานศพเท่านั้น




ในราชดำเนิน
สำหรับผม  สิ่งที่เป็น ก็คือ หล่อ    สิ่งที่ทำ ก็คือ น่ารัก

นี่คือความจริง  ไม่ใช่บทสรรเสริญในหนังสืองานศพ

จบ