ละครเรื่องข้าบดินทร์ คือละครน้ำดี ที่ใครต่อใคร ต่างชมเชยในความกล้าหาญ ความรักชาติ ความเสียสละ และทำประโยชน์ต่อแผ่นดิน
นั่นคือสิ่งที่น่าเชิดชูชื่นชม ในเผ่าพันธุ์ไทยของเรา ที่มีผู้เสียสละ กล้าหาญ และรักชาติ เช่นคุณ เหม หรือหลวงบดินทร์ อนุชนคนรุ่นหลัง ควรคิดถึงท่าน ด้วยความเคารพเชิดชูยกย่องสรรเสริญ
แต่สิ่งหนึ่งที่หลายคนไม่ควรลืม และไม่ควรมองข้ามมันไปก็คือ การใส่ร้ายป้ายสี ที่ไม่ว่ายุคไหนสมัยไหน คนชั่วมันก็สามารถ ใส่ร้ายป้ายสี กลั่นแกล้งทำลาย โดยปราศจากความจริง
ในเรื่อง พระยาบริรักษ์ ซึ่งเป็นบิดาของ เหม ถูกกลั่นแกล้งใส่ร้ายป้ายสี ทำลายจนต้องถูกปลดไปเป็น ตะพุ่นหญ้าช้าง อยู่ในป่า และตายไปในที่สุด !
นี่คือประวัติศาสตร์ ชนชาติไทย ที่ให้คนไทยรุ่นหลัง ได้รำลึกถึงคุณงามความดี ของบรรพุรุษไทย ที่เสียสละเพื่อบ้านเมือง อย่างน่าเคารพบูชาเป็นอย่างยิ่ง
แต่ก็มี คนชั่ว ที่คอยจ้องทำลายบ้านเมือง และเมื่อมันจวนตัว มันจะใช้วิธีทำลายคนดี ใส่ร้ายป้ายสี กลั่นแกล้ง นี่คือสิ่งที่ชั่วช้า ที่มีมาทุกยุคทุกสมัย แม้มาถึงยุค ปัจจุบัน เราจะเห็นว่า คนชั่วจะคอยหาทางใส่ร้ายป้ายสี ใครต่อใครเพื่อมันจะได้ประโยชน์ มีให้เห็นจนวันนี้
ดังนั้นเมื่อดูประวัติศาสตร์ อย่าหลงคิดแต่เรื่องดี ชื่นชมสรรเสริญ ยกย่องคนดี เพียงอย่างเดียว แต่เราควรเรียนรู้ถึงพฤติกรรมของคนชั่ว ที่คอยจ้องแต่จะทำลายทำร้ายคนดี กลั่นแกล้ง ป้ายสี จนคนดีถูกทำลายไป มันน่าเจ็บใจ น่าเสียดาย ที่คนไม่ผิด แต่ถูกกลั่นแกล้งใส่ร้ายป้ายสี และโยนความผิดให้ และถูกทำลายไป เราในฐานะประชาชน จะปล่อยให้ประวัติศาสตร์ ชนชาตินี้ วนเวียนเหมือนเรื่องเก่าๆ ที่เคยเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เราก็ไม่เคยคิดจะจดจำหรือแก้ไข
คนชั่วก็ยังย่ามใจ กี่ยุคกี่สมัย ก็ยังใช้วิธีทำลายกันด้วยความสกปรกเช่นนี้ คิดแล้วทำให้ความภูมิใจในสายเลือดเผ่าพันธุ์ไทย น้อยลงทุกที ทำไมสังคมไทยยอมให้ คนดีถูกทำลาย ทั้งๆที่ก็รู้ ทั้งๆที่ก็เห็นจนเต็มทั้งสองตา ว่ามันใส่ร้ายป้ายสีกัน อย่างชัดๆ ได้แต่ทำตาปริบๆนี่หรือความภูมิใจในเผ่าพันธุ์ไทย ขี้ขลาด หรือเห็นแก่ตัว !!
ข้าบดินทร์ คุณเหม ความกล้าหาญ ความรักชาติ ที่น่ายกย่องสรรเสริญ แต่ ? !!!
นั่นคือสิ่งที่น่าเชิดชูชื่นชม ในเผ่าพันธุ์ไทยของเรา ที่มีผู้เสียสละ กล้าหาญ และรักชาติ เช่นคุณ เหม หรือหลวงบดินทร์ อนุชนคนรุ่นหลัง ควรคิดถึงท่าน ด้วยความเคารพเชิดชูยกย่องสรรเสริญ
แต่สิ่งหนึ่งที่หลายคนไม่ควรลืม และไม่ควรมองข้ามมันไปก็คือ การใส่ร้ายป้ายสี ที่ไม่ว่ายุคไหนสมัยไหน คนชั่วมันก็สามารถ ใส่ร้ายป้ายสี กลั่นแกล้งทำลาย โดยปราศจากความจริง
ในเรื่อง พระยาบริรักษ์ ซึ่งเป็นบิดาของ เหม ถูกกลั่นแกล้งใส่ร้ายป้ายสี ทำลายจนต้องถูกปลดไปเป็น ตะพุ่นหญ้าช้าง อยู่ในป่า และตายไปในที่สุด !
นี่คือประวัติศาสตร์ ชนชาติไทย ที่ให้คนไทยรุ่นหลัง ได้รำลึกถึงคุณงามความดี ของบรรพุรุษไทย ที่เสียสละเพื่อบ้านเมือง อย่างน่าเคารพบูชาเป็นอย่างยิ่ง
แต่ก็มี คนชั่ว ที่คอยจ้องทำลายบ้านเมือง และเมื่อมันจวนตัว มันจะใช้วิธีทำลายคนดี ใส่ร้ายป้ายสี กลั่นแกล้ง นี่คือสิ่งที่ชั่วช้า ที่มีมาทุกยุคทุกสมัย แม้มาถึงยุค ปัจจุบัน เราจะเห็นว่า คนชั่วจะคอยหาทางใส่ร้ายป้ายสี ใครต่อใครเพื่อมันจะได้ประโยชน์ มีให้เห็นจนวันนี้
ดังนั้นเมื่อดูประวัติศาสตร์ อย่าหลงคิดแต่เรื่องดี ชื่นชมสรรเสริญ ยกย่องคนดี เพียงอย่างเดียว แต่เราควรเรียนรู้ถึงพฤติกรรมของคนชั่ว ที่คอยจ้องแต่จะทำลายทำร้ายคนดี กลั่นแกล้ง ป้ายสี จนคนดีถูกทำลายไป มันน่าเจ็บใจ น่าเสียดาย ที่คนไม่ผิด แต่ถูกกลั่นแกล้งใส่ร้ายป้ายสี และโยนความผิดให้ และถูกทำลายไป เราในฐานะประชาชน จะปล่อยให้ประวัติศาสตร์ ชนชาตินี้ วนเวียนเหมือนเรื่องเก่าๆ ที่เคยเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เราก็ไม่เคยคิดจะจดจำหรือแก้ไข
คนชั่วก็ยังย่ามใจ กี่ยุคกี่สมัย ก็ยังใช้วิธีทำลายกันด้วยความสกปรกเช่นนี้ คิดแล้วทำให้ความภูมิใจในสายเลือดเผ่าพันธุ์ไทย น้อยลงทุกที ทำไมสังคมไทยยอมให้ คนดีถูกทำลาย ทั้งๆที่ก็รู้ ทั้งๆที่ก็เห็นจนเต็มทั้งสองตา ว่ามันใส่ร้ายป้ายสีกัน อย่างชัดๆ ได้แต่ทำตาปริบๆนี่หรือความภูมิใจในเผ่าพันธุ์ไทย ขี้ขลาด หรือเห็นแก่ตัว !!