เรื่องสั้น

ยังไม่มีคำลา

เพทาย


วันนั้นเขาคิดถึงเธอมาก
มากกว่าที่เขาเคยคิดถึงเธอมาเป็นประจำทุกวัน

เขาเคยคิดถึงเธอ ก่อนที่จะแต่งตัวออกจากที่พักไปทำงาน
ซึ่งจะต้องแวะกินอาหารเช้าที่ร้านของเธอ
เขากินอาหารพร้อมกับมองตามอิริยาบถของเธอไปทั่วร้าน

แม้เธอจะยิ้มกับลูกค่าคนอื่น ๆ หรือทักทายอย่างสนิทสนม
ซึ่งไม่ต่างไปจากยิ้ม และการทักทายที่ให้แก่เขา

แต่เขารู้สึกว่าสิ่งที่เขาได้รับเป็นพิเศษกว่าที่คนอื่นได้รับ
จนเขาอิ่มใจไปทั้งวัน

เขาเคยคิดถึงเธอ ก่อนที่จะออกจากที่ทำงานกลับที่พักเมื่อถึงเวลาเย็น
ซึ่งจะต้องแวะกินอาหารเย็นที่ร้านของเธอ
เขากินอาหารที่แม้จะเป็นของก้นหม้อ ก้นถาด เพราะเธอกำลังจะปิดร้านอยู่แล้ว

เขากินอาหารพร้อมกับมองตามอิริยาบถของเธอ ที่เธอเก็บอุปกรณ์การค้าขายของเธอ
รวบรวมไปให้ลูกจ้างล้างเช้ดทำความสะอาด

แล้วก็กลับมานอนอิ่มใจไปทั้งคืน

แตวันนั้นก่อนจากร้านกลับมาที่พัก เธอยื่นซองให้เขาใบหนึ่ง
ไม่มีชื่อของเขาจ่าหน้า เพราะเธอไม่รู้จักชื่อของเขา
แต่มันก็ไม่ใช่ซองเรี่ยรายทอดผ้าป่า หรือกฐิน ที่เคยได้รับเป็นประจำ

มันเป็นบัตรเชิญงานแต่งงานของเธอเอง
กับเจ้าบ่าวผู้โชคดี ซึ่งเขาเคยเห็นหน้า
ก่อนที่เขาจะออกจากร้านของเธอเข้าไปในที่ทำการธนาคาร
ซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างไกลจากร้านของเธอ

เพราะเขาเป็นพนักงานชั้นผู้น้อย ทำงานอยู่ในสำนักงานนั้นมานาน

เขาวางบัตรเชิญนั้นไว้บนหมอนสีคล้ำของเขา
ถอดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้น ที่เต็มไปด้วยฝุ่นและดินทรายออกสะบัด แล้วพาดไว้ที่ราวตากผ้า
เขาคิดว่าคงจะไม่ได้ไปในงานแต่งงานของเธอเป็นแน่
เขารำพึงในใจ ขณะที่เอาขันตักน้ำรดตัว ขัดล้างเหงื่อไคลที่หมักหมมมาตลอดวัน

อีกไม่ช้าเขาก็คงต้องย้ายติดตามผู้รับเหมาของเขา
ไปทำงานในตำบลอื่นที่ห่างไกลออกไป
จนเขาไม่อาจแวะมากินช้าวเช้าเย็น ที่ร้านของเธอได้อีก

เขาคงจะจากไปโดยไม่มีคำอำลาให้เธอ

และไม่มีอำลาจากเธอ.................เช่นกัน.

################