ก่อนอื่นต้องขอชี้แจงก่อนนะคะว่าเรามาแชร์เรื่องราวชีวิตแล้วก็อยากได้คำปรึกษาคะ เรื่องบางเรื่องเราไม่ได้หลงตัวเองนะคะแต่ว่าอยากจะอธิบายถึงเหตุการ์ที่มาที่ไปคะ

คือเราเป็นคนที่ตั้งแต่โตมาก็เรียนแต่โรงเรียนเล็กๆมาตลอดคะ เป็นโรงเรียนเอกชนที่จะมีเพื่อนประมาน 20คนไม่เกินในแต่ละชั้นคะ เราก็จะคบกันอยู่แค่นั้น บวกกับแม่จะห่วงเรามากคือเราจะเติบโตมาแบบ ถ้าจะไปไหนต้องมีคนไปรับไปส่งคะไม่เคยไปไหนคนเดียว วันนึงแม่เราก็ตัดสินใจส่งเราไปเรียนเมืองนอกคะ และที่สำคัญคือ โรงเรียนที่เราไปเรียนเป็นโรงเรียน private school เล็กๆ เด็กที่มาเรียนส่วนใหญ่ก็จะมีแต่เด็กฝรั่งที่มีฐานะเพราะ private school ที่เมืองนอกต้องเสียตังเรียนคะแต่ public school เรียนฟรี แรกๆเราก็มีติดต่อกับเพื่อนที่ไทยคะเพราะเราก็ยัง home sick อยู่ แต่ตามธรรมชาติ คนเราเวลาไม่ได้เจอกันนานๆ มันก็มักจะไม่มีเรื่องให้คุยคะ อาจจะมีทักทายกันตามประสา แต่เพื่อนที่ไทยเค้าก็ต้องไปมีชีวิตของตัวเอง เจอเพื่อนใหม่ๆ เข้ามหาลัยก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่ เจอหน้าเรียนด้วยกันทุกวันก็เริ่ใสนิทกันแล้วเริ่มห่างจากเพื่อนเก่าอย่างเราเป็นธรรมดาคะ เราก็เลยเริ่มห่างจากเพื่อนที่ไทยขึ้นเรื่อยๆ (ซึ่งมีไม่กี่คนเพราะอยู่โรงเรียนเล็กๆคะ)  การอยู่เมืองนอกเราก็ดันเลือกมาอยู่เมืองที่มีคนต่างชาติน้อยมากกกคะ ในโรงเรียนมีแค่เราคนเดียวที่เป็นต่างชาติ คนต่างชาติว่าหายากแล้ว คนไทยยิ่งไม่มีเลยคะ !! ไปปีแรกๆภาษาเราก็ยังไม่ได้ วันก็เลยเอาแต่เรียนๆคะไม่สนิทกับเพื่อนในโรงเรียนเลย โรงเรียนก็เล็กๆ ชั้นเราจำได้ว่ามีแค่ 20กว่าคนเองคะ ทั้งโรงเรียนมีนักเรียนไม่เกิน 200 คน เราก็เคยมีความรู้สึกเหงาคะว่าทำไมชีวิตชั้นถึงต้องขาดเพื่อน ไม่มีเพื่อนให้ค่อยเฮฮาเปิดใจได้ทุกเรื่องเหมือนคนอื่นๆเค้า เวลา high school ของเรา 4 ปีก็ผ่านไปคะ จนวันนึงเราเข้ามหาลัย เราก็ดั๊นนนได้เข้ามหาลัยที่เล็กอีกคะ แต่มหาลัยมันก็ไม่ได้เล็กขนาดนั้นแต่ถ้าเทียบกับมหาลัยอื่นก็ถือว่าเล็กคะ ส่วนใหญ่ก็จะเจอหน้าเดิมๆกันได้ง่ายๆไม่ได้มีเป็นหมื่นเป็นแสนคน ก่อนอื่นขอบอกก่อนนะคะว่าเมืองที่เราอยู่เจริญคะ แต่มันจะออกแนวคลาสสิกๆคะไม่ใช่แนวทางฝั่งตะวันออกที่จะมีแต่คนต่างชาติหาฝรั่งหัวทองแทบไม่มีเลย ช่วงเวลาในมหาลัยเราก็ดีคะ มีต่างชาติเยอะมากด้วย แต่ก็ยังไม่มีคนไทยอยู่ดีคะ ตอนนั้นภาษาเราก็ดีขึ้นมากแล้วสื่อสารอะไรได้คล่องพอสมควร แต่เข้าใจมั้ยคะว่า ถึงต่างชาติจะเยอะ แต่ส่วนใหญ่พวกเค้ามักจะคบกันเอง คนจีนก็จะเลือกคบคนจีน คนเวียดนามก็คบคนเวียดนาม ข้อดีของการเป็นคนไทยคนเดียวก็คือว่า เรามีแต่เพื่อนฝรั่งคะ แต่ถึงแม้ว่าเราจะอยู่อเมริกามานาน แต่เราไม่ได้เกิดที่นี่ บางครั้งต้องยอมรับจริงๆว่า การได้ไป hangout กับเพื่อนเอเชียด้วยกันมันรู้สึกอุ่นใจมากกว่า มันมีวัฒนธรรมเหมือนกัน คุยกันก็เข้าใจกันคะ แต่กับฝรั่ง เนื่องด้วยเราอยู่มานานเรารู้ว่านิสัยคนเอเชียกับฝรั่งต่างกันยังไง เรื่องบางเรื่องที่เราว่าคุยเล่นกันได้ แต่ถ้าเผลอไปพูดกับเพื่อนฝรั่งเค้าอาจจะมองว่าเราไม่มีมารยาทได้คะ ดังนั้นการคบกับเพื่อนฝรั่งเราเลยเป็นตัวเองไม่ได้ 100% เวลาจะคุยจะทำอะไรเราเลยครึ่งๆกลางๆคะ จึงทำให้เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนคบ แต่ไม่ใช่เพื่อนที่รุ้ใจคุยกันได้ทุกเรื่อง เรามีเพื่อนกลุ่มนึงนะคะมีกัน3-4คน เรียนคณะเดียวกันเจอหน้ากันทุกวัน แต่เพื่อนไม่ได้อยู่หอคะ เราเป็นคนเดียวในกลุ่มที่อยู่หอ ดังนั้นเวลาเราจะไปกินข้าวหรือทำอะไร ส่วนใหญ่ก็ต้องไปคนเดียวคะเพราะเพื่อนที่ไม่ได้อยู่หอ พอเรียนเสร็จเค้าก็จะแยกย้ายกลับบ้านตัวเองคะ การที่ต้องไปกินข้าวไปไหนมาไหนคนเดียวเราก็จะมีบางวันที่รู้สึกน้อยใจชีวิตตัวเองว่าทำไมเราถึงไม่มีเพื่อนสนิทซักที เวลาเราดูไอจีเพื่อนที่ไทยเพื่อนๆก็จะมีแบบไปเที่ยวที่นู่นที่นี่มีสังสรรค์
เราก็ไม่แน่ใจนะคะว่าทำไมเราถึงไม่ค่อยเจอคนที่จริงใจอยากเป็นเพื่อนกับเราทั้งๆที่เราก็อันที่จริงหน้าตาดี เรียนดี คือไม่ได้จะชมตัวเองนะคะแต่ก็เป็นสิ่งที่คนอื่นเค้าก็พูดๆกันมา คือในมหาลัยมีคนชอบเราเยอะมากคะ มันก็เลยบางครั้งทำให้เราวางตัวลำบากด้วยเวลาเราจะเดินไปไหนมาไหนเราก็จะแบบต้องมีมาดนิสนุง แต่ถ้าได้คุยกับเราจริงๆเราเฟรนลี่มากกกกกคะ ขอย้ำ ก็เลยงงมากว่าทำไมถึงไม่มีเพื่อนหมือนคนอื่นเค้า อย่างเพื่อนเอเชียอะคะ ไม่รู้ว่าเกี่ยวมั้ยนะคะ แต่ว่า ส่วนใหญ่พอเห็นลุคเราเป็นแบบสูงหน้าตาดีหน่อย ก็จะไม่กล้าเข้าหาคิดว่าเราหยิ่งคะ เหมือนภายนอกเราจะดูเหมือนคนเข้าถึงยากอะคะ แต่พอได้เริ่มคุยก็จะรู้ว่าเราจริงๆเป็นคนตลกและเฟรนลี่มาก ถ้าอย่างแบบเป็นเพื่อนผู้ชาย พอเราบอกว่าเรามีแฟนแล้ว ทุกคนก็เหมือนจะมีระยะห่างกับเราอะคะ คือเราก็ไม่รู้ว่าทำไม คือถ้าเจอทุกคนก็คุยกับเรานะคะ แต่เราก็ชอบแอบไปเห็นในจีเพื่อนๆอะคะว่านอกรอบเค้าก็มีนัดไปนู่นไปนี่กัน บางกลุ่มก่คละเชื้อชาติกันไป มีเพื่อนจีนเราคนนึงคะ เป็นคนพูดน้อย แต่ก็ดันไปสนิทกับกลุ่มคนเวียดนามคนญี่ปุ่นมีนัดไปเที่ยวด้วยกัน แต่เราไม่เคยมีใครชวนไปเทียวเลยซึ่งเราน้อยใจมากคะ แล้วยิ่งเป็นคนไทยคนเดียวด้วย เราก็เลยรู้สึกเหงา เราก็ไม่เข้าใจนะคะ ไม่รู้ว่าจะทำให้คนอื่นหมั่นไส้มั้ยแต่ที่เราน้อยใจในชะตาชีวิตตัวเองเรื่องเพื่อนเพราะอย่างนึงเรารู้สึกว่า เออเราก็มีดีนะ หน้าตาความรู้ความเฟรนลี่เรามีหมด มีคนจีบเป็นที่รู้จักของมหาลัย จะเรียนว่าป๊อปก็ได้คะนักบาสนักบอลอะไรชอบเราเยอะมาก แต่ทำไมเราถึงไร้เพื่อน บางคนเข้ามาอยากรู้จักเรา พอรู้ว่าเรามีแฟนก็ถอยห่างเลยคะ แทนที่จะแบบเป็นเพื่อนกันต่อไป เราจึงไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายเลยคะ เพื่อนๆมีคำแนะนำมั้ยคะว่าเราควรทำยังไง คือเราเหงาแล้วน้อยใจมากคะเวลาเห็นเพื่อนๆเค้านัดไปไหนมาไหนกันแต่ไม่ได้ชวนเรา ขนาดเพื่อนบางคนที่พูดน้อยๆยังเข้ากลุ่มได้เลยก็ไม่เข้าใจเหมือนกันคะว่าไปสนิทกันยังไง เทียบกับเราที่เจอใครก็ชวนคุยได้ ไม่เงียบไม่ทำให้โต้ะอาหารต้องกร่อย แต่ดันไม่มีใครนึกถึง แล้วเราไม่ใช่คนที่พูดแต่เรื่องตัวเองแล้วคนอื่นรำคาญนะคะ เวลาเราคุยเราก็พยายามคุยเป็นกลางถามนู่นถามนี่ไม่ได้พูดถึงแต่ตัวเอง แต่คณะเราก็มีตารางเรียนแตกต่างจากคณะอื่นด้วยแหละคะบางครั้งเวลาคนอื่นเลิกเรียนเราเพิ่งเข้าเรียน คือเราควรทำยังไงดีคะ อยากมีเพื่อนสนิทเปิดใจกันได้ทุกเรื่องเหมือนคนอื่นๆเค้าบ้าง เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะลุคภายนอกเราด้วยมั้ย บางครั้งเราก็รู้สึกนะคะว่าเรายังไม่เจอคนที่มีความชอบเหมือนกันซักที เราจะเป็นคนชอบพวกแฟชั่น นางแบบ พวกความสวยความงามอะไรทำนองนี้อ่ะคะ แต่เพื่อนเอเชียเพื่อนฝรั่งที่เรารู้จักส่วนใหญ่ไม่มีใครมาแนวนี้เลย แล้วเรื่องลุคเราที่ดูมีมาดทำให้คนไม่ค่อยเข้าหา เราก็ไม่รู้จะเปลี่ยนยังไงคะเพราะว่าเราว่าเราก็เฟรนลี่มากแล้วถ้าได้คุยกับเรา เวลากลับไทยเราก็จะกลับปีละครั้ง เวลากลับไทยก็มีนัดเจอเพื่อนเก่าบ้าง แต่ส่วนใหญ่กว่าจะนัดได้ก็ยากเย็นคะเพราะตารางเรียนแต่ละคนก็ไม่ตรงกัน พอเจอกันก็คุยสนิทกันเหมือนเดิมนะคะ แต่พอแยกย้ายพอเราบินกลับเมกา ก็ห่างเหมือนเดิมคะ เราท้อมากคะไม่รุ้จะทำยังไงดี การจะหาเพื่อนซักคนที่เราอยากเป็นเพื่อนกับเค้าแล้วเค้าก็อยาเป็นเพื่อนกับเรามันยากขนาดนั้นเลยหรอคะ ท้อและเหงามากคะ