ถึงตัวเราในวัย 20 ปี ที่เป็นโรคซึมเศร้า... ... ความสุขมันหายไปจากเราตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีโลกของเราก็กลายเป็นสีดำมืดมน เรามีความคิดที่อยากจะหายไป... อยากหายไปเฉยๆ... ทรมานเหลือเกิน... เหมื

เคยไหม๋ที่เราต้องทนเก็บความรู้สึก :)ที่ที่อยู่ในใจ ระหว่างเรา กับเพื่อนของเรา ต้องทนอยู่ด้วยกัน:)ทุกวัน กินข้าวด้วยกันก็เกือบทุกมื้อ ความรู้สึกในใจ มันจะระเบิดออกมาอยู่ทุกวัน แต่ก็ต้องกลบเกลื่อน เพรา

ป่วยทีไร รู้สึกหมดกำลังใจ หมดแรงจะสู้ต่อ ทั้งๆที่ยังมีแรง

อารมณ์ผมตอนนี้รู้สึกหดหู่ เข้ากับสังคมได้ยาก ต้องฝืนยิ้มเมื่ออยู่กับสังคมหรือที่ทำงานแต่ในความรู้สึกข้างในจริงๆตอนนั้นคืออึดอัดเต็มไปหมดลึกๆมีแต่ความเศร้า บ้านเป็นที่เดียวที่ผมสามารถจะระบายความทุกข์ออ

ช่วงนี้ผมเครียดมากครับ มีเรื่องให้คิดมากทุกวัน ทุกครั้งที่ผมถูกตำหนิผมจะยิ้มสู้ทุกครั้ง แต่พอเวลาที่อยู่คนเดียวผมกลับร้องไห้ออกมาเพราะในหัวมันคิดแต่เรื่องที่ทำให้น้อยใจ ก่อนหน้านี้ผมเคยน้อยใจคนรอบข้าง

ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดี อยู่ไปวันๆ ทำได้แค่นี้ เคยมั้ย

ทำไมช่วงคริสต์มาสจึงอาจเป็นหนึ่งในช่วงที่เสี่ยงต่อซึมเศร้าที่สุด?      ช่วงคริสต์มาสเป็นเทศกาลแห่งความสุขสำหรับใครหลายคน แต่ในอีกด้านหนึ่ง มันกลับกลายเป็นช่วงเวลาที่มีควา

ขอกำลังใจหน่อยได้มั้ยคะ ฝืนยิ้มทุกวันเลย.

เราเหนื่อยมากค่ะ ไม่อยากบอกครอบครัวกลัวเค้าเป็นห่วง ไม่คิดจะบอกคนอื่นอยู่แล้ว คิดว่าไม่รู้จะบอกทำไม แต่เวลาดาวน์ๆ ก็เหนื่อยที่ต้องกลั้นน้ำตา ต้องเขียร์ตัวเอง ต้องฝืนยิ้ม ต้องฝืนสดใส บางครั้งก็อยากมี

เหนื่อย เบื่อ เศร้า ปัญหาหลายๆอย่างเหลือเกิน ไม่รุ้จะทำยังไงกับชีวิตดี ฝืนยิ้มทั้งที่ไม่อยากยิ้ม ไม่รุจะระบายกับใคร