บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/35590174
บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/35615023
บทที่ 3 http://ppantip.com/topic/35638570

ขอบคุณกำลังใจในบทที่แล้วจากคุณวราภรณ์ pink ถูกใจ,คุณดาว Lady Star 919 ถูกใจ,จารย์จี GTW ถูกใจ,พี่ไก่ kdunagin ถูกใจ,คุณ PuPaKae ถูกใจ,คุณริมแม่โขง ถูกใจ,คุณสายป่านสีชมพู ถูกใจ, คุณกลูตาเมท ถูกใจ,พี่แพรว thezircon ถูกใจ,คุณเกสรผกา ถูกใจ,พี่นุ้ย ณวลี ถูกใจ, คุณป้าทุยบ้านทุ่ง ถูกใจ,และพี่โอ เขมปัณณ์ ถูกใจครับ ตกหล่นใครไปขออภัยน้า







ตอนที่ดรัญญาเหวี่ยงขาลงจากรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่บริเวณปากทางเข้าซอยพัทยาเหนือ 7 ริมถนนพัทยาเหนือนั้น ฝนหยุดตกไปแล้ว ความจริงมันหยุดตกตั้งแต่ที่เธอเดินออกจากโรงพยาบาล คุณหมอสาวควรมาถึงที่นี่ตั้งแต่ห้านาทีก่อน การไปมีเรื่องมีราวกับวันประเสริฐทำให้ทุกอย่างยุ่งยากขึ้นทันตาจริงๆ คิดไปคิดมาหญิงสาวก็ได้แต่โทษตัวเองที่ใจร้อน

“ยัยดรีมนะยัยดรีม สุดท้ายก็เลาะฟันไอ้หื่นนั่นจนได้ ทีนี้จะทำยังไงดีละเนี่ย” เธอบ่นพึมพำ พลางรวบผมที่ถูกลมตีกระเซิงจากการซ้อนมอเตอร์ไซค์เมื่อครู่เป็นหางม้า นำหมวกแก๊ปใส่แทนหมวกไหมพรม และแน่นอนว่าไม่ลืมสวมเสื้อคลุมสีดำกับหน้ากากปิดจมูกสีเดียวกันด้วย

ภาพของรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ถูกชกหน้าจนเลือดกบปาก วิ่งร้องไห้แตกตื่นไปทางตึกฉุกเฉินวนเวียนอยู่ในหัวของดรัญญาตลอดระยะทางห้าร้อยเมตรที่เดินลึกเข้ามาในซอย ซึ่งพื้นยางมะตอยของถนนเล็กแคบคั่นกลางผับเวกัสไว้ด้านหนึ่งกับร้านอาหารขนาดใหญ่ไว้อีกด้านหนึ่ง

คุณหมอสาวทราบดีว่า ทั้งสองสถานที่นี้ล้วนแต่เป็นธุรกิจของเสี่ยขุนพล

เสียงพูดคุยจากบรรดานักท่องราตรีที่นั่งทานอาหารบนโต๊ะ ซึ่งล้นออกมาเรียงรายบนบาทวิถีขวามือ กับเสียงเพลงกระหึ่มจากหลังกำแพงสูงด้านซ้ายมือ ไม่อาจยับยั้งความกังวลของดรัญญาได้ว่าบรรยากาศในโรงพยาบาลเอื้อกล้าจะเป็นอย่างไรวันพรุ่งนี้ หากวันประเสริฐเกิดเอาเรื่องเธอขึ้นมา มันไม่ยากเย็นเลยที่เขาจะใช้อำนาจหน้าที่ไล่เธอออก

แต่เธอจะมาถูกไล่ออกตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด

ไม่ใช่ตอนที่แม่กำลังป่วยและตัวเธอมีหนี้สินรุงรังทั้งในกฎหมายและนอกกฎหมาย จากการกู้ยืมมาเป็นค่ารักษาแก่ผู้ให้กำเนิดแบบนี้

“ทางนี้เลยหมอ ด่วนๆ คนไข้เป็นลูกมาเฟียใหญ่ด้วย น่าจะทิปหนัก” ไอ้ปื้ด เด็กส่งยาเจ้าเก่าผู้มีงานเสริมเป็นเด็กเสิร์ฟในผับ กวักมือหยอยๆ จากมุมทางเดิน ซึ่งถัดไปอีกหน่อยจะเป็นทางเข้าลานจอดรถด้านหลังสถานเริงรมย์ชื่อดังของพัทยาเหนือ

ดรัญญาเดินเข้าไปหา สะบัดฝ่ามือตบหน้าผากของเด็กหนุ่มไปหนึ่งที “แกจะแหกปากทำแป๊ะอะไรฮะ แล้วให้มันจริงเหอะ คราวที่แล้วฉันเชื่อแก บอกดิบดีมีลูกค้าเยอะอย่างต่ำได้ไม่น้อยกว่าหมื่น โถ พวกพาไปอยู่กลางดงนักเลง ได้กลับมาสองพัน บุญเท่าไหร่รอดมาได้ไม่โดนจับฆ่าปิดปากเนี่ย”

“แหม หมอ คนเรามันก็ต้องคำนวณผิดพลาดกันบ้าง” ปื้ดซึ่งคนชอบทักว่าหน้าเหมือนตลกแจ๊ส ชวนชื่นหัวเราะแหะ “หมอก็รู้ว่าปื้ดไม่เก่งคณิตศาสตร์”

“มันเกี่ยวอะไรกับคณิตศาสตร์วะ” คุณหมอสาวถอนหายใจยาวแรง “เอาเถอะ แกจะยืนคุยอีกนานมั้ย พาฉันไปหาคนไข้สักทีสิ”

“โอเคๆ งั้นหมอตามผมมา”

“เออ ลีลาเยอะจริง”