เราจะพูดแค่เรื่องราวสั้น รวบๆละกันนะคะ
คือเราเป็นเพื่อนกันตอนมหาลัย เราคุยกันมาสักพัก เค้ารู้ว่าเราชอบ ช่วงแรกเรารู้สึกเป็นทุกข์ที่เราคาดหวังว่าเค้าจะชอบเรา แต่เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเราเลย ตอนนั้นเราทำไม่ได้เลย

เราเสียใจมากๆ แต่เราเสียเค้าไปไม่ได้ แต่ช่วงหลังๆ เราเลิกคาดหวัง ก็คุยกันไปเรื่อยๆ ไม่ได้เรียกร้องอะไร เพราะเค้าก็ไม่มีใคร ทั้งหมดเราเลือกเอง เราทนได้ทั้งหมด ไม่ว่ามันจะไม่ชัดเจนยังไง บางทีเค้าไม่สนใจ เราทนได้ แต่เรื่องที่มันเกิดขึ้น คือเราทนไม่ได้ที่เห็นเค้าคุยกับคนอื่น

เราตั้งใจจะเดินออกมา เราก็เลยคุยกับเค้า เค้าก็บอกว่าคุยแต่ตอนนี้เลิกคุยแล้ว เราก็บอก เราไม่โอเค เพราะเราเป็นฝ่ายที่รู้สึก แล้วเค้าก็บอกจะให้เค้าทำยังไง ในใจเราก็อยากจะบอกว่าให้ เค้าหายไป แต่เราก็กลัว เราไม่กล้า เรารู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะเค้าบอกเราว่าเราเป็นเพือ่นที่ดีสำหรับเค้า

พอเรารู้ว่าเค้าไม่ได้คุยกันแล้ว เราก็เคยเริ่มลังเล ว่าจะไปต่อหรือหยุดดี คุยกันไปเรื่อยๆ ให้มันเป็นเรื่องของเวลาหรือเราหยุดไปเลยดี คือถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงร้องไห้ฟูมฟาย ตอนนี้เราก็เริ่มเข้มแข็งขึ้น เค้าก็ดีกับเรามาก เค้าไม่ได้ใจร้ายหรืออะไรเลย เค้าแค่ไม่ได้ชอบเรา และทั้งหมดก่อนหน้านั้น เราก็เลือกที่จะเป็นแบบนั้นเอง ตอนนี้เราลังเลมากๆ
มันดูโง่มากๆ จากที่เราอัดอั้น เราก็ระบายไปทั้งหมด พอมาสุดท้ายเราก็เริ่มใจอ่อนกับมัน ตอนนี้ก้ไม่รู้จะยังไงดี คือเราก้ปรับความเข้าใจกันแล้ว แต่ใจเรายังแบบลังเลสุดๆ