(คำถามต่อ... หรือถ้าไม่เลือกเดินออกมา  จะทำใจยังไงให้อยู่ด้วยกันแบบไม่ทุกข์ใจได้ ? )

    ขอเกริ่นเรื่องของตัวเองก่อนนะคะ  เราคบกับแฟนมาเกือบสองปี  แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไปๆมาๆบ้างเวลาว่าง
ตลอดเวลาจับได้มาตลอดว่าเขาแอบคุยกับคนอื่น  ชอบเล่นพวกแชท  พวกแอพหาคู่กับคนไม่รู้จักไปเรื่อย
พอเราจับได้  ก็อ้างตลอด ว่าไม่มีอะไรๆ  ไม่ได้คิดอะไร ... (ไม่ได้คิดอะไรได้ไง  ดูก็รู้ว่าคุยแบบชู้สาว
บอก ผญ คนอื่นว่าตัวเองโสดไม่มีแฟน  ชวนเขาไปเที่ยว  ถามสัดส่วน  โทรหากัน)  แรกๆเราเสียใจมาก
เพราะถึงแม้เขาจะไม่ค่อยสนใจเรา  แต่เขาก็ดูเป็นคนดี  เป็น ผช มีสัตย์มีศีล  แล้วไหง๋มาทำกับเราแบบนี้  
    เจอแรกๆ  เราก็ร้องไห้ฟูมฟาย จะเลิกๆ  สุดท้ายก็ไม่ได้เลิก  ตัดใจไม่ได้  แต่ละครั้งที่จับได้
เขาก็รับปากว่าจะไม่ทำอีก  สุดท้ายก็มีมาอีกเรื่อยๆ  ไม่รู้ด้วยว่าไปอะไรกันกับคนอื่นถึงขั้นไหน
แต่ทุกครั้ง เราก็ตัดใจเลิกไม่ได้อยู่ดี  ลงท้ายด้วยการให้อภัยเสมอ  คิดให้ใจสงบว่า มันคงเป็นเวรกรรม
ที่เราไปทำกับคนอื่นมา  แต่ก่อนเราก็เคยนอกใจคนอื่น  ทำคนอื่นเสียใจมาเยอะมากกกก  ด้วยความเด็ก
และรู้เท่าไม่ถึงการณ์ บวกกับความเห็นแก่ตัว  เห็นแต่ความสุขตัวเอง ไม่คิดถึงจิตใจคนที่โดนกระทำเลย
ว่าเขาเจ็บขนาดไหน  อันนี้ก็สมน้ำหน้าตัวเองเหมือนกัน  เหมือนโดนกรรมตามสนองเข้าให้แล้ว
รู้ซึ้งเลย  
   แต่ก็นั่นแหละ  จะคิดยังไงเราก็ยังทุกข์ใจเหมือนเดิม ไม่ได้ปลงเลย  ล่าสุดนี่ก็เจออีกแล้ว
และเราก็ให้อภัยเขาอีก เพราะตอนนี้จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันด้วย  และคิดเรื่องตอบแทนบุญคุณเขาด้วย
เพราะที่ผ่านมาเขาก็มีพระคุณกับเรามากมาย  แต่ถ้ามันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ  เราคิดว่า สุดท้ายมันก็
ต้องจบ  เราไม่อยากทน ไม่อยากทุกข์ใจ  ไม่อยากร้องไห้ฟูมฟายเกือบทุกคืน
ไม่อยากมองหน้าคนที่ไว้ใจที่สุด แล้วเกิดความลังเลสงสัยในตัวเองขึ้นมามากมาย
เพียงแต่ตอนนี้มันไม่เห็นหนทางนั้นเลย  ผิดมายังไงก็ให้อภัยตลอดๆ  ก็สงสัยตัวเองอยู่ว่า
แล้วมันจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน
     เลยอยากถามคนที่เคยเจอคล้ายๆแบบนี้ว่า  คุณเลือกจบในตอนไหน  หรือถ้าเลือกอยู่กันต่อ
แล้วคุณทำใจยังไงคะ

ปล . ขออภัย  อาจจะเขียนงงๆ  เวิ่นเว้อหน่อยนะคะ  เราเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยเก่ง