เฮ้อ โดนอีกแล้วเซ็งตัวเอง

ที่เซ็งไม่ใช่อะไร เคยบอกกับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่มีการอภัยใดๆ ให้อีกแล้วถ้าจับได้ว่านอกใจมีคนอื่นอีก หลังจากเจ็บหนักมาเมื่อครั้งที่ตั้งท้องและมารู้ความจริงตอนที่ลูกใกล้จะขวบ ตอนนั้นมาขอร้องให้เราอยู่ ไม่อยากให้แม่เค้ารู้กลัวโดนแม่ด่า ไม่อยากให้ลูกกำพร้าลูกน่ารักรักลูกแล้วคิดได้เลิกทุกอย่าง

5 ปีผ่านไป ซึ่งเราไม่รู้หรอกว่าระหว่าง 5 ปีที่ว่านี้มีอะไรกับใครบ้างเพราะเราจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน แต่เมื่อต้นเดือน เราไปเจอข้อความใน FB แล้วไม่ต้องเดาไม่ต้องตีความหมาย สรุปง่ายๆ ว่ามีเมียงอกออกมาอีก 1 คน และมีอีกหลายๆ คนที่เหมือนว่าจะจีบเล่นๆ พอขำๆ และยังเจอโจทก์เก่ามารำพันอาลัยรักอีกต่างหาก เรียกว่าฟ้าผ่าลงกลางหัวเลยทีเดียว

ทีนี่ตัดพวกตัวประกอบทิ้งไป เอาไว้แค่นังเมียสำรอง เราอ่านข้อมความแล้วฉุนขาดจริงๆ โทรไปถามเค้าว่าอะไรยังไง แต่ข้อมความมันสิ้นสุดเมื่อปลายปีก่อน ไม่มีต่อ เค้าบอกเลิกกันแล้วตอนต้นปี ตอนนี้ไม่มีใครจริงๆ...สาธุ แต่เราว่าอันนี้มันเกินทน เราหมดความอดทน ไม่อยากโง่ซ้ำซาก

เราคุยโทรศัพท์กันหน้าบ้านไม่ให้ใครได้ยิน แต่ลูกสาวเราเหมือนรู้เพราะแกได้ยินนิดหน่อยก่อนเราปลีกตัวออกมา เลยไปฟ้องย่า แม่สามีมาคาดคั้นว่าอะไรกัน เราก็เลยต้องบอก เพราะเราก็กะว่าไม่อยู่แล้ว จะได้รู้ๆ กันไป เท่านั้นแหละแม่สามีโทรไปด่าลูกชายเช็ดเม็ด รอจนกลับ แกก็ด่าอะไรกันไป ถามเหตุผล เราไม่อยู่ฟังด้วย บอกลูกแค่ว่าเดี๋ยวเราไปหาที่อยู่ใหม่กัน

จากนั้นก็อีก 1 วันเต็มๆ ที่ยื้อๆ กันอยู่ ส่วนใหญ่สามีเราคุยกับแม่เค้าหลายรอบเลย ฝ่ายสามีเราอ้างเหตุผลหาว่าเราไม่ใส่ใจดูแล รีดผ้าก็ไม่เรียบ อันนี้เรายอมรับเราทำงานบ้านไม่เก่ง

เค้าบอกเราไม่ค่อยทำงานบ้าน แม่เค้าสวนว่าแกเคยอยู่บ้านเหรอถึงรู้ว่าเราไม่ทำอีกอย่างแม่อยู่บ้านแม่ก็ทำเป็นส่วนใหญ่เรากลับมาก็แทบไม่มีอะไรให้ทำแล้ว อันนี้กราบขอบพระคุณแม่ผัว คุณแม่ถามว่าแล้วเมียน้อยมันทำอะไรให้มั่ง เค้าบอกไม่ได้ทำอะไร แค่เอาอกเอาใจ แม่ก็บอกว่า จะเอาคนที่อยู่ด้วยกันทุกวันจนจำเจกับคนที่เจอกันฉาบฉวยมาเปรียบเทียบกับแบบนี้มันไม่ได้หรอกนะ มันไม่แฟร์ แม่สามีพูดดีมาก เราซึ้งเลยเพราะปกติเค้าเฉยๆ กับเรา

เราก็บอกอืมเราผิดมากเรารีดผ้าไม่เรียบ เลยถูกสามีนอกใจเป็นการลงโทษที่สมน้ำสมเนื้อกันมาก เราทำงานกลับมาต้องดูแลลูกต้องสอนการบ้าน ฝึกอ่านหนังสือต้องเล่นด้วยดูกันยันเข้านอนถึงตอนนั้นเราก็แทบจะหมดแรง เราเลยละเลยสามีไป ก็เคยได้ยินนะว่าชีวิตคู่มันจะมีปัญหาแบบนี้โดนกับตัวเองซึ้งเลย

สรุปตอนนั้นยังยืนยันว่าจะไป แต่ติดปัญหาตรงโรงเรียนลูก ถ้าเรากลับไปอยู่บ้านตัวเองลูกเราต้องย้ายโรงเรียน แต่เราพอใจกับโรงเรียนนี้มากดีทุกอย่างในราคาที่เหมาะสมเราไม่อยากย้าย เลยต้องออกไปหาบ้านเช่า ทีนี้ทั้งแฟนเราทั้งพ่อแม่เค้าไม่ยอมเด็ดขาด บอกให้เราคิดถึงลูก ลูกต้องไปอยู่บ้านเช่าเค้าทำใจไม่ได้ เราก็บอกว่าเวลาตัวเองทำเคยคิดถึงลูกไหม ทำไมสุดท้ายต้องเป็นเราที่ต้องคิดถึงลูกอยู่คนเดียว เราอยากให้รู้ไปเลยว่านี่แหละผลของการไม่คิดถึงลูกลูกต้องไปอยู่บ้านเช่า คิดก็คิดร้ายๆ ไปตามอารมณ์นะ แต่สุดท้ายเราก็หาบ้านไม่ได้ มีแต่ห้องแถว มันก็พอถูๆ ไถๆ แต่ใจเราก็เริ่มคิดถึงลูกแล้วล่ะคงไม่ดีเท่าไหร่ ทางนั้นเค้าก็ไม่ยอมจริงๆ บอกให้ทำอะไรก็ได้ขออย่างเดียวอย่าไปไหน

สรุป เกือบ 1 เดือนที่ผ่านมาเราก็ใจอ่อนตามเคย อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แล้วก็สะสมความรู้สึกไม่ค่อยชอบตัวเองที่ตัดสินใจแบบนี้ ก็เลยเป็นที่มาของกระทู้นี้ว่า เราทำแบบนี้มันดีจริงหรือเปล่า มีใครเป็นแบบเราไหม มาคุยกันหน่อยให้เรามั่นใจกับสิ่งที่เราตัดสินใจทำลงไปทีเถอะค่ะ ตอนนี้รู้สึกสับสน หาคนปรึกษาไม่ได้ ไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลย