สวัสดีค่ะ ก็ตามกระทู้นั้นแหละค่ะ เราควรจะทำไงต่อดี ใครที่ตอบได้ช่วยหน่อยได้ไหมคะ แต่อย่าเอาที่มันทำร้ายจิตใจเราเกินนะคะ(เราเป็นพวกอ่อนไหวกะคำพูดง่ายน่ะค่ะ) ใครที่ตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ อย่างน้อยเราก็แค่อยากระบายมันออกมาบ้างแค่นั้น งั้นมาเริ่มกันเลยนะคะ เราขอสมมุติว่าชื่อ"มาย"นะคะ ปล.นี่เป็นเรื่องจริงไม่อิงนิยายนะคะ
   เรื่องมันเริ่มตอนเราอยู่ประมาณม.1เทอม1ค่ะแต่เป็นช่วงใกล้ปิดเทอมของเทอม1แล้ว ตอนนั้นเราพึ่งเคยเล่นเฟสได้ไม่นานค่ะ(ตอนนั้นเห่อมากเล่นครั้งแรก5555) ก็เลยลองหาเพื่อนใหม่ดูค่ะ(ตอนเล่นแทบไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ กดๆไปเรื่อยๆ) แอดใครไปบ้างก็จำไม่ได้//อ้าววว555 แล้วตอนนั้นก็มีคนๆนึงทักมาค่ะ "ใครครับ" เรานี่สตั้นไปพักนึงเลย จะตอบไงดีพึ่งเคยมีคนทักมาครั้งแรก ตอนนั้นรู้สึกตื่นเต้นมากๆเลย(ถึงจะเป็นใครไม่รู้ก็เถอะ) ด้วยความที่เรามีความขี้เล่นนิสนึง(จริงๆนะ) เราก็เลยตอบไปว่า "คนค่ะ" ถ้าเป็นในโลกจริงชีวิตอาจจะไม่ปลอดภัยก็ได้ตอบงี้อะ แล้วเขาก็เลยตอบกลับว่า"เอาจริงๆครับ" โห ไม่เล่นด้วยเลยอะ-3- เราก็เลยบอกว่า"มายค่ะ" หลังจากนี้เราไม่เเน่ใจว่าข้ามอะไรไปหรือเปล่า เอาที่เราพอจำคราวๆได้คือ เขารู้จักเราล่ะ เขาบอกว่า "ใช่มายห้อง1ไหม" เรานี่นิ่งไปแปปเลยว่ารู้จักเราได้ไง เราไม่ได้มาจากรร.ที่มีคนเรียนเยอะค่ะ รร.เราเรียนรร.แถวบ้านมีคนประมาณ300กว่าคนเองมั้ง(น่าจะ)นะคะ คนเรียนห้องเดียวกะเรามีไม่ถึง10ค่ะจะบอกเลย ซึ่งเราไม่น่าจะเป็นที่รู้จักได้ รร.ที่เรามาเรียนตอนม.1เป็น1ในรร.ที่คนที่เรียนในจังหวัดเราอยากไปเรียนค่ะ ด้วยความที่เรามาจากรร.มาจากรร.เล็กแถวบ้านและเพื่อนชั้นเดียวกันน้อยคนถ้าไม่รู้จักก็ไม่แปลกเลยค่ะ หรือว่าขึ้นม.1แค่เทอมเดียวก็รู้จักแล้วหรอคะ? จนปัจจุบันเราก็ยังไม่ถามเรื่องนี้กะเขาเลยว่าทำไมเขาถึงรู้จักเราได้ เราก็คุยไปคุยมาแบบธรรมดาค่ะ  เราสมมมุติว่าเขาชื่อ"เชน"นะคะ แต่กว่าจะได้ชื่อมานี่ลำบากมากเลยค่ะ เขาบอกว่าชื่อเขาอยู่ในชื่อจริงซึ่ง... เราสุ่มไม่ถูกเลยค่ะ5555 จนเขาต้องบอกเองอะ ขอบอกเลยนะคะว่าตอนนั้นเราคิดกับเขาเเค่คนรู้จักค่ะ เราคุยกันไปมาตามปกติอยู่พักนึง แล้วเราก็คิดว่ามันไม่แฟร์เลยที่เราไม่เคยเห็นหน้าเขาเเต่เขาเคยเห็นหน้าเรา(ตอนนั้นเราคิดว่าเขารู้จักเราแปลว่าเขาต้องเคยเห็นหน้าเราแน่ๆ) เราก็เลยบอกไปตรงๆเลยค่ะว่า"อยากเห็นหน้า"ประมาณนี้ ด้วยความที่เรายังเด็กและไม่มีความโรแมนติกเลย เราเลยไม่คิดอะไรกะคำพูดแบบนี้เลยค่ะ(พอโตมาแล้วรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้เเต่ช่างมันละกัน) เขาก็เลยบอกให้หาเอง... อ้าวววว เขาไม่ได้ใช้รูปตัวเองเป็นโปรค่ะ เราก็ด้วย ซึงบอกให้หาเองอย่างนี้มันกระตุ้นต่อมอยากรู้ของเราค่ะ555 เขาอยู่ชั้นเดียวกะเราแล้วก็อยู่ห้องใกล้ๆกันค่ะ เรารู้ตอนรู้จักกันแรกๆอะค่ะ แล้วเขาก็ใช้ชื่อจริงตัวเองเป็นชื่อเฟสก็เสร็จโจรสิ555 เรามีเพื่อนเก่าที่อยู่ห้องนั้นอยู่คนนึงเราเลยไปถามเพื่อนเรา ช่วงนั้นเป็นตอนเลิกเรียนและเป็นเวรห้องด้วยก็เลยลองแวะไปถามเพื่อนก่อนว่ารู้จักกันเปล่า ซึ่งผลก็คือ เขาก็ทำเวรห้องวันนี้ด้วยค่ะ เห็นหน้าเต็มๆเลย(เราก็ไม่คิดว่าเขาจะอยู่เนอะ ก็มันเลยเลิกเรียนมาแล้วอะ) สิ่งที่เราต้องการวันนี้ก็คือเเค่ไปลองถามเพื่อนว่ารู้จักหรือเปล่าก็เเค่นั้น แล้ววันหลังค่อยมาหาตัว ไอเพื่อนเราก็แบบ"เฮ้ยเชน มีคนมาจีบอะ" คือเราเอ๋อเลยอะตอนนั้น มองหน้าเพื่อนแบบอะไรวะประมาณนี้ เชนก็หันหน้ามาเนอะแล้วก็มองหน้าเราแล้วก็ทำหน้าตกใจนิดหน่อยเเล้วก็ประมาณมาหาจริงๆด้วยไรงี้ พอเราเห็นหน้าเขาเราก็พอใจละ(เพราะจุดประสงค์มีเเค่นี้) เราก็เลยเอากระเป๋าแล้วก็..กลับบ้านเลยยยย (ดูง่ายๆดีเนอะ555) พอเรากลับบ้านเราก็พยามยามนึกถึงหน้าเขาค่ะแต่..จำไม่ได้แล้วอะ555 พอดีจำคนไม่เก่ง ยิ่งถ้าไม่มีลักษณะเด่นนี่อารมณ์แบบคุณเป็นใครค่ะ555 (ดูเสียมารยาทเนอะแต่เราจำไม่ได้จริงๆนี่นา ให้ทำไงอะ) เเต่เราก็ไม่ได้ลืมไปหมดนะ ยังพอจำได้รางๆนิดหน่อย วันถัดมาเราก็ยังจำหน้าเขาไม่ได้เหมือนเดิมค่ะ ก็เลยพอผ่านห้องเขาก็ลองพยายามหาคนที่หน้าเหมือนเท่าที่จำได้อยู่ค่ะ แล้วเราก็ทำงี้ตลอดจนกว่าจะจำหน้าเขาได้อะค่ะ (มันเหมือนพฤติกรรมมองคนที่ชอบเลยเนอะ แต่เราก็เเค่ต้องการที่จะจำหน้าเขาให้ได้ก็เเค่นั้นยังไงก็คนรู้จักเนอะ ก็ต้องจำให้ได้สิ เราคิดเเค่นี้) อ่อ ลืมบอกไป เราไม่เคยมีคนที่ชอบแล้วก็ไม่เคยมีแฟนด้วยเพราะเมื่อก่อนเราอยู่รร.ที่มีผญ.เป็นส่วนใหญ่ รร.ที่เราจบตอนประถมเราก็พึ่งย้ายมาอยู่ตอนป.6 ถึงเราจะดูการ์ตูนค่อนข้างเยอะก็เถอะ แต่เราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าความรักจริงเป็นยังไง เราก็เเค่อยากจำหน้าให้ได้ทำเเบบนี้ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย(พูดกับตัวเองนะ) และเราก็ทำแบบนี้ตลอดจนจำหน้าเขาได้//เย้!! แล้วมันก็กลายเป็นว่าเขาไปอยู่ไหนก็เห็นตลอดอะ เฮ้ย-*- แล้วก็คิดมาตลอดว่าทำไมเจอบ่อยจัง แต่เราก็ชายตามองเขาตลอดนะ แล้วบางครั้งสบตากันก็ยิ้มให้บ้าง แล้วเวลามันก็ผ่านไปเรื่อยๆ เราก็คุยกันธรรมดาๆเหมือนเดิม ความชอบของเรา2คนคล้ายๆกันก็เลยคุยกันได้เรื่อยๆ แล้วพอใกล้ช่วงสอบปลายภาคเราก็ไม่ได้คุยกันเลย พอปิดเทอมของเทอม2 เรารู้สึกแปลกๆ รู้สึกมันเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ทั้งๆเพื่อนสนิทของเราก็คุยด้วยตลอดแท้ๆ เราก็คุยให้เเชทกลุ่มห้องบ้างแท้ๆ คุยกะเพื่อนคนอื่นด้วยแท้ๆ แต่ทำไมก็ไม่รู้ว่าเหมือนมีบางอย่างหายไป จนเราไปนั่งอ่านเเชทเก่าๆที่เราคุยกัน(เริ่มหนักละ--) ถึงเราจะอยากคุยก็เถอะแต่มันมีความรู้สึกไม่กล้าทักไป ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็คุยกันบ่อยๆแท้ ทักไปก็ไม่เหมือนจะรู้สึกอะไีรแบบนี้เลยแท้ๆ เราก็เลยคิดว่าคงเป็นอาการแบบปหติคุยกันตลอดแต่อยู่ๆก็หายไปมันก็เลยรู้สึกมันไม่ปกติไรงี้ พอผ่านไป2สัปดาห์มันก็รู้สึกเจ็บหน้าอกแล้วก็อึดอัดมากขึ้น เราก็มานั่งวิเคราะห์(?)ความรู้สึกนี้ เรานั่งไล่อันที่น่าจะเป็นไปได้ทุกอันเลยตั้งเเต่เริ่มเลย เราไล่ไปเรื่อยๆแต่จะกี่อันกี่อันใจมันก็บอกว่าไม่ใช่ๆ จนมันมาถึงอันสุดท้ายซึ่งเราไม่อยากให้ใช่มากที่สุด ทุกคนเองก็น่าจะพอเดาได้ว่ามันคืออะไร เราลองถามเราเองว่า "เราชอบเชน(แบบคนรัก)เข้าแล้วใช่มั้ย" พออันนี้เท่านั้นล่ะ ความรู้สึกอึดอัดมันก็ผ่อนคลายลงทันที เห็นชัดๆเลยว่ามันใช่ แต่เราเองก็ปฏิเสธตัวเองหลายครั้งเเล้วนะ แต่ยังไงความรู้สึกมันก็ไม่เปลี่ยนอยู่ดี ตอนนั้นเรารู้สึกได้ว่าถ้ายอมรับเข้าละก็มันจะต้องเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นแน่ๆ แต่สุดท้ายมันก็ห้ามความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่ได้จนเราต้องยอมรับมันจนได้...
-->เวลาทั้งหมดประมาณ6-7เดือน
-->เราไม่ได้คุยกันประมาณเดือนสองเดือนมั้ง
-->ความรู้สึกช้ามากกก5555 เพื่อนยังบอกเลย(เราบอกเเค่ว่าเรามีคนที่ชอบเเต่ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร)
-->นี่เเค่ส่วนเริ่มเรื่องนะคะ ไม่ใช่ส่วนจริงๆที่เราอยากถามค่ะ จะมาต่อที่เหลือทีหลังนะคะ
-->หลังจากนี้มาม่า เอ้ย! ดราม่าจะเยอะนะคะ ใครไม่ชอบแนวนี้ขอเตือนไว้ก่อนนะคะ