ปกติแล้วชอบดูละครดราม่า ที่นักแสดงเชือดเฉือนอารมณ์กันเป็นทุนเดิมอยู่แล้วค่ะ แต่ไม่เคยดูละครช่อง 8 มาก่อน วันหนึ่งได้เห็นตัวอย่างละครเรื่องระบำไฟที่ตัดมาได้แซ่บ และมีความดราม่า  เลยเกิดอาการอยากดู เพราะคิดว่าน่าจะสนุก (เคยเกิดอาการนี้มากับละครหลายๆ เรื่อง แต่พอดูจริงๆ กลับไม่อิน ไม่รู้สึก) แต่วันนี้ หลังจากละครระบำไฟ ออกอากาศมาได้ 6 ตอน ออกตัวเลยค่ะว่าติดละครเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกก อยากจะขอยกให้เป็นละครอันดับต้นๆ ในดวงใจแต่ก็เกรงใจ 55555 ไว้รอให้ละครจบก่อนดีกว่า  เดี๋ยวจะมาใหม่


ส่วนตัวแล้วสิ่งที่อยากได้จากละครดราม่า ก็คือ ความรู้สึกร่วมไปกับนักแสดง ไม่ว่าจะผิด ชอบ ชั่ว หรือดี ซึ่งบางครั้งมันสะท้อนให้เราเห็นสิ่งที่อยู่ในใจเราได้เป็นอย่างดีผ่านทางตัวละคร แต่จะไม่มีทางไปถึงจุดนั้นได้เลย ถ้าละครไม่มีคุณภาพ นักแสดงไม่เข้าถึงบท แต่ 6 ตอนที่ผ่านมา รู้สึกค่ะ และอยากจะขอเป็นอีกหนึ่งแรงใจให้ทีมงานทำละครดีๆ มีคุณภาพต่อไปนะคะ


แต่อย่าว่ากระนั้นเลย ตามชื่อกระทู้ค่ะ ขอพูดถึงความประทับใจที่มีต่อบทพัดชา ซึ่งแสดงโดยน้องอ้อม กานต์พิสชา แบบจัดเต็ม  ^_____^


คือก่อนที่จะดูละครเรื่องนี้ สิ่งเดียวที่รู้จักเกี่ยวกับนักแสดงที่มารับบทพัดชา คือน้องเคยแสดงภาพยนตร์เรื่องแม่เบี้ยมาก่อน และนี่คือผลงานละครเรื่องแรกของน้อง ซีนแรกของพัดชาที่ญี่ปุ่น เป็นซีนที่พัดชาใส่หน้ากากอนามัย เดินถือถุงขยะออกมาทิ้ง และชนเข้ากับเทศราช (รับบทโดย ออย ธนา) ที่เดินโซเซเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ จนทำให้ตรีประดับ (รับบทโดย ก้อย รัชวิน) เดินเข้ามาพูด โกเมนนาไซ อยู่หลายครั้ง เป็นซีนที่ดูไม่มีอะไร แต่ทำไมถึงรู้สึกได้ว่า พัดชา มีความเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ในสายตา และท่าทาง และยิ่งได้ยินทั้งสองพูดคุยกันด้วยภาษาไทยแล้ว สายตาที่มองเค้าทั้งคู่เหมือนปนไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ และอยากได้อยากมีชีวิตแบบนั้นบ้าง เป็นการเปิดตัวที่ทำให้เห็นมุมนึงของพัดชาได้ดีเลยทีเดียว





ต่อมาละครจะค่อยๆ เปิดให้เห็นชีวิตที่น่าสงสารของพัดชามากขึ้น ทั้งการถูกกดดัน ต่อว่า และทำร้ายจากแม่บุญธรรมชาวญี่ปุ่น (ที่น่าจะเป็นโรคไบโพลาร์) การถูกลวนลามจากพ่อบุญธรรมฝรั่ง หรือแม้กระทั่งจากลูกค้าในร้านราเมน  และการทำงานอย่างหนัก ซึ่งทุกซีน ยิ่งทำให้สงสารในชะตากรรมของพัดชา คือละครทำให้เห็นชัดเลยว่า พัดชามีปมซ่อนอยู่ในใจเยอะ เป็นคนพูดน้อย โดยจะแสดงความรู้สึกออกมาทางดวงตา สีหน้า และท่าทางเป็นส่วนใหญ่ สำหรับละครเรื่องแรก น้องอ้อมทำให้พี่รู้สึกว่าน้องส่งตรงนั้นออกมาได้จริงๆ มันดีมาก ถึงแม้บางบทพูดอาจจะยังไม่ธรรมชาติ 100% แต่ความรู้สึกข้างในมันส่งถึงจริงๆ ชอบสายตาและสีหน้าของพัดชามาก เพราะมันทำให้ทุกครั้งที่เห็นพัดชาในฉาก จะรู้สึกตลอดว่าผู้หญิงคนนี้สวย มีเสน่ห์ แต่มีอะไรในใจ มันทำให้เกิดความน่าค้นหา แบบ mysterious woman อะไรประมาณนั้น บทแบบนี้ไม่ง่ายเลย คือ inner ต้องเยอะ แต่น้องทำออกมาได้ดีจริงๆ









ซีนที่ต้องปะทะกับแม่และพ่อบุญธรรม ก็ถือเป็นอีกซีนดราม่าหนัก ชอบการรับส่งกันระหว่าง พัดชา โอก้าซัง และเดฟ อาจด้วยเพราะนักแสดงผู้ใหญ่ทั้งสองท่านเก่งมาก ช่วยส่งอารมณ์มาให้ เลยยิ่งเป็นการผลักให้พัดชาระเบิดความรู้สึกออกมาได้มากขึ้นไปอีก เห็นทั้งความเศร้าโศก กดดัน และหดหู่







แต่อย่างที่ผู้จัด เมย์ กำเนิดพลอย ได้กล่าวไว้ว่า พัดชาจะน่าสงสารเฉพาะช่วงแรกเท่านั้น และหลังจากนั้นความอยากได้อยากมีที่มีปมมาจากการขาดความรัก ความอบอุ่น จนลืมคำว่าผิดชอบชั่วดีจะค่อยๆ เผยออกมา นั่นแสดงว่าเราจะได้เห็นมุมร้ายๆ ของพัดชา และบทนี้จะถือเป็นบทที่มีมิติและท้าทายมากเช่นกัน จากที่อยากเอาใจช่วย อาจจะจบลงด้วยการกร่นด่าในใจ 55555  แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ตอนนี้ก็หลงรักน้องอ้อมไปซะละ


คาดว่าอีกไม่นาน พัดชาจะเริ่มฉายแววด้านมืดในใจออกมาแล้ว เพราะจากที่เห็นในตัวอย่างละคร นางร้ายไม่เบาเลยทีเดียว ได้แต่ภาวนา ข่มใจไว้ๆ พัดชา ฮึบๆ ไม่อยากเอาทุเรียนไปให้เลยยยยยยยย



บ้ายบายและขอบคุณค่ะที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ^^
Have a wonderful day!