ที่จั่วหัวว่าฮาเนี่ย ไม่ใช่เพราะมันเป็นหนัง rom-com นะ แต่เป็นบทที่ไม่สมเหตุสมผลมากๆ จนในหลายๆบริบทมันดูตลกแบบ ห้ะ จริงดิ   ถึงแม้ว่าหน้าหนังจะถูกฉาบด้วยความเป็นหนังรักโรแมนติก 90s ที่มีกลิ่นความ classy ก็ตาม

   พูดถึงข้อดีก่อน  โปรดักชั่นที่เงินหนาแน่นอน โดยเฉพาะฉากงานเลี้ยงท้ายเรื่อง ที่ใหญ่สมเป็นงานครบรอบของผู้ก่อนตั้งบริษัท เรื่องงานภาพ คอสตูมก็ตามมาตรฐาน  ที่ไม่พูดถึงไม่ได้คือนักแสดงนำ ฝ่ายชาย Brad Pitt  ที่ทุกคนรู้จักชื่อเสียงของเขาอยู่แล้ว ผมคนนึงที่ตามดูหนังที่ brad เล่นเท่าที่มีโอกาส  เล่นเรื่องไหนก็ดูมีเสน่ห์ ถือเป็น iconic ในยุค 90 จนถึงปัจจุบันก็ยังดูดี และฝ่ายหญิงอย่าง Claire Forlani  ที่ดูไม่ได้มีผลงานที่รู้จักแบบ world wide มากนัก ผมดูเรื่องนี้เพราะ brad แต่ทั้งเรื่องกลับทำให้ผมหลงรัก Claire  ทั้งน้ำเสียงการพูด สายตา  ละสายตาไม่ได้เลยจริงๆ  แอบเสียดายหน่อยๆที่เธอไม่ได้มีผลงานที่แมสๆมากนัก เธอดูมี potential มากๆ  อย่างสุดท้าย "magical moment"   อาจจะเป็นเพราะยุคอินเตอร์เน็ตที่ทุกอย่างสามารถเข้าถึงได้ง่าย เราเลยได้เจอคลิป  shot, reel , tiktok ที่ตัดเอาซีนดีๆในเรื่องไปลง ซึ่งเป็นจุดขายให้คนดูหนังยุคใหม่หลายๆคน สนใจ อยากดูตัวหนังเต็มๆ  นั้นคือซีนจีบกันในร้าน breakfast   ที่ดูเป็นธรรมชาติ ลื่นไหล การแสดงออกทางสีหน้าแววตา ที่บางครั้งก็ถูกส่งออกมาให้เรารับรู้ความรู้สึก ของตัวละครได้โดยไม่ต้องมีการพูด   จนช่องฝรั่งหลายๆช่องเอาไปวิเคราะห์วิธีจีบสาวกันจริงจังเลยทีเดียว  อีกซีนที่จากกันหน้าร้าน breakfast แล้วต่างฝ่านชอบกันแต่ไม่กล้าขอเบอร์ ได้แต่หันหลังไปหาอีกฝ่ายด้วยความลังเล  ก็ทำให้คนดูลุ้นเอาใจช่วย และรู้สึกเสียดายในเวลาเดียวกัน  เดาว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นหนังยุคแรกๆเลยที่เป็นต้นแบบใช้มุก "หันหน้าไม่ตรงจังหวะ"  ซึ่ง ณ ปัจจุบันซีนแนวๆนี้ก็ยังถูกหยิบมาใช้เรื่อยๆ  แต่ต้องยอมรับว่าสองซันที่พูดมา มัน iconic จริงๆ

    แต่นอกจาก 2 ซีนและองค์ประกอปโดยรอบที่ว่าไปแล้ว  นอกนั้นไม่มีอะไรดีเลย เรื่องบทที่เลยคำว่าน่าเบื่อไปเป็นตรรกระวิบัติทั้งเรื่อง  ทั้งตัว brad (ver. โดนเดธสิง)  ทำตัวได้น่าขนลุกเกิน  ในเรื่องเล่าว่าเป็นเดธเป็นเทพที่เผ้าดูคนมาเป็นร้อยๆพันๆปี รับวิญญาณคนตาย  แต่ไม่รู้วิธีการเข้าสังคมเนี่ยนะ?? มันแปลกจนถ้ามีคนแบบนี้ในชีวิตจริง เราคงคิดว่ามันเต็มป่าวฟระ แต่ตัวละครในเรื่องไม่มีใครเอะใจถึงความผิดมนุษย์มนาแม้แต่คนเดียว   บทพ่อซูซาน(วิลเลี่ยม หรือแอนโทนี ฮ็อปกินส์) ที่ยอมเดธง่ายไปหน่อยในหลายๆเรื่อง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้กลางเรื่อง บอร์ดบริหารเริ่มสงสัย ว่าทำไมวิลเลี่ยมถึงได้ปกป้อง โจ มากนัก  โดยไม่สามารถบอกได้ว่าโจเป็นใคร   จนบริษัทจะโดนยึดก็ยังไม่บอก ถึงเดธมันจะขู่อะไรก็ช่างแต่ คิดว่าวิลเลี่ยมเหมือนโดนยัดบทภาวะจำยอมมากเกินไปอยู่ดี
บทซูซาน ที่น่าจะเรียกว่าวิบัติสุดในเรื่องละ  นับตั้งแต่เดธมาสิงร่างโจ เป็นตัวละครที่ดูนิสัยแกว่งไปมา ครึ่งแรกอีกอย่าง ครึ่งหลังเป็นอีกอย่าง คนจดจำตัวละครนี้เพราะนักแสดง กับโมเม้นฉากร้านกาแฟแค่นั้นเลยจริงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ซูซานมีเอะใจนิดนึงที่โจนิสัยต่างจากตอนเจอที่ร้านอาหาร  นิดเดียวจริงๆแล้วก็เหมือนจะรับได้ซะอย่างนั้น ทั้งที่โจนิสัยแปลกจากหน้ามือเป็นหลังเท้า  แถมนิสัยยัง  creepy จนหน้าขนลุก  เรื่องการนอกใจคู่หมั้นมาชอบผู้ชายคนอื่นอันนี้ก็ผิด แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะมันก็เกิดขึ้นได้จริงๆ ผ่านได้  นึกไม่ออกจริงๆว่าอะไรทำให้ซูซานหลงโจหัวปักหัวปำ อย่างกับโดนเล่นของ(ถ้าใครดูในหนังจะรู้ว่าใช้คำนี้ไม่เกินจริง)    ถึงขนาดยอมทะเลาะกับพ่อเพื่อหนีไปอยู่กับผู้ชาย   และตัวหนังเองก็ไม่ได้เล่าพื้นหลังตัวละคร ว่าจุดที่นางอยู่มันไม่ดียังไง ทำไมถึงพร้อมที่จะละทิ้งชีวิต elite ที่มีอยู่ไปอยู่กับโจ  บ้านก็รวย แถมมีคู่หมั้นที่ดูรักกันดี  

    ตอนที่โจได้ร่างคืนมา ไอ้เราก็คิดว่าคงเล่นประเด็นซูซานสับสนแหละว่า ตูชอบใครกันแน่ ระหว่างหนุ่มร้านกาแฟ(โจ) หรือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง(เดธ)  แต่สุดท้ายไม่ว่า จะเป็นโจหรือเดธนางก็ดูจะโอเคไปซะหมด ง่ายๆซะอย่างนั้น  สรุปแล้วแค่ชอบหน้าตา???  เพราะนิสัยของโจกับเดธก็ต่างกันสุดขั้ว
แถมเรื่องของคู่หมั้นนางเอกนิดนึง ที่เหมือนโดนจับยัดบทแบบงงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ให้เป็นผู้ร้าย โกงบริษัท  ผมเดาเอาเองนะว่าคนเขียนบทคงต้องหาอะไรมาถ่วงน้ำหนักให้คนดูไม่รู้สึกสงสารตัวละครนี้ จนทำให้พระเอกมันดูแย่เกินไป  เลยต้องเพิ่มความเลวให้ดรูวน์ซะหน่อย  เพราะตั้งแต่ต้นเรื่อง จะเห็นว่า ดรูวน์มันก็ทำหน้าที่เป็นคนนึงที่ปกป้องผลประโยชน์บริษัท ใครแปลกๆเข้ามา ประวัติไม่มี  มารยาทก็ทราม  เราจะไม่แอบสงสัยคนแบบนี้เลยหรอ?  

โดยรวมเเล้วเป้นเรื่องที่วัตถุดิบดี แต่ปรุงได้ไม่อร่อยเลย  ส่วนที่ดีๆน่าจดจำจนเป็นที่พูดถึงก็มีอยู่บ้าง แต่บทก็บ้งแล้วบ้งอีก  ถ้าจะดูให้สนุกต้องดูไปแบบไม่คิดอะไร ถอดสมองไปเลยยิ่งดี